Pinoké trots na unieke zege: ‘We schrijven historie, alweer’

Weer kreeg hij de ene knuffel na de andere. Weer bungelde zijn gouden plank fonkelend in de zon. Want weer had Jesse Mahieu het voor elkaar gekregen. Hij coachte opnieuw Pinoké naar een hoofdprijs. Na de landstitel van vorig jaar, mag Pinoké zich sinds zondag ook Europees kampioen noemen. En dat zorgde voor emotionele reacties bij zijn spelers.

Het veld van het Wagener Stadion stroomde langzaam leeg. De prijsuitreiking was net achter de rug. Talloze foto’s waren al gemaakt. Met de beker. Met de medailles. Met de spelers. Zonder de spelers, met de staf. Mahieu liet het allemaal maar weer over hem heenkomen. Zweefde op die heerlijke roze wolk, die de EHL-winst met zich meebracht. Klaagde met een glimlach over zijn loodzware gouden medaille. En beaamde dat de gewonnen finale tegen Kampong (1-0) geen schoonheidsprijs verdiende.

Hij zag het al een beetje gebeuren, dat het geen spectaculaire vertoning zou worden. ‘Bij het inspelen merkte ik al dat het een beetje stil was. Niet zo flitsend. Zo’n finale is spannend. Daar moet je mee omgaan’, zegt Mahieu na de moeizame overwinning van zijn ploeg. Die trok aan het langste eind in een finale, die eigenlijk nooit echt ontbrandde. ‘Je merkt het wel vaker in een finale, die over één wedstrijd gaat. Het was voorzichtig. Je wil niet op achterstand komen. Je wil counteren, maar ook geen counter tegenkregen. Daardoor is het allemaal een beetje ingehouden.’

Miles Bukkens en Sebastien Dockier. Foto: Willem Vernes

Dat in- en tegenhouden ging Pinoké dus goed af. ‘En dat terwijl we een week geleden in de Hoofdklasse nog in de slotfase een voorsprong weggaven tegen Rotterdam. Daar stonden we met 1-0 voor, maar verloren we met 2-1. Dat was pijnlijk. In een week zijn we heel veel volwassener geworden. We konden in dit toernooi brengen wat de wedstrijd vraagt. Even de bal vasthouden. Even die overtreding maken. Of zoals tegen Old Georgians, even de beuk erin gooien. Dat we dat kunnen geven, is best knap. We hebben het gewoon slim gedaan.’

Mahieu was zelf veel minder emotioneel dan vorig jaar, toen Pinoké op het veld van Bloemendaal de landstitel pakte en de beslissende wedstrijd met 4-0 won. Toen stonden de tranen in zijn ogen. ‘Dat was iets ongelooflijks. Nu was ik na de 1-0 vooral bezig met de wissels, met het spel, met de manier waarop we moesten winnen. Ik beleefde deze finale veel rationeler. Dan is de ontlading ook anders. Maar natuurlijk heb ik ook gezien hoe de jongens reageerden. Ze genoten. Kijk naar onze Belgen. Kan je het je voorstellen? Die hebben alles al gewonnen. Behalve deze prijs. Kijk wat het met die gasten doet.’

Het schitterende, eenzame juichen van Dockier

Een mooi voorbeeld van die emoties was het juichen van Pinoké-spits Sébastien Dockier, de man die de beslissende strafbal meekreeg. Direct na het laatste fluitsignaal knielde de aanvaller op het veld. Zijn hoofd op het gras. Hij stortte in elkaar van blijdschap. En vooruit, ook een beetje van vermoeidheid. Secondenlang zat hij daar. In z’n uppie. Afgesloten van de chaos om hem heen.

‘Het was voor mij een droom om deze prijs te winnen’, zegt de Belg, die de Olympische Spelen, het WK en het EK won. ‘Ik keek al naar de EHL toen ik nog een kleine jongen was. Toen zag ik de sterren op dit toernooi. Nu staan we er zelf. Winnen we. Het is schitterend wat we met Pinoké bereiken. We zeiden het vorig jaar al: we zijn van een blokhut naar een topclub gegaan. We schrijven historie. Alweer. En ik kan het nog niet eens geloven.’

De Belgen van Pinoké. Foto: Willem Vernes

Het Amsterdamse nachtleven

Pinoké is dus geen eendagsvlieg. Dat is een feit. ‘We hebben er lang over gedaan om de top te bereiken’, zegt Mahieu nog maar eens. Hij is – een uitstapje naar Amsterdam daargelaten – al sinds 1998 bij Pinoké betrokken. ‘Maar het is misschien nog wel lastiger om aan de top te blijven. Onze volgende stap is om Nederlandse internationals in de ploeg te krijgen. Dat is voor komend seizoen nog niet zo makkelijk. Ze zitten nu vaak bij elkaar bij een aantal Hoofdklasse-clubs. Hopelijk kunnen wij met een aantal jongens, zoals bijvoorbeeld Daan Bonhof en Hidde Brink ook de aansluiting vinden bij Oranje, na de Olympische Spelen.’

Over de toekomst gesproken. Daar is Dockier allang mee bezig bij Pinoké. De Belg staat naar eigen zeggen op het punt om voor twee jaar bij te tekenen. Met een grote lach: ‘Ik begin nu bijna te twijfelen. Heb nu alles gewonnen. Dan zou je haast gaan denken: verscheur dat contract maar.’

Dockier mengde zich in het feestgedruis. Gaat ongetwijfeld een heerlijke avond tegemoet in het Amsterdamse nachtleven. En Mahieu? ‘Ik doe het vanavond even rustig aan. Ik ben vijf dagen van huis geweest. Dat is ook vijf dagen zonder mijn dochtertje. Het is tijd om haar wat aandacht te geven.’