Haantjes verrast Nijmegen: ‘Coachen kost nu net te veel tijd’

Zijn spelersgroep zag het niet aankomen. Het bestuur was verrast door het bommetje dat Rob Haantjes begin deze maand dropte bij de mannen van Nijmegen. Zijn eerste seizoen bij de Gelderse ploeg, blijkt ook zijn laatste te zijn. ‘Ik zei tegen de jongens: jullie gaan mij straks waarschijnlijk in een compleet andere rol zien.’

Hij is druk op de dinsdag dat we ‘m bellen. ‘Ik ben bezig met de lay-out van mijn nieuwste boek. Het laatste deel van een trilogie’, vertelt Haantjes, die naast hockeytrainer ook aan de weg timmert als fantasyschrijver. ‘En ik moet nog inpakken voor de trip naar Barcelona. We vliegen morgen al die kant op.’

Die ‘we’ is Haantjes en zijn ploeg. Nijmegen dus, waar hij in de zomer neerstreek. Ondanks het onverwachte nieuws dat ze twee weken geleden hoorden, vinden zijn mannen het nog steeds leuk dat hij meegaat. ‘Haha ja hoor. Ik heb geen andere geluiden gehoord. Ik maak de jongens natuurlijk wel in tijdens het padeltoernooitje dat gepland staat. Dat snap je.’ Schaterlachend: ‘Ik ben mokergoed.’

Die lach is dus niet verdwenen bij Nijmegen. Maar natuurlijk was het wel een beetje ongemakkelijk toen Haantjes op de eerste trainingsdag van de tweede seizoenshelft vertelde dat hij zijn aflopende contract niet wilde verlengen. ’Natuurlijk kwamen er vragen. Maar gelukkig had ik ook antwoorden. De jongens waren vooral warm en begripvol. Waren benieuwd naar mijn beweegredenen. Snap ik ook wel, hoor.’

Haantjes dolblij na de eerste zege van Nijmegen. Foto: Willem Vernes

De ‘match made in heaven’

Want het is – ook voor de buitenwacht – een match made in heaven tussen Haantjes en Nijmegen. Eentje waar Cupido jaloers op zou zijn. De beelden in november spraken boekdelen. Toen Nijmegen in z’n elfde hoofdklasseduel eindelijk een keer won (4-1 van Hurley), liep de bevlogen coach mee in de ereronde. Het toonde nog maar eens aan dat Haantjes midden in zijn team staat. ‘Ik vind het schitterend, die momenten samen. Die verbinding met de groep en ook met de club’, vertelde hij na die historische zege. 

De 57-jarige coach lijkt dus perfect op z’n plek bij de ploeg, die afgelopen jaar naar de Hoofdklasse promoveerde. Haantjes was toen nog niet aan boord. Hij kreeg juist de taak om de club op het hoogste niveau te houden. Een missie die absoluut nog haalbaar is: Nijmegen staat momenteel elfde, met een gat van twee punten naar hekkensluiter SCHC. ‘Ik heb een klik met de jongens’, benadrukt Haantjes. ‘Maar ik merk dat er nu wel heel veel uren opgaan aan het coachen. Het is bijna een fulltime job geworden. Dat kost mij net te veel tijd.’

De Eindhovenaar zoekt naar de juiste woorden. ‘Kijk, ik vind coachen geweldig. Doe het stiekem al veertig jaar. Maar – en dat is een beetje mijn probleem – ik vind heel veel dingen geweldig. En ik merk dat door de huidige opzet er minder tijd is voor ‘meer’. In alle eerlijkheid: ik had eigenlijk jaren geleden al besloten te stoppen met coachen. Maar toen kwamen precies op het juiste moment de dames van Oranje-Rood voorbij. Dat voelde weer fantastisch. Stond ik weer ‘hup’ te roepen langs te lijn. Ik voelde me tien jaar jonger en werd bovendien tien kilo lichter.’

Haantjes dolgelukkig bij Oranje-Rood. Foto: Bart Scheulderman

Van waterpolo tot Trinidad

Dat is inmiddels dik drie jaar geleden. ‘Ik voel dat ik weer op een kruispunt sta. Merk dat het weer tijd is voor iets totaal anders. Dat past ook bij mij. De afgelopen jaren had ik de meest uiteenlopende klussen. Ik was personal coach bij waterpolocoach Robin van Galen. Maar ik leidde ook een tijdje de nationale ploeg van Trinidad en Tobago, om maar wat te noemen.’ Lachend erachteraan: ‘De hockeyploeg natuurlijk.’

Hij ziet zichzelf zo weer staan in de volgepakte bespreekruimte, onderin het clubhuis van Nijmegen. ‘Ik zei tegen de jongens: jullie gaan mij straks waarschijnlijk in een compleet andere rol zien, binnen de sport. Dat kan bij een club zijn, bij een bond, zelfs in de staf. Wellicht juist wat meer op de achtergrond. Als opleider bijvoorbeeld, ik zou het heel erg leuk vinden om met talenten aan de slag te gaan. Maar nu doorgaan als hoofdcoach, dat staat onderaan op mijn lijstje.’

Wellicht biedt zijn keuze om niet door te gaan bij Nijmegen ruimte om zijn sportliefde te combineren met schrijven. ‘Ha, dat is nu niet helemaal mijn genre. Maar ik sluit het niet uit. Ik denk niet dat het autobiografisch wordt. Maar een fantasieboek over hockey? Waarom niet? Zit men daarop te wachten, denk je?’