Terwijl aan de ene kant van het veld een kampioensfeest losbarstte, was het aan de andere kant muisstil. Door het 5-2 verlies tegen Laren was het lot van HGC opnieuw bezegeld. De ploeg uit Wassenaar die tot vorig jaar nog nooit degradeerde uit de Hoofdklasse, speelt komend seizoen op het derde niveau. ‘Het klinkt misschien gek, maar ergens ben ik ook trots.’
Even had HGC nog hoop. Hoop op de noodzakelijke overwinning om rechtstreekse degradatie te voorkomen. Maurits Schut bracht HGC na zeven minuten op voorsprong. Maar de vreugde was slechts van korte duur. Op het verlies was tegen Laren uiteindelijk niets af te dingen. Hoe handig de acties van Seve van Ass ook waren en hoe degelijk de verdediging met Floris Benschop en captain Vincent Langenhuijsen ook stond: HGC kwam simpelweg kwaliteit tekort om het de kampioen écht lastig te maken.
Waar de degradatie vorig jaar als een donderslag bij heldere hemel kwam, was die van dit seizoen minder onverwacht. Met een volledig nieuw team, op captain Langenhuijsen na, bestaand uit vooral jonge en onervaren spelers moest HGC in feite op nul beginnen. Van begin af aan bleek het niveau net te hoog gegrepen. Reuzenederlagen bleef de ploeg bespaard, maar bijna altijd kwamen ze tekort om punten binnen te halen. Over talent beschikt HGC zeker, maar de onderlinge niveauverschillen waren net zo duidelijk.
Teleurstelling bij HGC: de ploeg heeft het niet gered in de Promotieklasse. Foto: Rob Römer
Geen schande
De uitkomst, de tweede degradatie op rij, is niettemin pijnlijk. Tot vorig jaar speelde de club 51 jaar op rij in de Hoofdklasse. Behaalde het successen, zowel op landelijk als op Europees niveau. Bracht het sterren voort als Marc Delissen en Bram Lomans. Ontpopte olympisch kampioen Seve van Ass zich er tot bepalende speler voor Oranje. Nu maakte diezelfde Van Ass, opgetrommeld voor de laatste drie wedstrijden van het seizoen, van binnen de lijnen mee hoe HGC naar het derde niveau van Nederland afzakte.
Langenhuijsen reageerde na afloop gelaten. ‘Aan het begin van het seizoen zei ik al dat we gingen voor lijfsbehoud. Spelers kwamen overal en nergens vandaan. Niemand praatte met elkaar. Maar we zijn nooit weggespeeld. Ook niet toen Floris Benschop en Seve nog niet meededen. En uiteindelijk is dit een groep vrienden geworden. De meeste jongens hebben ongeveer dezelfde leeftijd. Het klinkt misschien gek, maar dat samen maakt dat ik trots ben. En dat ik perspectief zie voor de toekomst.’
Volgens de verdediger is de club zelf ook niet van slag. ‘Er wordt zeker geen schande van gesproken dat we nu Overgangsklasse gaan spelen. Zij zijn meer bezig met de continuïteit. Dat het team niet nog een keer uit elkaar valt. Daarom heb ik zelf ook snel gezegd dat ik bij HGC blijf. Veel jongens hebben datzelfde commitment gegeven. Tachtig procent blijft bij elkaar en dan gaan we er in de Overgangsklasse voor. Een paar zullen vertrekken. Daar ontkom je niet aan. Maar in principe blijven we bij elkaar en is de ambitie om van HGC een stabiele promotieklasser te maken. Voor veel gasten was dit niveau nu net iets te hoog gegrepen, maar over anderhalf jaar zijn ze er denk ik wél klaar voor.’
Het relatief onervaren HGC was niet bij machte om Laren af te stoppen afgelopen zondag. Foto: Rob Römer
‘Dit team heeft een speciale plek in mijn hart’
Voor Langenhuijsen zelf was het helemaal een heftig seizoen. In de winter overleed zijn vader, de medegrondlegger van het huidige HGC Heren 1. ‘Het was een extreem turbulent, taai halfjaar. Dat maakt de band met dit team ook zo bijzonder. Zij hebben een speciale plek in mijn hart, omdat zij erbij waren in de periode waarin ik nauwelijks op mijn benen kon staan van verdriet. Het blijft lastig om mijn vader te moeten missen. Om hem niet even te kunnen bellen om iets te bespreken of zijn hulp te vragen.’
Juist uit de herinnering aan zijn vader haalt Langenhuijsen nu de kracht om omhoog te blijven kijken. HGC trouw te blijven in plaats van te kiezen voor een niveau dat zijn staat van dienst beter past. ‘Uiteindelijk blijft hockey leuk. Iedere zondag vind ik het mooi om op het veld te staan. En om te zien dat de jongens beter worden en er lol in hebben. Zodra ik de positiviteit verlies, gaat de rest van het team daarin mee. Zo ben ik ook opgevoed. Positief en loyaal zijn. Ook al zijn de omstandigheden minder vrolijkmakend.’
2 Reacties
robdux
Heel sneu. Jammer dat een bestuurslid tophockey voor zijn dochter koos. De mannen verdienen beter. De jeugd is momenteel van een heel matig niveau, Dames 1 is flets en de mannen weer gedegradeerd. Dit noopt denk ik tot reflectie.
ragan-van-den-hoek
Allereerst wil ik groot respect uitspreken voor Vincent, die zijn club trouw bleef en heeft gebouwd aan een nieuw team. Het gebrek aan sponsors is jammerlijk. Hopelijk zijn er sponsors die deze club een warm hart toedragen en met de mannen die blijven willen bouwen aan een terugkeer naar het hoogste niveau. Toen de verhoudingen anders lagen, waren er een aantal sponsoren die zich verbonden aan de dames van HGC. Dat sponsoren de dames de rug niet toekeerden toen de club moeilijke tijden doormaakte siert ze. En of daar persoonlijke banden met een of meer speelsters een al dan niet een rol bij speelt doet daaraan niks af. Zowel de heren als de dames van HGC - en mij dunkt van veel hockeyverenigingen - hebben veel over voor hun sport. Dat verdient aanmoediging en niet verwijten. En wat een jammerlijke reactie om een vader te verwijten dat hij zijn dochter steunt.