Het kampioenschap van Ede: tattoo, oorbel en kale koppen

In de rubriek ‘Kampioenen!’ spreken we met teams die dit seizoen kampioen zijn geworden. Wat is hun kracht? En wat betekent het kampioenschap voor hen?  We spreken met Stijn Draaijer (29), aanvoerder van Ede H1. Hoort jouw team ook in deze rubriek thuis? Stuur dan een mail naar redactie@hockey.nl.

Wat betekent dit kampioenschap voor jou?
Stijn Draaijer: ‘Voor mij persoonlijk heel veel. Dat klinkt misschien wat standaard, maar ik meen het echt. We zijn vijf jaar geleden gepromoveerd naar de Overgangsklasse. Op dat moment zijn we ook een heel nieuwe weg ingeslagen met een nieuwe coach, maar met vrijwel dezelfde trainingsgroep. Het eerste jaar draaide vooral om het wennen aan het niveau en kijken of we een beetje aan konden haken. Na dat seizoen kwamen we erachter dat hier meer uit te halen viel en wilden we ook hoger gaan inzetten. Dat hebben we de afgelopen jaren goed gedaan. Vorig jaar hebben we helaas de play-offs verloren, maar dit jaar viel het wel de goede kant op.’

‘We hockeyen al vanaf de jeugd samen. Zijn echt een vriendengroep. We gaan samen op vakantie, zien elkaar elk weekend, noem maar op. Er zitten zelfs een aantal broers in het team. Zo is het een heel leuk plaatje, binnen en buiten het veld. En dat hebben we samen opgebouwd.’

Wanneer in het seizoen wist je: dit gaat ‘m worden?
‘Voorafgaand aan het seizoen hadden we al naar elkaar uitgesproken; we willen dit jaar kampioen worden. Zeker omdat ’t daarvoor vlak voor het einde mis ging. De start was goed. Tegen het einde wonnen we van de nummer vier. Toen dacht ik wel: de flow zit erin. Ik begon er steeds meer in te geloven. Zolang we onze focus maar niet zouden verliezen. Dat lukte.’

Foto: Ede

Vat jullie seizoen samen in een paar woorden.
‘Vriendschap, commitment en winnen.’

‘Vriendschap betekent echt voor mij dat we buiten het veld om ook dingen ondernemen en samen lachen. Commitment, omdat we van tevoren voor onszelf een heel duidelijke doelstelling hebben neergezet, kampioen worden. Dat doel hebben we door bepaalde vastigheid ook gehaald. Hard werken tijdens trainingen en de wil om altijd te presteren. Het woord winnen klinkt natuurlijk makkelijk. We hebben het hele seizoen honger gehad. Wilden alles winnen. Voortdurend het gaspedaal ingedrukt houden.’

Wat was jullie geheime wapen?
‘Onze keeper Tijmen Maakal is ons geheime wapen. Hij heeft zich ontpopt tot ware strafballenkoning. Maar onze spits Lennart Bakker, hij is 31 jaar en de alleroudste van het team, heeft er het afgelopen seizoen twintig gescoord. Dat mag je best ook een geheim wapen noemen.’

Wat was jullie slechtste moment van het seizoen?
‘Hier moet ik even lang over nadenken haha. Ik kan even terugkijken op de twee wedstrijden die we dit seizoen hebben verloren, de eerste was tegen Huizen, de nummer twee. Tijdens deze pot hockeyden we gewoon echt laf. Dit was op hockeyend gebied erg matig, maar niet direct een dieptepunt. Ook hebben we verloren van Rood-Wit. Dit was de eerste wedstrijd na ons kampioenschap. De honger was toen wel een beetje gestild.’

Een van de weddenschappen: het zetten van een oorbel. Foto: Ede

Waar hebben jullie dit jaar het hardst om gelachen?
‘Dat was aan het begin van het seizoen, toen we samen een biertje dronken. Op dat moment hadden er een paar een grote mond. Zeiden dat ze zich wel kaal zouden scheren, als we kampioen zouden worden. Dat is een dingetje gebleven. Tijdens ons teamweekend hebben we een rondje gemaakt. Wie wat zou doen, mocht het lukken. De een koos voor een oorbel, de ander een tatoeage. En geloof het of niet: de weddenschappen zijn volbracht.’

Wat was het hoogtepunt van het kampioensfeest?
‘Dat vierden we direct na onze kampioenswedstrijd. Een risico, de club had groot uitgepakt, maar we moesten nog wel winnen. Dat lukte. Er stonden honderden mensen langs de kant. Er waren spandoeken, een deejay en vuurwerk. En een gigantische beker. Dat ding met z’n allen de lucht in tillen, was het echte hoogtepunt. Tijdens het feest kwam de tondeuse tevoorschijn. Ook ik moest eraan geloven. Van het feest zelf kan ik me niet zo heel veel meer herinneren.’

Stijn Draaijer staat in het midden, met zijn kaalgeschoren hoofd. Foto: Ede

Wie was de beste supporter?
‘Sowieso Arie, maar dat zegt je natuurlijk niks. Arie is de keeper van ons G-hockeyteam. Hij staat elke thuiswedstrijd langs de lijn met tips en tricks, houdt het scorebord bij en moedigt ons aan. Daarnaast zijn de beste supporters al onze ouders. Die staan ook nog elke zondag langs de lijn om ons aan te moedigen.’

Hoe verandert dit jullie als team volgend jaar in de promotieklasse?
‘Er stoppen twee jongens. Net als onze assistent. Dat is natuurlijk balen. We hopen wat versterkingen te krijgen. Er gaan dingen veranderen. We trainen nu twee keer in de week, maar dat moet misschien wel drie keer worden. Er worden nog wel wat gesprekken gevoerd. Ik denk dat de basis hetzelfde blijft. Het plezier en het knokken voor elkaar. Maar we moeten wel nog meer aan de bak.’

De andere weddenschap: het zetten van een tatoeage. Foto: Ede