Column Rob Reckers: Lekker zwemmen tussen de ‘great whites’
Oud-international en OZ’er Rob Reckers stopte met tophockey en is op wereldreis met zijn gezin. Voor hockey.nl schrijft hij elke 2 weken een column over zijn belevenissen. Deze week de 7e: Rob is hockeyend niet tevreden over zijn deelname aan de Australian Hockey League, maar werd verrast door de gewoonten en tradities van zijn Australische team. Zoals de boatrace en frisse ochtendduiken tussen de ‘great whites’..
Zittend op mijn knieën op onze keukenvloer in de haven van Freemantle (Perth) ben ik in afwachting van de start van de ‘boatrace’: een drankspel. Mijn duimen drukken stevig op de rand van de tafel, net als mijn linkeroor. Ik ben nummer 2 in de rij en moet wachten tot mijn buurman een fles bier in een teug achteroverslaat voordat ik aan de beurt ben. Helaas ben ik geen getalenteerd sneldrinker en worstel ik me met veel morsen door mijn flesje gerstensap heen.
Het toernooi in Perth om de Australische titel zit erop en was helaas geen onverdeeld succes. Een nationale competitie die werd opgeleukt door twee Maleisische ploegen, een Nieuw Zeelands team en een WK juniorenelftal (India) met Roelant Oltmans als coach. Ondanks 5 overwinningen in 7 wedstrijden eindigen we op een teleurstellende 5e plaats.
Hockeyend niet tevreden
Aan het eind van het toernooi merk ik dat ik kapot ben. 16 wedstrijden in iets meer dan een maand was pittig. Het niveau in Australië lag hoog en de speelstijl was weer heel anders. Hockeyend kan ik helaas niet tevreden zijn, maar desondanks ben ik toch blij dat ik gegaan ben.
Het ging me namelijk niet alleen maar om het hockey. Ook daarbuiten was het een unieke ervaring. Weer een nieuw team met eigen gewoontes en tradities. Een van die gewoontes is dat men aan deze kant van de wereld vaak niet in hotels overnacht, maar in appartementen. Spelers koken hun eigen maaltijden en zijn verantwoordelijk voor hun eigen onderkomen. Geen manager die restaurants regelt, de was doet of andere huishoudelijke taken, maar gewoon de spelers zelf. Niet per definitie beter of slechter, maar zeker wel anders dan ik gewend ben.
Fris ochtendritueel
Een andere voor ons bijzondere gewoonte is het ochtendritueel. Na een klein ontbijt vertrokken we dagelijks naar het strand om te rekken en in zee te zwemmen. Daarbij moet ik vermelden dat het buiten slechts vijftien graden was en de oceaan zichzelf een vergelijkbare temperatuur had aangemeten. Bij de eerste zwemsessie dacht ik aanvankelijk dat men een grap maakte, maar na verloop van tijd kon ik de frisse ochtendduik eigenlijk best waarderen.
Na een van de laatste zwemsessies begaven we ons, zoals we iedere ochtend deden, naar de dichtstbijzijnde restauratie om op te warmen met een kop koffie. Zittend aan tafel viel mijn oog op de lokale krant die enkele stoelen verderop lag. Op de voorpagina stond een foto van een surfer met een board waaruit duidelijk de vorm van een haaienbek was gehapt. Na enkele regels lezen werd me duidelijk dat we al dagen vlakbij de plek van de aanval in zee aan het dobberen waren…
Zwemmen tussen de ‘great whites’
De ontgroening (boatrace) heb ik, zoals te verwachten was, niet kunnen winnen. Het lot was een duik in het koude zilte havenwater vlak voor onze residentie. Gelukkig had de eerste lading alcohol zijn werking reeds gedaan en raak ik niet meer van slag van een duik in de Indische Oceaan. En na zoveel dagen zwemmen tussen de ‘great whites’ hebben ze me gelukkig nog een keer ongeschonden in hun territorium laten spartelen.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.