Max Caldas: ‘Ik word geen clubcoach in Nederland’

Over zijn bondscoachschap bij Oranje zei Max Caldas in de aanloop naar het WK in december 2018 nog: ‘Als je me nu vraagt, denk ik dat dit voor langere tijd mijn job is.’ Vijftien maanden later maakt Caldas bekend dat hij na de Spelen in Tokio stopt bij de Oranje Heren. Vanuit zijn geboorteland Argentinië legt de 46-jarige coach uit waarom en wat zijn plannen zijn.

Op de achtergrond klinkt gelach, rumoer in het Spaans en af en toe een kreet Nederlands. Bondscoach Max Caldas telefoneert vanuit de woonkamer in het huis van zijn zus in Buenos Aires. Het is er gezellig, dat is duidelijk. ‘Vanavond ga ik op de club met twintig vrienden pelota a paleta spelen. Heerlijk’, zegt Caldas. Hij heeft de twee wedstrijden van de Oranje Heren tegen Argentinië voor de FIH Pro League aangegrepen om met zijn gezin (vrouw en vier kinderen) te genieten van een korte vakantie in zijn geboorteland.

Het is de laatste break voor de finale van het inspannende voorbereidingstraject richting de Spelen in Tokio, die op 24 juli beginnen. Op het hoogste hockeypodium gaat de 46-jarige coach voor zijn laatste kunststukje bij de Koninklijke Nederlandse Hockeybond, zo maakte hij vandaag wereldkundig. Tien jaar lang was hij in dienst bij de KNHB, eerst bij de Oranje Dames waarmee hij alle mogelijke gouden medailles pakte, sinds 2014 bij de Oranje Heren waar de teller op twee Europese titels en een zilveren WK-medaille staat.

Champagne

Op zijn geboortegrond was de tijd rijp die beslissing met zijn staf en zijn spelers te delen. In januari, kort na de trip naar India, kondigde hij zijn vertrek al aan bij technisch directeur Jeroen Bijl, bestuurslid Tophockey Heren Stephan Veen en manager Joof Verhees. Hij bracht drie flessen champagne mee naar het Novotel in Amstelveen. Ook zijn staf trakteerde hij in Buenos Aires op bubbels. ‘Ik vond dat we moesten vieren hoe geweldig we de afgelopen jaren hebben kunnen werken met z’n allen. En dat we nog vijf geweldige maanden voor ons hebben richting Tokio.’

Bondscoach Max Caldas met technisch directeur Jeroen Bijl en de KNHB-bestuursleden Stephan Veen en Erik Cornelissen. Foto: Koen Suyk

Maandag, op de dag dat ze naar Nederland vlogen, lichtte Caldas zijn spelers in. Dat ging in eerste instantie niet helemaal goed. Caldas: ‘Ik drukte me niet helemaal goed uit en zei: ik stop. Toen werd het muisstil. Heb ik er maar snel aan toegevoegd: Na Tokio. Toen werd er opgelucht gelachen en heb ik 22 dikke knuffels en mooie woorden ontvangen.’

Emotionele roller coaster

Het was voor hem een emotionele roller coaster, erkent Caldas. ‘Ik heb veel tranen gelaten. Daar schaam ik me niet voor. Ik ben niet bang om mijn emoties te tonen. Het was een zware beslissing. Ik doe dit werk met hart en ziel, zeven dagen in de week. Ik ben bezeten door mijn baan, kan het moeilijk loslaten. Ik heb het enorm naar mijn zin. Ik heb geweldige spelers, een fantastische staf en werk heel prettig samen met de verantwoordelijke mensen bij de bond.’

