Een échte hockeyer herken je aan z’n littekens en blauwe plekken

Hockeyers zijn soms net piraten: littekens, die vinden we gewoon stoer. Blauwe plekken die worden vergeleken, waarbij de grootste natuurlijk wint. Sterker nog: de hockey(st)er kun je herkennen aan zijn littekens en blauwe plekken, opgelopen in het heetst van de strijd. Hockey.nl zet de top 5 hockeyverwondingen op een rijtje.

1. Cirkelvormige blauwe plek

Met stip op 1: de cirkelvormige blauwe plek. Iedere hockeyer heeft er wel eens eentje gehad, vaak op je bovenbeen. Bij een voltreffer recht van voren is er een mooi rood rondje te zien: de plek waar de bal snoeihard op je been terecht is gekomen. En daaromheen? Een grote blauwe cirkel. En die kan prachtig verkleuren na een aantal dagen, waardoor je alle kleuren van de regenboog op je been voorbij kunt zien komen. Een waar kunstwerk, dat je alleen bij hockeyers tegenkomt!

2. Open wenkbrauw

De open wenkbrauw is een ook niet te missen hockeykwetsuur. De speler in kwestie moet vaak hevig bloedend aan het hoofd het veld verlaten, na een botsing met bal, stick of tegenstander. Of met de goal, maar dat komt niet al te vaak voor. Het ziet er meestal erger uit dan het is. Vaak komen die ogenschijnlijke liters bloed gewoon uit een klein sneetje ergens in de buurt van je wenkbrauw, en is het met één of twee zwaluwstaartjes zo weer dichtgeplakt. Bij deze verwonding komt vaak – meestal één of twee dagen later – spontaan een cadeautje mee: een mooi diepblauw oog. Een échte hockeyer? Die heeft sowieso ergens een wenkbrauw-litteken.

3. De schaafwond

Nieuwe zandvelden worden nauwelijks meer aangelegd, maar nog steeds worden er veel hockeywedstrijden op gespeeld. En dat brengt ons bij nummer 3: de opengeschaafde knie of elleboog. Want hoezeer je ook je best doet om niet onderuit te gaan, je zult zien dat het toch altijd gebeurt die ene keer dat je op een zandveld speelt. Of je vergeet dat je op een zandveld speelt en zet een mooie sliding in voor een tip-in… Enfin: het resultaat is zonder twijfel een stel ontvelde knieën. En de echte pro’s pakken er ook nog een stel bloedende ellebogen bij. Aanvankelijk nog best stoer en niet al te pijnlijk, totdat die wonden aan de binnenkant van je broek blijven plakken..

4. Blauwe schenen

Ja, er zitten scheenbeschermers voor. En ja, die hebben zeker nut. Maar als daar een bal keihard op wordt geslagen, dan voel je dat alsnog wel. En dan kun je ook na de training of wedstrijd, als je die dampende scheenbeschermers uit je sokken trekt, de blauwe plekken op je schenen tellen. Leuk, in combinatie met die ontvelde knieën, en dan vooral ’s zomers. Onder de hockeydames wordt naar dit fenomeen vaak zuchtend verwezen als ‘hockeyknieën/schenen’. Niet bijzonder charmant onder een jurkje.

5. Kapotte knokkels

Er zijn er genoeg: van die eigenwijze types die een beschermend handschoentje niet fijn vinden zitten. Of die claimen dat ze toch niet goed zijn in laag zitten en er dus geen nodig hebben. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon pech hebben en een bal krijgen op die hand waar precies geen handschoen omheen zit. Hoe dan ook: open knokkels, verkleurde nagels, blauwe vingers, platgeslagen tussen stick en bal: het zal de meeste hockeyers niet onbekend zijn. Dit zijn vaak de venijnige verwondingen. Soms is er niet eens zoveel aan te zien, maar pijn dat het doet!