Bully in Pakistan: vanaf het eerste moment een gekkenhuis

Politie-escortes, gillende fans, handtekeningen uitdelen, interviews, live-uitzendingen van de wedstrijden en spelen in het grootste hockeystadion ter wereld. De heren van Bully beleefden een krankzinnige week in Pakistan. ‘Vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstapten en een week later weer instapten was het een gekkenhuis.’

Aanvoerder Ruben Kattier van de Oldenzaalse club heeft zijn verhaal in de dagen na de terugkeer in Nederland al vele malen verteld. Aan zijn collega’s, vrienden, familie en clubgenoten. Met enthousiasme, maar ook met verwondering in zijn stem raakt hij niet uitgepraat over de trip van de tweedeklasser naar het land van de voormalige hockeygrootmacht. ‘We zijn van plan een boek te maken met foto’s en tekst over wat we allemaal hebben beleefd.’

De heren van Bully waren in de voorbereiding op de tweede seizoenshelft al een keer naar Valencia geweest. Ook Barcelona werd bezocht tijdens de winterstop. Maar Pakistan? Dat is wel van een andere orde. Maar een grap in de auto tijdens de voorbereiding op het seizoen legt de basis voor de exotische wintertrip.

Grap serieus opgepakt

Toch komt de grap niet helemaal uit de lucht vallen. Bully wordt namelijk getraind door voormalig Pakistaans international Fareed Ahmed, die met de nationale ploeg op de Olympische Spelen van 2012 uitkwam. Ahmed neemt de grappig bedoelde opmerking serieus en een paar weken later ligt er een uitnodiging op tafel van de Junaid Hockey Academy in Lahore van een van Ahmeds beste vrienden en voormalig teamgenoot Khawaja Muhammad Junaid.

Foto: Muhammad Yousaf Anjum

Dus stappen de heren van Bully op 17 februari in Düsseldorf in het vliegtuig om via Qatar naar Lahore te reizen om aldaar te trainen, drie wedstrijden te spelen en een clinic te geven. Toch is het tot op het laatste moment spannend of de reis wel doorgaat.

Twee weken voordat de ploeg richting Pakistan vertrekt, belandt het land in een militair conflict met Iran. ‘Dat was wel even schrikken’, zegt Kattier. Gesprekken met de Nederlandse ambassade in Pakistan nemen echter de twijfels weg.

In het land van de drievoudig olympisch en viervoudig wereldkampioen is men al voorbereid op de komst van Bully. In de media wordt gerept van de ‘Top Dutch hockey club Billy Ozendaal’. Voor het eerst in meer dan twintig jaar zet een Nederlands team voet op Pakistaanse bodem.

Aankomst is breaking news

Bij aankomst wordt de ploeg dan ook met alle egards behandeld. ‘We hadden wel iets verwacht, maar we waren breaking news op de nationale tv’, zegt Kattier. De spelers worden omringd door camera’s van tv-stations en krijgen bloemenkransen omgehangen. Er is een apart loket geopend om de paspoortcontrole voor de gasten uit Nederland zo soepel mogelijk te laten verlopen.

Nadat de ploeg in de bus is gestapt, gaat het onder politie-escorte naar het hotel. Zowel voor als achter de bus rijdt een pick-up met militairen uitgerust met mitrailleurs. Onderweg worden wegen afgezet en op rotondes houden politieagenten het verkeer tegen. ‘We vielen van de ene in de andere verbazing. Voor ons gingen alle poorten open. Dat was wel een aparte gewaarwording. En de eerste dag was nog niet eens voorbij’, zegt Kattier.

‘s Middags traint de ploeg in het grootste hockeystadion ter wereld. Het National Hockey Stadium heeft een capaciteit van 45.000 zitplaatsen. Als de spelers het net aangelegde veld betreden zien ze de Bully-vlag wapperen. ‘Langs de lijn stonden ballenjongens die je flesjes water aangaven.’

Openingsceremonie

De training wordt vervolgens stilgelegd voor een openingsceremonie waarna de beker wordt onthuld waar Bully en het Pakistaanse collegeteam in drie wedstrijden om gaan strijden.

De Pakistanen, met de aanvoerder en keeper van Jong Pakistan in de gelederen, winnen het eerste duel met 2-1. Het duel is live op de nationale televisie te volgen. Via een link kunnen ook de thuisblijvers in Oldenzaal de wedstrijd bekijken. ‘We keken onze ogen uit’, zegt Kattier. ‘Er zaten wel 1500 man op de tribune. Iedereen schreeuwde en joelde. Als we terugzwaaiden gingen ze nog harder schreeuwen. Na afloop wilde iedereen met je op de foto.’

Na afloop staat Kattier als aanvoerder in het middelpunt van de belangstelling. Hij wordt compleet omringd door cameraploegen. ‘Ik kreeg een microfoon onder mijn neus geduwd en heb antwoord gegeven op alle vragen. Ik ben 45 minuten van links naar rechts en van voor naar achteren gegaan. ‘s Avonds lag ik in bed en dacht: wat heb ik allemaal gezegd? Ik lag te malen van al die indrukken wat ons is overkomen in Pakistan.’

Kattier geeft toe dat alles nog een beetje moet landen. ‘We zijn een team uit de Tweede Klasse uit Oldenzaal. Het schiet dan wel even door je hoofd: ze denken toch niet echt dat wij Oranje zijn?’

De tweede wedstrijd wint Bully met 4-3. De derde en beslissende wedstrijd in de tweekamp wordt gespeeld in de hoofdstad Islamabad, zo’n 350 kilometer van Lahore. Een reis van vijf uur.

Prijzenkast aangevuld

De finale eindigt in 1-1, waarna Bully de shoot-outs beter neemt. Dat betekent dat de beker mee terug naar Oldenzaal mag. ‘We zullen een mooi plaatsje moeten zoeken in onze kleine prijzenkast. Bovendien hebben we veel souvenirs en kado’s gekregen. We moeten hiervoor een aparte plank voor vrijmaken.’

Als tegenprestatie voor de uitnodiging deelt de ploeg keepersspullen uit die het in Nederland heeft ingezameld. Ook geeft Bully een clinic aan Pakistaanse kinderen.

Naast het sportieve kant heeft de trip ook een cultureel aspect. Bully wordt ontvangen op de Nederlandse ambassade en bezoekt de fabriek van Malik waar de hockeysticks met de hand worden gemaakt. Ook een bezoek aan de gouverneur van Punjab staat op het programma. ‘Hij vertegenwoordigt 110 miljoen mensen’, zegt Kattier die in zijn rol als aanvoerder een speech houdt. ‘Ik heb het land bedankt voor zijn gastvrijheid en het respect dat wij hebben gekregen.’

Na een week van onuitwisbare indrukken en ervaringen die de spelers de rest van hun leven zullen bijblijven, keert de ploeg terug op vaderlandse bodem. ‘We hebben een week gehad zoals misschien een Oranje-international die zou hebben beleefd’, zegt Kattier.

Bij thuiskomt is alles weer bij het oude. De spelers moeten weer achteraan in de rij voor paspoortcontrole aansluiten en er is geen politie-escorte. ‘We moesten zelf naar huis rijden’, lacht Kattier.