Je noemde het bondscoachschap van de Oranje Heren in een interview met hockey.nl in november 2018 ‘voor ons land de mooiste baan die er is. Ik geniet er enorm van, ben voor mijn gevoel pas net begonnen. Als je het me nu vraagt, denk ik dat dit voor langere tijd mijn job is’. Nu kondig je aan dat je vertrekt. Wat is er gebeurd?
‘Ik sta nog steeds achter die woorden. Er is niks gebeurd, behalve dat ik me als mens heb ontwikkeld. Na de Spelen loopt mijn contact af. Dat zorgde ervoor dat ik de afgelopen periode meer ben gaan nadenken over mijn toekomst. Ik ben iemand die zichzelf wil uitdagen, wil ontwikkelen. Dat kan in deze baan. Maar de vraag is: hoeveel kan ik me echt ontwikkelen? Om jezelf echt te challengen heb je ook een omgeving nodig die verandert. Dat zie ik de komende jaren niet gebeuren. Er is veel vertrouwd. In mijn omgeving, in mijn werkzaamheden. Als ik eerlijk ben, zie ik die context de komende jaren niet echt veranderen. Dat heeft me aan het denken gezet. En uiteindelijk doen besluiten dat het beter is om na Tokio te stoppen. Het voelt ook goed dat ik die beslissing zelf neem op een moment dat de relatie met de spelers, de staf en de bond uitstekend is, we geweldig samenwerken. Ik ben verliefd op Oranje. Dat zal ik tot de laatste dag zijn. Ik zit echt in een bevoorrechte positie. Maar het is straks tijd dat ik een nieuwe uitdaging aanga.’

Max Caldas houdt een bespreking tijdens het Pro League-duel tegen Argentinië. Foto: Rodrigo Jaramillo

Dan is de vraag natuurlijk: wat gaat die uitdaging worden?
‘Dat weet ik echt niet. Dat maakt het meteen ook eng, geef ik eerlijk toe. Ik moet voor het eerst in tien jaar nadenken over wat ik ga doen. Ik heb nooit aan carrièreplanning gedaan. Dus dat doe ik nu ook niet. Ik wacht wel af wat op mijn pad komt.
Ik denk niet dat ik alleen een hockeycoach ben, maar in meer sporten, op meer posities van toegevoegde waarde kan zijn. Ik denk dat ik in al die jaren weet wat high performance is, mijn hart ligt bij topsport. Ik ben hele dagen met sport bezig. Ik kijk voetbal, golf, tennis, rugby, noem maar op. Mijn vrouw heeft al gezegd: als je straks bent gestopt, is het niet alleen sport dat de klok slaat!’

Mijn vrouw heeft tien jaar rondgerend, zodat ik buiten kon spelen. Het wordt ook tijd dat ik daarin iets terugdoe.’ Max Caldas

Behalve voor andere sporten, sta ik ook open voor het buitenland. Toen ik mijn kinderen mijn besluit vertelde, vroeg er wel een: moeten we nu verhuizen? Dat zou kunnen, maar ik kijk er vooralsnog vooral naar uit dat ik straks meer tijd met mijn gezin kan doorbrengen. Ik ben dit jaar negen jaar getrouwd, maar het was de eerste keer dat ik die dag thuis was. Ik mag me gelukkig prijzen met zo’n geweldige vrouw en fantastische kiddo’s. Mijn vrouw heeft tien jaar rondgerend, zodat ik buiten kon spelen. Het wordt ook tijd dat ik daarin iets terugdoe.’

Is een club in Nederland dan wat? Jouw club Klein Zwitserland zoekt een nieuwe coach, Kampong heeft een vervanger voor Alexander Cox nodig?
‘Nee, ik word geen clubcoach in Nederland, dat is geen optie. Ik wil me ontwikkelen, dan moet ik nu niet iets doen wat ik al heb gedaan.’

Caldas juicht na het behalen van de bronzen medaille op het EK in Antwerpen. Foto: Koen Suyk

Voor je stopt zijn er eerst nog de Spelen in Tokio. Verandert jouw beslissing iets in de dynamiek van de ploeg, bijvoorbeeld in de manier waarop de spelers naar je kijken?
‘Als ik had gedacht dat mijn beslissing ook maar de minste negatieve invloed op de spelers zou hebben, had ik mijn mond gehouden tot na de Spelen. Maar ik denk juist dat het ons versterkt. Het geeft nog maar eens aan: we hebben niks te verbergen. Iedereen weet waar we aan toe zijn.’
Lachend: ‘Ook de buitenwacht. Die hoeft niet meer te vragen: ‘Als je op de Spelen geen goud wint, ga je dan stoppen?’
Dan weer serieus: ‘Het is mijn ervaring dat zo’n beslissing alleen verkeerd kan uitpakken als je qua relationele sfeer en inhoud niet op een lijn zit. Dan wordt het snel minder. Daar is bij ons geen sprake van. We zijn echt met een goed proces richting Tokio bezig. Ik verheug me enorm op de komende vijf maanden. Het wordt gaaf en ik ben ervan overtuigd dat we daar gaan knallen.’