Abcoude Heren 1 houdt op te bestaan: ‘Het kaartenhuis stortte in’

Bijna twintig jaar lang speelde hij in het shirt van hockeyclub Abcoude. Van de F’jes tot en met Heren 1. Klom op van de Derde naar de Eerste Klasse. Maar na twaalf seizoenen in het vlaggenschip komt er voor Thom Brinkhof (27) en zijn teamgenoten een abrupt einde aan een bijzondere periode. Abcoude Heren 1 houdt op te bestaan. ‘Het is jammer dat het zo eindigt, maar ik heb een geweldige tijd gehad.’

Het is inmiddels ruim anderhalve maand geleden dat die laatste competitiewedstrijd werd gespeeld. In het zonnetje in de tuin blikt Thom Brinkhof terug op die zondag. De beelden staan nog altijd haarscherp op zijn netvlies.

Abcoude was al gedegradeerd, maar dat deed niets af aan de motivatie. ‘We spraken met elkaar af om in die laatste wedstrijd nog één keer alles te geven, te genieten en met trots terug te kijken.’ Tegenstander Rood-Wit speelde nog om het kampioenschap. Toch hield Abcoude verrassend knap stand. Pas in het laatste kwart liep Rood-Wit uit en stond er 3-6 op het bord.

Na afloop vormde Dames 1 een erehaag voor Brinkhof en zijn teamgenoten. In het clubhuis werd stilgestaan bij het afscheid. Er werden herinneringen opgehaald aan wedstrijden, teamweekenden en alles daartussenin. Wat vooral overheerste, was het besef dat er een einde was gekomen aan een bijzondere periode.

Abcoude Heren 1. Foto: privéarchief Thom Brinkhof

De laatste keer

‘Toen ik mijn spullen pakte, wist ik: dit is de laatste keer. Ik ging ook anders het veld op. Je leert ineens de kleine dingen waarderen. Dat kan van alles zijn: het heen en weer halen van een bal op een net gesproeid veld, mensen die je aanmoedigen langs de lijn. Na het laatste fluitsignaal was ik emotioneel. Er vloeiden geen tranen, maar het was een gek gevoel. Nu is het echt voorbij.’

Met trots vertelt Brinkhof over Abcoude, de kleine, hechte vereniging onder de rook van Amsterdam. ‘Iedereen kent elkaar. Ik speelde samen met jongens met wie ik al in de jeugd op het veld stond. Met spelers die mij ooit trainden. En later trainde ik weer jongens met wie ik uiteindelijk zelf in Heren 1 speelde.’

Abcoude is een echte familieclub, benadrukt hij. ‘Ik heb met mijn broer gespeeld, met drie neefjes. Op een gegeven moment hadden we vier of vijf broers in het team.’ Wat begon als een uit de hand gelopen vriendenteam, groeide uit tot een prestatieteam dat de afgelopen vier seizoenen in de Eerste Klasse meedraaide.

Het seizoen na de promotie naar de Eerste Klasse eindigde Abcoude verrassend als derde. In de openingswedstrijd op bezoek bij Houten werden direct drie punten gepakt. ‘We hadden het gevoel alsof we een Champions League-finale hadden gespeeld. Iedereen was trots en blij. We droomden stiekem van nog een stap hoger. Dat is helaas nooit gelukt, maar we hoorden echt thuis op dat niveau.’

Abcoude Heren 1 viert de promotie naar de Tweede Klasse. Foto: privéarchief Thom Brinkhof

De gouden gloed

Ook het Silver Cup-avontuur van 2022 staat nog scherp op Brinkhofs netvlies. Als toenmalig tweedeklasser schopte Abcoude het tot de kwartfinales, waarin het met 4-1 werd uitgeschakeld door de latere finalist Eindhoven. ‘We gingen met de hele club naar Eindhoven. In eerdere rondes stond het rijen dik langs de kant in Abcoude. Ongekend. Daar haalden wij als team zoveel energie uit en lukte het ons om wedstrijden naar ons toe te trekken.’

In de jaren na de promotie verdween zoals Brinkhof omschrijft ‘de gouden gloed’. Steeds meer spelers stopten en de doorstroming vanuit de jeugd stokte. ‘De kloof tussen A1 en Heren 1 was simpelweg te groot.’ Het team werd bij elkaar gehouden met oudgedienden en jonge invallers. ‘Soms hadden we geen wissels. Dat was wel eens anders geweest. Soms hadden we zelfs 22 spelers.’

Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt. ‘We realiseerden ons dat er niet meer in zat. Op trainingen stonden we soms met zes of acht man. En dat zag je terug aan de resultaten op het veld. Dan vraag je je wel af: waar doe ik het voor? Het voelde alsof het kaartenhuis in elkaar begon te vallen. Die frustratie groeide tot het moment waarop we zeiden: zo gaat het niet verder. Het was een pittig besluit om te nemen.’

Thom Brinkhof in actie voor Abcoude Heren 1. Foto: privéarchief Thom Brinkhof

De club wilde het vlaggenschip van de vereniging graag behouden, maar volgens Brinkhof kwam het eventuele reddingsplan te laat. ‘Als er twee jaar geleden een plan was geweest, had het misschien nog gekund. Nu hadden jongens al hun keuzes gemaakt.’

Sommigen stoppen, anderen maken de overstap naar een andere club of sluiten aan bij Heren 2. Brinkhof hoopt samen met zijn broertje te gaan spelen bij Weesp. ‘Ik moet kijken of het te combineren is met werk, maar ik heb er zin in.’

Trots en weemoed

Wat rest is trots. En een tikkeltje weemoed. ‘We hebben een hechte band opgebouwd. Na het fluitsignaal stopte het niet. We waren beste maatjes buiten het veld. We hebben zóveel meegemaakt.’

Een herinnering komt snel naar boven. ‘Onze teamtrip naar Gerlos. Achteraf gezien misschien niet het verstandigste idee: skiën met een hockeyteam. We gingen door tot na de après-ski. We hadden afgesproken om negen uur op de piste te staan. Een paar jongens kwamen nog net niet kruipend naar boven.’

‘Het is jammer dat het op deze manier eindigt,’ zegt Brinkhof. ‘We wilden iets moois nalaten, maar dat is er nu niet meer. Toch kijk ik met trots terug op wat wij met Heren 1 hebben gedaan. De appgroep bestaat nog steeds, en wie weet komt er nog een teamtrip. Eén ding weet ik zeker: we hebben herinneringen gemaakt die we niet snel zullen vergeten.’

Morgen lees je het verhaal van Hoogeveen, waar na jaren van afwezigheid juist weer wel een Heren 1 op het veld staat.

Abcoude Heren 1 in actie tegen Shinty. Foto: privéarchief Thom Brinkhof