In gesprek met de fan die elke zondag twee uur loopt om HGC te zien

Gemiddeld maakt hij op zondagmiddag meer kilometers dan welke speelster op het veld dan ook. Elke thuiswedstrijd van HGC Dames 1 bezoekt de trouwe supporter Ragan van den Hoek lopend. Vanuit zijn woonplaats Zoetermeer een tocht die twee uur duurt. Enkele reis.

Op dagen dat de wedstrijd van het eerste vrouwenteam van HGC om 12.45 uur begint, trekt de vriendelijke Ragan rond een uur of 10.00 thuis de deur achter zich dicht. Veel van de speelsters die hij luidkeels komt aanmoedigen, zijn waarschijnlijk nog niet op de club, wanneer hij zich te voet al een weg baant door De Nieuwe Driemanspolder, Leidschenveen en het centrum van Leidschendam, om op tijd sportpark De Roggewoning in Wassenaar op te wandelen.

Zoals er mooiweervoetballers en mooiweerhockeyers bestaan, zijn er ook mooiweersupporters. Mensen die alleen komen kijken wanneer het niet te koud is of het zonnetje lekker schijnt. Ragan – die het mannenteam vooral via de uitslagen volgt – valt niet in die categorie. Elke zondag waarop Dames 1 thuis speelt, begint hij weer aan zijn lange tocht. Zelfs wanneer het regent, waait, hagelt of sneeuwt. Een paraplu heeft hij nooit meegenomen. ‘Onlangs kwam ik helemaal doorweekt aan. Maar ik heb daar helemaal niks aan, aan een paraplu. Daar loop ik veel te hard voor’, zegt hij.

Ook bij de meeste uitwedstrijden staat Ragan langs de lijn. Onlangs bezocht hij de confrontatie van HGC met Oranje-Rood. Zelfs voor hem was de afstand Zoetermeer-Eindhoven (een kilometer of 120) te ver om te voet af te leggen. Had hij op tijd voor de afslag willen zijn, dan had hij zaterdagmiddag al moeten vertrekken. Zodoende knipte Ragan zijn wandeling op in twee delen. In Zoetermeer liep hij eerst de hele stad door richting treinstation Lansingerland. Daar stapte hij in de trein om één uur en drie kwartier later uit te stappen op Eindhoven Centraal. Vervolgens begon hij aan het laatste deel van zijn reis. Een wandeling van nog altijd een heel uur.

Ragan van den Hoek is op zondagmiddag te herkennen aan de strijdleus die hij meerdere malen per wedstrijd fanatiek ten gehore brengt: ‘Kom op, HGC!’ Foto: Bart Scheulderman

‘Toen de coronacrisis begon, ben ik bewust meer gaan bewegen. Daarvóór kwam ik al heel af en toe lopend naar de club, maar sindsdien doe ik dat elke thuiswedstrijd’, zegt hij op een toon alsof het de normaalste zaak van de wereld is om elke zondagmiddag meer dan tien kilometer te voet af te leggen. Zowel heen als terug.

Hockeyen heeft hij zelf nooit gedaan. Toen hij een jaar of acht geleden voor het eerst zijn gezicht op de club liet zien, had hij zelfs nog nooit in zijn leven een hockeywedstrijd bezocht. Dat hij als een totaal onbekende toch opeens langs de lijn van HGC stond, had alles te maken met een collega van hem. Dat was Minou Gimbrère, een hockeyster die was gevraagd om voor HGC te komen spelen. ‘Dan kom ik je aanmoedigen ook’, had Ragan haar beloofd.

De meiden lieten meteen merken dat ze het leuk vinden als ik er was om ze toe te juichen

Sindsdien hoort hij bij het meubilair van de club. ‘Vanaf het eerste moment voelde ik me hier welkom. De meiden lieten meteen merken dat ze het leuk vinden als ik er was om ze toe te juichen. In al die jaren heb ik ze van dichtbij mee kunnen maken. Ik vind het hartstikke leuk om ze te zien spelen en om contact met ze te hebben. Toen er door geen corona geen supporters bij hun wedstrijden aanwezig mochten zijn, kreeg ik een appje van de meiden. Een leuk bericht, waarin ze me persoonlijk toespraken dat ze het jammer vonden dat ik niet mocht komen kijken en dat ze hoopten dat ik snel weer welkom was.’ Glunderend: ‘De afgelopen twee jaar heb ik ook een kerstkaart van ze gehad.’

En zijn collega? ‘Kort nadat ik haar had beloofd om te komen kijken, raakte ze geblesseerd aan haar knie. Zodoende moest ze stoppen met hockeyen. Ik heb haar nooit zien spelen. Niet één keer. Maar meteen na de eerste wedstrijd die ik bezocht, wist ik dat ik de rest van het team graag wilde blijven steunen. HGC is echt mijn club geworden.’