Manja & Vincent: ‘Best lastig hockeyen in een trouwjurk’

Happy Valentines Day! Vandaag lichten we 3 hockeystelletjes uit, die een bijzondere hockey-liefdesgeschiedenis hebben. Allereerst Manja en Vincent: zij maakten vorig jaar hun trouwfoto’s op het hockeyveld van ‘t Spandersbosch.

Allebei hockeyden ze al van kleins af aan, maar Manja en Vincent ontmoetten elkaar niet op het hockeyveld, maar in Utrechts café Hemingway. Vincent werkte daar als leidinggevende, Manja kwam er, via een vriendin, ook werken. ‘Op haar proefavond kreeg ze het voor elkaar om een ruitje in te tikken. Dat liet natuurlijk een onuitwisbare indruk achter’, grapt Vincent. ‘Maar ondanks dat nam hij me toch aan, dat zegt natuurlijk al genoeg’, doet Manja er nog een schepje bovenop.

‘Arrogante barman’

Het was geen liefde op het eerste gezicht voor de 2 hockeyfanaten. ‘Ik vond hem zo’n typische, arrogante barman. Maar toen ik hem leerde kennen, kwam ik erachter dat hij eigenlijk heel lief is.’ Ook vanuit die ‘arrogante barman’ kwam de liefde pas later. ‘Eerst waren we gewoon maatjes. En toen kwam er een omslagpunt dat ik dacht: goh, ze is eigenlijk heel leuk.’

Toen de vonk eenmaal over was geslagen, kwam Manja ook bij studentenclub USHC spelen, waar Vincent al hockeyde. ‘Daar waren we meteen het enige Dames 1-Heren 1-setje’, vertelt Manja. Toen ze later naar Hilversum verhuisden ging het stel bij ‘t Spandersbosch hockeyen.

Samen op het veld hebben ze niet vaak gestaan. ‘Dat probeer ik altijd te ontwijken. Want hij is beter dan ik, en daar kan ik niet goed tegen’, lacht Manja. De keer dat Vincent scooptraining kwam geven aan een aantal Dames 1-speelsters was een uitzondering. ‘Ik scoopte ongeveer in 90 graden naar links, waardoor de bal op het andere veld terecht kwam.’ ‘Niet echt de bedoeling, maar wel heel grappig’, zegt Vincent droog.

Voordeel van hockeyvriend(in)

Een hockeyende vriend(in) heeft zeker voordelen, vinden beiden. ‘Hij weet hoe leuk de hockeyzondag is en dat die ook gewoon de hele dag in beslag neemt. Ook als je fanatiek hockeyt, is de 3^e helft belangrijk.’

Manja stopte dit seizoen met hockeyen, maar Vincent beschrijft hoe de hockeyzondagen er tot voor kort altijd uitzagen: ‘Eerst ging ik dan de eerste helft bij haar kijken. Vervolgens gingen wij met Heren 1 de wedstrijd voorbespreken, en kwam zij naar onze wedstrijd kijken. Naderhand lekker een biertje met zijn allen en dat eindigde dan meestal bij ons thuis met een tas vol Chinees en een hele hoop teamgenoten.’ Dat Manja nu gestopt is, vindt hij jammer. ‘Ze komt wel bij mij kijken, maar ik vond het ook altijd leuk om haar wedstrijden te volgen.’

Teamgenoten wisten ’t al

Het is zelfs even door zijn hoofd geschoten om Manja ook ten huwelijk te vragen op het hockeyveld, na een wedstrijd. ‘Maar het goede moment daarvoor is eigenlijk nooit gekomen.’ Hij vroeg haar thuis ten huwelijk. Later diezelfde avond vierde Vera, een teamgenootje van Manja, haar verjaardag. Bij die verjaardag waren een hele hoop hockeyvrienden, die al wisten wat Vincent die avond van plan was. ‘Ik kon het niet meer voor me houden. Maar Manja had het niet verwacht, hoor.’ De verloving werd die avond flink gevierd, of zoals Manja het samenvat: ‘Dat werd 1 grote dronken bende’.

Trouwfoto’s op het veld

Het huwelijk kwam in zicht, en dus moest er ook een locatie voor de trouwfoto’s worden bedacht. Vincent opperde om die op het hockeyveld te maken, en dat vond Manja een goed idee. Manja: ‘We zijn niet zo burgerlijk. Hockey is een groot deel van ons leven en we houden van een biertje en lachen, dus dat komt er allemaal in terug. Dat biertje was heerlijk, want het was die dag snikheet. En die jurk, tja, die was niet echt gemaakt om te hockeyen, dat ging vrij lastig.’

Op de foto’s komen ook de rollen van de bruid en bruidegom op het veld aan bod. ‘Ik sleep de corner en zij was altijd lijnstop, dus dat kon goed op de foto’, vertelt Vincent. ‘Ik kon geen masker op vanwege m’n haar natuurlijk’, stelt Manja. ‘Dus ik heb maar even gezegd tegen Vin dat hij niet écht moest slepen, voordat ik met een blauw oog op onze bruiloft stond.’

Het huwelijksfeest dat volgde was bijzonder geslaagd en ging, in het gezelschap van vele hockeyvrienden, tot in de kleine uurtjes door. ‘Dames 1 had een prachtig lied geschreven’, vertelt Manja. ‘Toen ik later op mijn werk kwam, hadden mijn collega’s kopietjes van die liedtekst op elke afdeling gelegd. Dus nu weet heel het kantoor wat ik op zondag allemaal uitspookte…’

Onze valentijn

En gaan ze nog wat doen vandaag, voor Valentijn? Dat antwoord is duidelijk: nee. Manja: ‘Ik zei nog tegen Vin: we doen echt niks hoor. We gaan binnenkort een weekje op vakantie, dan is dat wel onze valentijn. We hebben daar niet echt iets mee, zo moeilijk doen op zo’n dag.’ Lachend: ‘Elkaar een beetje narren, dat is meer ons type romantiek.’