Familieclub, voetbalsfeer en veld vol gaten: Chiel Jansen in Argentinië

In de serie ‘Buitenlands avontuur’ nemen we je mee naar de minder bekende hoeken van de hockeywereld, waar Nederlandse spelers en coaches actief zijn. Deze keer spreken we Chiel Jansen. De 26-jarige middenvelder van Amersfoort speelde een half jaar voor San Fernando in de Argentijnse competitie.

De beste ideeën ontstaan meestal gewoon aan de keukentafel. Dat geldt ook voor het Argentijnse avontuur van Chiel Jansen. Vader Maarten is in het seizoen 2023-2024 assistent-coach bij de heren van Laren, die worden gecoacht door Lucas Rey. De Argentijnse olympisch kampioen van 2016 verblijft in die periode een tijdje bij de familie en schuift regelmatig aan voor het avondeten.

Ze hebben al vaker over hockey gepraat, daar aan de keukentafel. Rey luistert geïnteresseerd als Jansen zijn reisplannen naar Costa Rica deelt. ‘Reis daarna door naar Buenos Aires’, zegt de Argentijn op een dag. ‘Kom een paar maanden hockeyen bij San Fernando.’

Jansen heeft er wel eens aan gedacht om in Spanje te spelen, een route die veel Nederlandse hockeyers al hebben genomen. Maar het Rey’s voorstel is van een andere orde. ‘Ik was op zoek naar een avontuur’, zegt Jansen. ‘En ik had nog nooit van iemand gehoord die in Argentinië ging hockeyen. Toen Lucas met het voorstel kwam, dacht ik alleen maar: dit moet ik doen. Gaan.’

Chiel Jansen spelend voor San Fernando in Argentinië. Foto: Privécollectie Chiel Jansen

Passie voor de sport

Na twee maanden vrijwilligerswerk in Costa Rica reist Jansen door naar San Fernando, dat net iets buiten Buenos Aires ligt. In een land waar voetbal als religie wordt beleefd, maar de hockeysport minstens met evenveel passie wordt gespeeld. Een dag na zijn aankomst traint Jansen al mee bij San Fernando, een van de grootste clubs van het land. ‘Ze hadden nog nooit een Nederlander gezien op de club. In het begin waren ze wat terughoudend, maar al snel werd ik opgenomen in de familie. Want zo voelt het daar echt: als één grote familie.’

San Fernando komt met twee teams uit in de Torneo Metropolitano, de hoofdklasse van de provincie Buenos Aires waar de sterkste teams van het land spelen. Bij de club spelen de internationals Matias Rey, Agustina Bonnano en Felipe Merlini en het is de voormalige club van Maico Casella, die in Nederland voor HGC en Tilburg heeft gespeeld.

Chiel Jansen spelend voor San Fernando in Argentinië. Foto: Privécollectie Chiel Jansen

Tactiek komt later

‘Het hockey in Argentinië is anders’, legt Jansen uit. ‘Het tempo ligt hoog. Iedereen is superfit en handig aan de bal. Maar tactisch, dat is nog wel een zwart gat. Het is vooral: gáán. Volle bak. Tactiek komt later wel.’

Jansen sluit aan bij San Fernando B, het tweede team van de club. De ploeg vecht dat jaar tegen degradatie, maar weet zich via de play-outs te handhaven.

Wat er rondom het veld gebeurt, maakt misschien wel de meeste indruk. De sfeer. De mensenmassa. ‘Dan huren ze fans van de voetbalclubs Boca Juniors of River Plate in. Die maken muziek en zingen. Het stond rijen dik langs de zijlijn. Meer dan vijfduizend man. En dan sta je daar middenin, kijk je om je heen en denk je: fuck, wat gebeurt hier? Het is zó vet om mee te maken.’

Als klap op de vuurpijl behaalt het eerste team, San Fernando A, dat jaar het kampioenschap. Rond die wedstrijd wordt werkelijk alles uit de kast gehaald. ‘Ze hadden extra tribunes neergezet, versierd met vlaggen en spandoeken’, vertelt Jansen. ‘Iedereen droeg dezelfde kleur, of verscheen in clubtenue. Er werd gedanst, gezongen, geroepen. Tijdens de wedstrijd was het geen moment stil. Het was absurd mooi. Ik denk echt dat dát het allermooiste was wat ik heb meegemaakt.

Fans van San Fernando op het veld. Foto: Privécollectie Chiel Jansen

Gaten in veld opgevuld met zand

Al die passie en beleving verhullen soms de werkelijkheid eronder. Want hoe groots de sfeer ook is, de randvoorwaarden zijn lang niet altijd ideaal. ‘Bij Quilmes stapte ik het veld op en zag gaten die waren opgevuld met zand’, zegt Jansen. ‘Er zaten hobbels in het veld. Geen enkele bal kon je strak spelen. Maar ze zeggen: we moeten het ermee doen. Er is geen geld.’

Naast het hockey heeft Jansen tijd om Buenos Aires en omgeving te verkennen. Hij bezoekt verschillende voetbalwedstrijden, vaak samen met ploeggenoten. ‘Ik had een seizoenkaart van Tigre, een club vlakbij San Fernando’, vertelt hij. Ook gaat hij naar Boca Juniors. Hij kijkt zijn ogen uit. ‘Iedereen stond te springen en zingen. De passie voor sport is daar zóveel groter dan bij ons.’

Diezelfde stad laat hem ook een andere kant zien. Op een avond loopt Jansen in zijn eentje door het centrum van Buenos Aires, op zoek naar een restaurant. ‘Ik belde een teamgenoot om te vragen waar ik kon eten, en hij zei: ‘Wat doe jij daar?! Het is daar niet veilig. Ik loop daar zelfs niet rond. Ga terug naar je hostel of ga ergens naar binnen.’

Afscheid van ‘familie’

Zijn afscheid voelt precies zoals zijn hele verblijf bij San Fernando is geweest: familiair. Warm, vertrouwd en vol vriendschap. Een dag voor vertrek wordt een barbecue met teamgenoten georganiseerd, zoals gebruikelijk in Argentinië. Er wordt gegeten, gepraat en gelachen. ‘Het was heel gezellig. Ik heb nog steeds contact met die gasten via WhatsApp en Instagram.’

Chiel Jansen spelend voor San Fernando in Argentinië. Foto: Privécollectie Chiel Jansen

Eén van zijn beste vrienden in San Fernando spreekt alleen Spaans, maar dat blijkt geen obstakel. ‘In het begin was het veel gebaren, wat Google Translate en gewoon proberen. Veel doen, veel fouten maken, maar langzaam rol je erin. Mijn Spaans werd steeds beter. Op een gegeven moment kon ik met iedereen communiceren. En lachen.’

De overgang naar Nederland valt uiteindelijk mee, al was het vooral koud. ‘In plaats van twintig graden zon stond ik ineens op een bevroren veld’, zegt Jansen. ‘Ik was blij om weer terug te zijn bij Amersfoort, maar tegelijkertijd voelde het afscheid in Argentinië gek. Misschien zie ik die gasten nooit meer.’

Of hij nog een keer een buitenlands avontuur zou aangaan? ‘Ik sta er altijd voor open’, zegt Jansen. ‘Maar ik ben nu zeven maanden weggeweest. Ik wil nu ook een carrière opbouwen. Misschien dat ik later nog een keer in het buitenland ga hockeyen, als de kans zich voordoet.’

Jansen: ‘Ik vond het echt ontzettend leuk. En ik heb af en toe wel in m’n arm moeten knijpen. Dan dacht ik, als nuchtere Nederlander: waar ben ik nou weer beland?’