Een hartje voor papa: De Wit scoort in finale na heftige dagen

De oplettende kijker moet het hebben gezien. Het hartje dat Den Bosch-aanvaller Teuntje de Wit maakte met haar handen in de richting van de camera’s, maandag na haar doelpunt tegen Braxgata in de EHL-finale. Het had alles te maken met een heftig ongeluk van haar vader, in de nacht van vrijdag op zaterdag.

Toen De Wit vrijdagavond met haar ploeggenoten terugkeerde naar het hotel in Den Bosch, was er nog niks aan de hand. De ploeg was vrolijk na de gewonnen kwartfinale tegen SCHC. Toen ze zaterdagochtend het berichtje las dat haar moeder haar een aantal uur daarvoor gestuurd had, klopte direct haar hart in haar keel. 

‘Mam appte me of ik haar de volgende ochtend eventjes wilde bellen’, vertelt Teuntje de Wit vlak na de gewonnen EHL-finale. ‘Ze vertelde me dat papa uit het raam was gevallen. Ze had me bewust laten slapen, omdat het allemaal stabiel was. Hij is vijf meter naar beneden gevallen en had een grote hoofdwond’, doet ze haar verhaal. Ze vertelt knap en rustig over het heftige ongeluk. ‘Hij is direct naar de intensive care in Tilburg gebracht. Daar konden ze al snel uitsluiten dat er sprake zou zijn van hersenletsel, een dwarslaesie of verlamming.’

Het hartje van Teuntje de Wit. Een screenshot van de finale.

Als je De Wit hoort praten, krijg je kippenvel over je hele lichaam. Zo iets vreselijks meemaken en dan zo’n finale spelen. Niets dan lof voor de Brabantse spits. ‘Hij heeft zijn nekwervels, borstbeen en veertien ribben gebroken door de val’, gaat ze verder. De lijst met breuken is gigantisch. ‘In eerste instantie ging alles goed dus beloofde hij me dat hij de halve finale zou gaan kijken. Op zijn iPadje in het ziekenhuis.’

Papa hartje Teuntje 

Maar het bleek minder goed met vader De Wit te gaan dan verwacht. Door zuurstofgebrek werd hij in Tilburg in slaap gebracht. Vlak voor de start van de finale is hij wakker geworden. ‘Hij zit nog wel aan de beademing, maar kan wel schrijven. Hij heeft vanmorgen op een briefje wat leuke dingetjes geschreven’, vertelt ze vlak na de Europese eindstrijd, met glunderende ogen. ‘Hij schreef ‘Papa hartje Teuntje’, een boodschap die haar raakte. ‘En hij schreef dat hij erbij zou zijn tijdens de derde helft’, lacht ze. ‘Hij heeft zijn humor weer terug’, verzekert ze. ‘Alles komt goed, maar het heeft tijd nodig.’

Papa zit nog wel aan de beademing, maar kan wel schrijven. Hij heeft vanmorgen op een briefje wat leuke dingetjes geschreven. Hij schreef 'Papa hartje Teuntje’. Teuntje de Wit

De dag dat ze hoorde van het ongeluk, pendelde ze van het hotel op en neer naar het huis van haar ouders, dat op loopafstand van elkaar lag. Ze kreeg alle ruimte van haar teamgenoten. ‘Die dag was onze rustdag, dus ik mocht doen en laten wat ik wilde’. Ze wilde maar een ding, bij haar familie zijn. ‘Ik ben zaterdag even bij papa langs geweest. Het was fijn dat dat kon. We zijn heel hecht als gezin. Met zijn vijven staan we sterk.’

Teuntje de Wit, Josine Koning en Anouk Brouwer. Foto: Bart Scheulderman

Vanuit Tilburg keek haar vader de finale 

Het hartje richting de camera’s van de NOS was dus voor haar vader, die vanuit Tilburg meekeek naar zijn dochter. ‘Mijn moeder, broer en zus waren bij mij. Dat vind ik fijn.’ Ze wil haar vader natuurlijk snel opzoeken en hoopt dat hij dan ook van de beademing af is. ‘Dan kunnen we weer lekker kletsen.’ 

Het zal nog even duren voor haar vader weer de oude is. Breuken helen kost tijd. ‘Dat zal echt nog wel even tegenvallen. Maar het had ook zo anders af kunnen lopen’, vertelt De Wit, die meteen weer een volgend grapje van haar vader deelt. ‘Hij is een fanatieke padeller. Hij keek vandaag op zijn telefoon en zei: ik zie dat er morgen een plekje vrij is op de baan. Ik zal een uurtje boeken’, lacht De Wit.

Foto: Bart Scheulderman

Of haar vader al een hartje terug gestuurd heeft, weet ze tijdens dit gesprek nog niet. Haar telefoon ligt dan nog in de kleedkamer. Maar die bereiken, was op dat moment een hele uitdaging. Iedereen bestookt de aanvaller met lieve woorden en warme knuffels. Precies wat ze ook verdient. ‘Iedereen is zo enorm lief voor me. Toen ik scoorde zag ik iedereen op me afrennen’, blikt ze terug. ‘Ik had beloofd dat ik na een goal een hartje zou maken met mijn vingers voor pap. En dan te zwaaien naar mijn moeder, broer en zus. Maar toen gebeurde het ook. Ik schrok me rot toen ik scoorde.’

De allermooiste boodschap

‘Zag het er niet wat stuntelig uit?’, vraagt ze daarna. Nee. Dat zag het niet. Ze had geen mooiere boodschap kunnen sturen.