De andere kant van Jacques Brinkman: hockeyen in Kenia

Jacques Brinkman staat bekend als spijkerharde analyticus, maar laat zich in een Engelstalige online documentaire van een heel andere kant zien. Een paar maanden geleden verbleef hij tien dagen tussen de straatarme kinderen in Nairobi, de hoofdstad van Kenia, om hen te leren hockeyen. ‘Ik vond het bijzonder om al die lachende gezichten te zien.’

De vraag van de tv-makers was simpel. Wat gebeurt er als je een coach met olympische ervaring – Brinkman won twee gouden medailles – voor een groep zet die er op z’n zachtst gezegd niet zo heel veel van kan. Het Keniaans universiteitsteam dat Brinkman onder zijn hoede kreeg, werd vorig jaar in de nationale competitie kansloos laatste met 5 goals en 89 tegengoals. De wedstrijd tegen de kampioen was het dieptepunt, die verloren ze met maar liefst 22-0. Precies datzelfde affiche stond op het programma toen Brinkman in Kenia was. Wat zou de uitslag worden nadat hij de ploeg ruim een week lang getraind had?

‘Jammer is dat Kenia is weggezakt in het internationale hockey’

Brinkman: ‘Het leek me een leuke uitdaging om zo’n opbouwproces vanaf de basis te ontwikkelen. Toen ik in 1989 zelf met Oranje in Kenia was – we wonnen met 4-0 – waren Kenia en Afrika nog redelijk vertegenwoordigd in het internationale hockey. Het is onderhand mijn stokpaardje geworden dat we van hockey een grotere, internationale sport moeten maken. Daar wil ik zelf een bijdrage aan leveren. Natuurlijk is het een druppel op een gloeiende plaat wat we in die tien dagen hebben gedaan, maar dat neemt niet weg dat het jammer is dat Kenia is weggezakt in het internationale hockey.’

IMG-20161107-WA0003

In de documentaire is te zien hoe Brinkman in een wereld terechtkomt die niet de zijne is. Zo kijkt hij zijn ogen uit wanneer hij het trainingsveld voor het eerst ziet: een rood gravelveld. Bovendien, waar zijn de doelen? Hoe moet hij zijn keeper uitleggen hoe ze zich ten opzichte van de bal en de paal moet positioneren als ze tussen twee trainingshoedjes staat?

Brinkman regelt een doel en gaat meteen aan de slag. ‘Ik heb de meiden de basis van het hockey proberen te leren. Zowel technisch als tactisch. Daarnaast heb ik erop gehamerd dat ze vertrouwen in elkaar moeten hebben. Vertrouwen en commitment zijn de basis voor elke teamprestatie. Verdedigers moeten bijvoorbeeld hun middenvelders vertrouwen en andersom. Het was prachtig om te zien dat ze steeds meer vertrouwen in elkaar kregen, maar ook in zichzelf.’

‘Ik heb weer eens als coach ervaren dat ik altijd wil winnen’

Voorafgaand aan de wedstrijd tegen de kampioen van vorig jaar had Brinkman zich nog zó voorgenomen om rustig te blijven. Toch is te zien hoe de coach bloedfanatiek langs te lijn staat te schreeuwen. ‘Ook al gaat het om een wedstrijd op laag niveau, ik heb weer eens als coach ervaren dat ik altijd wil winnen’, aldus Brinkman. ‘Tijdens de wedstrijd maak ik me hartstikke druk, maar ervoor en erna ben ik een warme coach. Dan wil ik weten wat mijn spelers drijft en wat er in hun hoofd omgaat. Vandaar dat ik bij de ouders van de speelsters langs ben geweest. Die hadden hun kinderen nog nooit zien hockeyen. Ze zijn de hele dag op het land aan het werk om te kunnen overleven.’

Jacques Brinkman terug in het stadion waarin hij in 1989 met Oranje speelde

Jacques Brinkman terug in het stadion waarin hij in 1989 met Oranje tegen Kenia speelde

 

‘De enige keer dat ik blij was met een 2-0 nederlaag’

In plaats van met 22-0 verliest de ploeg van Brinkman dit keer met slechts 2-0. Terwijl de coach er na het laatste fluitsignaal diep van binnen de pest in heeft dat hij heeft verloren, staan de meiden achter hem vrolijk te dansen om de vooruitgang te vieren. ‘Ik was in de war. Dit was de enige keer in mijn leven dat ik mijzelf toestond om blij te zijn met een 2-0 nederlaag.’

Brinkman: ‘Toch was het bijzonder om lachende gezichten te zien. Plezier is de basis van topsport, of het nou om een Keniaans schoolelftal of het Nederlands team gaat. Daarom verbaas ik me ook als ik naar de Hoofdklasse kijk. Het lijkt er soms op alsof die spelers het helemaal niet leuk vinden. Ik zou zeggen: neem eens een voorbeeld aan de kinderen in Kenia. Zij leven in armoede, maar zijn blij dat ze mogen hockeyen.’

De documentaire is te zien op https://www.olympicchannel.com/

Lees ook


Wat vind jij? Praat mee...