Tegenstander Etten-Leur staat al lang en breed opgesteld, de scheidsrechter wil bijna fluiten voor het begin van de wedstrijd, als de speelsters van Dopie op het laatste moment een verrassing in petto hebben. Na de yell in hun eigen cirkel sprint het hele team ineens naar de middenlijn. Ze stellen zich op in een rij en houden hun stick in de lucht. Luidkeels beginnen ze hun clublied te zingen.
Anderhalve maand geleden vertelde studentenclub Dopie (een afkorting van DOe Potdomme IEts) in de rubriek Clublied op hockey.nl al hoe dat het nu precies zit met dat opvallende tafereel. Traditiegetrouw zingt Dames 1 voor aanvang van ieder duel, op de muziek van kinderliedje Op een grote paddenstoel, rood met witte stippen, het clublied van Dopie. Hun tekst gaat over stationnetjes en machinistjes. Omdat studenten nu eenmaal met de trein komen.
Hakke hakke tjoef tjoef
‘Van de tegenstander krijgen we meestal vreemde blikken. Ze snappen niet wat we doen en vinden ons gekkies. Maar dat maakt ons niets uit. We blijven het zingen’, zegt speelster Annemijn Boer, die vanaf de kant geblesseerd toekijkt. Ook nu lijkt het vanachter de boarding alsof er een operaconcert op het punt van beginnen staat, in plaats van een wedstrijd in de vierde ronde van de Silver Cup.
Op een klein stationnetje
’s Morgens in de vroegte
Stonden elf dametjes
Netjes op een rij
En het machinistje
Draaide aan het wieletje
Hakke hakke tjoef tjoef
Dat zijn wij, DOPIE
Op de andere helft van het veld schieten wenkbrauwen de lucht in. Dat hebben ze bij Etten-Leur niet vaak meegemaakt, dat een tegenstander een paar seconden voor de wedstrijd nog a capella begint te zingen. Zelfs een van de scheidsrechters is onder de indruk. Na de laatste noot kan hij het niet laten om kortstondig te applaudisseren.
Opvallend hoge rugnummers bij Dopie, dat sinds enkele jaren door telt. Heren 1 is al in de tweehonderd beland. Foto: Willem Vernes
Verkleumen in de dug-out
Eeuwig zonde is dat het schouwspel geen groot publiek is gegund. Aan één lange zijde staan precies dertien toeschouwers. Aan de overkant drie. Allemaal zien ze na een minuut of tien dat eersteklasser Etten-Leur, favoriet tegen tweedeklasser Dopie, verdiend op een 0-1 voorsprong komt. Vlak voor rust wordt het zelfs 0-2.
Er is voor Dopie genoeg te bespreken in de kleedkamer, maar dat is nu net de plek waar ze helemaal niet naartoe gaan. Te ver weg. Dopie heeft geen eigen complex, maar speelt op de velden van het Sportcentrum van de TU Delft. Zoals altijd vindt de bespreking plaats in de dug-out. Dat het bijna vriest, maakt niet uit.
De bespreking in de rust vindt ook wanneer het bijna vriest gewoon plaats in de dug-out. Foto: Willem Vernes
De verliezer van de week draagt een knalgeel eendenkostuum
Het is een bijzonder gezelschap, het eerste vrouwenteam van Dopie. Neem de speelster met rugnummer 31, Marlou Hendriksen. Afgelopen zondag in de competitie tegen Rapid (3-2) maakte zij een hattrick. Daardoor werd ze door haar team uitgeroepen tot beste speelster van de wedstrijd en heeft ze de rest van de dag trots een sjerp (een brede, gekleurde band) over haar schouder mogen dragen.
Een van haar teamgenoten was minder blij. Zij werd verkozen tot verliezer van de week en moest de hele dag een knalgeel eendenkostuum aan, inclusief roze tutu en gek hoedje. ‘Ze had nog geluk dat we thuis speelden’, zegt Annemijn Boer. ‘Anders had ze zo ook in de trein moeten zitten.’
Moegestreden zit een speelster van Dopie tijdens de wedstrijd aan de kant. Foto: Willem Vernes
De scheidsrechter vindt dat de supporters langs de lijn te veel kabaal maken
In het derde kwart groeit de bekerwedstrijd uit tot een mooi gevecht. Dat komt niet alleen door Dames 1, dat een paar grote kansen krijgt, maar ook door taferelen langs de lijn. De mannen van Heren 1 hebben de weg naar het veld weten te vinden. Zodra Dopie ook nog maar dreigt over de middenlijn te komen, begint het groepje van een man of twintig al te joelen alsof de bal van dichtbij voor het intikken ligt.
Bij het minste of geringste beginnen ze kabaal te produceren alsof niet de vijfde ronde van de Silver Cup, maar de winst van de Champions League op het spel staat. Zo gaat het een tijdje door. Maar dan legt een van de scheidsrechters het spel stil. Hij roept aanvoerder Sanne Buisman bij zich. Iets ongeoorloofds lijkt er vanuit het Dopie-kamp niet te zijn geroepen, maar hij vindt het genoeg geweest. Buisman wordt door de scheidsrechter naar de supporters gedirigeerd om ze te vertellen dat hij hun luidruchtige gedrag niet langer tolereert.
Dames 1 bedankt Heren 1 voor hun support. Foto: Willem Vernes
Spannend slot: de 1-2 valt
Even lijkt de epische sfeer in de kiem gesmoord. Maar dan roept een grappenmaker toch weer: ‘Buitenspel!’ Het Legioen gaat opnieuw als twaalfde man achter Dames 1 staan. En het werkt. Halverwege het vierde kwart valt de aansluitingstreffer. Die goal wordt achter de boarding gevierd alsof de Silver Cup al gewonnen is en zorgt ervoor dat de laatste minuten op het hele sportcomplex te horen is hoeveel kabaal twintig mannen kunnen maken.
Maar de gelijkmaker valt niet. Dopie verliest met 1-2 en is uitgeschakeld in de beker. Het clublied klonk prachtig, voor het overwinningslied moeten we een andere keer terugkomen.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.