Sinds vorige week maandag telt hockey.nl af met de leukste toplijstjes van 2017. Vandaag de redactiekeuze: dit vonden wij de meest bijzondere artikelen en video’s die we maakten dit jaar.
De keuze van Eelko
De competitiewedstrijd Schaerweijde tegen Cartouche had voor mij alles in zich wat hockey zo mooi maakt. Drama, spanning en emotie. Een heel seizoen balde daar samen in een moment: een strafcorner voor Schaerweijde. Als ik verhaal teruglees, kan ik de spanning nog voelen. Zelfs als journalist, zonder voorkeur voor een ploeg, stokte mijn adem. Dat je op zo’n moment er staat, zoals Scott Tupper, zegt alles over de aimabele Canadees. Een op en top prof. In de winterstop was ik aanwezig bij het trainingskamp van Schaerweijde in Spanje. Waar anderen twintig push-ups haalden, deed Tupper het dubbele.
Na de treffer van Tupper volgde een eruptie van emotie, zoals ik kopte. Vaak vind ik achteraf dat mijn kop beter had gemoeten. Ik kan hem nu nog steeds niet verbeteren. De vreugde van Schaerweijde herinner ik me nog, maar het verdriet bij Cartouche staat op mijn netvlies gebrand. Het intense verdriet bij Floris Benschop. Coach Sonja Thomann die met doffe ogen Benschop bemoedigend over zijn rug wreef. Een heel jaar hard gewerkt. Voor niks. Wat kan hockey verschrikkelijk hard maar o zo mooi zijn.
Schaerweijde en Cartouche: een eruptie van emotie in de Kuil
De keuze van Merel
Mijn mooiste artikel verscheen pas in december. Ter ere van haar 100ste interland vroeg ik Xan de Waard naar haar bijzonderste internationale wedstrijden. Veel internationals zijn vaak, soms om begrijpelijke redenen, gereserveerd. Maar tot mijn verrassing was De Waard ontzettend open en vertelde ze uitgebreid en de duels die belangrijk voor haar zijn geweest. Ook kwam haar inmiddels overleden opa ter sprake. Ik vond het heel dapper dat De Waard zo open durfde te vertellen en volgens mij hebben wij dankzij die openhartigheid een prachtig overzichtsartikel over de eerste 100 interlands kunnen maken.
De keuze van Jeroen
Ik denk aan portretten van de supportersgroep Allyminati, Jeroen Hertzberger’s passie voor Feyenoord, de revalidatie van Kelly Jonker en de Hockeytaxi’s met Alyson Annan en Max Caldas. Ik kies dan toch voor de beide Hockeytaxi’s, amper 2 dagen voor de start van het EK. Qua editing en beeldverhaal haal ik meer voldoening uit de overige drie, maar het feit dat beide bondscoaches zo kort voor de start van het EK zo relaxed in de Hockeytaxi stapten maakt het voor mij bijzonder.
Ondanks de grote druk die op beide schouders lag van het moeten presteren in eigen land waren ze allebei ontzettend open over het vak en werden beide persoonlijkheden goed zichtbaar. Op net een andere manier dan we tot dan toe openlijk hadden gezien. Met de wetenschap van nu, twee keer goud, en het feit dat na beide ritten we allemaal met een mooi gevoel de auto uitstapten, zijn dit voor mij de 2 meest bijzondere items van het jaar.
Hockeytaxi #12: Max Caldas openhartig over het ambacht coach
De keuze van Jolien
De hele serie ‘Hockeyhomo’s‘ die ik dit jaar maakte vond ik bijzonder. Alles leverde discussie op: van de naam van de serie (‘hockeyhomo’s, wat plat zeg’ / ‘ik ben homo, hoezo is er iets mis met die naam?’) tot of het nu wel of geen issue was (‘Wij hebben geen probleem met homo’s, maar ze zijn er gewoon niet op onze club’ / ‘Uit de kast komen is moeilijk, helemaal omdat ‘homo’ vooral in de sport vaak een scheldwoord is’). Maar het mooiste van alles waren alle berichten die ik in mijn inbox kreeg. Ik vroeg in het eerste artikel om input en heb die enorm veel gekregen. Bijzondere persoonlijke verhalen en zelfs een mail van een jongen die nog in de kast zat en graag in contact kwam met anderen om advies te vragen. Het verhaal van Neco Dusseldorp is me het meest bijgebleven. Hij hield zijn seksuele voorkeur tien jaar lang geheim op het hockeyveld, tot hij het plezier in hockey verloor. ‘Er kwam een moment waarop ik dacht: of ik stop nu, of ik ga door, maar dan wil ik wel mezelf kunnen zijn.’ Zijn verhaal vertelt dat uitkomen voor je geaardheid lang niet altijd gemakkelijk is, maar is ook een voorbeeld voor iedereen die ermee worstelt: zijn team reageerde goed toen hij het uiteindelijk vertelde en hij hockeyt weer met plezier.
‘Op m’n 18de de keuze: stoppen of uit de kast komen? Dan was ik gestopt’
De keuze van Marco
‘Hoeveel man hebben we?’ vroeg Maartje Paumen vlak voor de training van haar club Royal Antwerp recht voor mijn neus aan haar coach Sofie Gierts.
‘Er komen er zeven later’, antwoordde Gierts. ‘En drie doen er niet mee.’
De verwondering was groot toen ik met eigen ogen zag in welke wereld Paumen was beland. Een wereld waarin ze soms trainde op een verlaten complex zonder kleedkamers en ze zich moest omkleden in een dug-out. Een wereld waarin haar teamgenoten vanwege hun studie of hun werk te laat op de training kwamen, of zelfs maar helemaal niet.
Maar ook een wereld waarin ze haar carrière in de luwte kan afbouwen. Naast het tragische aspect heeft haar avontuur in België dus zeker ook iets moois. Op nog geen half uur rijden van Breda is een van de grootste speelsters uit het moderne vrouwenhockey nog steeds wekelijks te bewonderen. Mocht je op een zondag niks te doen hebben: rijd eens naar Antwerpen.
De keuze van Sander
We hadden het hele EK afgesproken dat wij bij wedstrijden van Oranje op ongeveer het eindsignaal een wedstrijdverslag online klaar hadden staan. Zonder quotes, maar met duiding van de wedstrijd. Dit was elke wedstrijd tijdens het EK een leuke race tegen de klok. Soms wist je in de rust welke kant het verslag op ging en welke insteek het moest hebben. Dat leek in de finale ook zo te gaan.
Oranje stond 0-2 achter, eigenlijk dus al 0-7 als je de 0-5 uit de poulefase erbij haalt. Ik keek naar m’n collega’s en naar de toeschouwers. Eerlijk gezegd leek niets te wijzen op een comeback. Eigenlijk had ik bijna het hele artikel al geschreven, over hoe België voor het eerst sinds 1913 team (ijshockey) een Europese titel in een teamsport binnensleepte en twee keer het Nederlands elftal bedwong voor eigen publiek. Toen kwam Kemperman met z’n ontploffing. Je voelde alles kantelen. Dit is niet m’n beste stuk ooit, maar ik heb het ongeveer in een kwartier geschreven en is me daardoor toch dierbaar. Naast dat het fantastisch was dat Oranje toch Europees kampioen werd, is dit ook de charme van ons werk. De adrenaline, de kick om het dan lastminute helemaal om te gooien om de deadline te halen. Heerlijk.
Daarnaast wil ik het artikel met Lutger Brenninkmeijer aanhalen. Dit artikel had meer dan duizend likes op Facebook en is meer dan driehonderd keer gedeeld. Dit was een artikel uit de serie over talentontwikkeling. Dit leeft ontzettend en ik wil dit artikel aanhalen, omdat Brenninkmeijer zegt dat ‘De Berlijnse muur’ tussen selectieteams en breedteteams moet verdwijnen, waarbij het ook de vraag is of selecteren voor de C-leeftijd al goed is voor iedereen. Daarbij vind ik het mooi dat hij de nadruk legt op De ontwikkeling van het individu – het talent of de breedtehockeyer – als compleet mens. Want iedereen mag van mij zijn eigen mening hebben over die hele talentendiscussie. Wat mij betreft is elk persoon anders. Of iemand nou goed wordt of niet: zorg dat iedereen genoeg aandacht krijgt en plezier in het spelletje houdt. Help die kinderen ontwikkelen tot autonome volwassenen, of ze nou Oranje halen of met heel veel plezier in Dames 23 eindigen.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.