Amsterdam is kampioen van Europa. De selectie van Teun de Nooijer versloeg in een uitverkocht Wagener Stadion het Duitse Mannheimer met 2-1 in de finale van de Euro Hockey League. Het is de zestiende Europese titel voor de ploeg uit de hoofdstad.
Het feest barstte los in het Wagener Stadion, rond de klok van tien over drie. Vlak daarna maakte aanvoerder Maria Verschoor een ereronde met de EHL-bokaal in haar handen. Achteraan de groep met speelsters liep Felice Albers, die er in de laatste minuut hoogstpersoonlijk voor zorgde dat Amsterdam balbezit hield en de zege over de streep trok. Hierdoor mag de regerend landskampioen zich ook Europees kampioen noemen. Die titel hadden ze ook in 2022, maar ging vorig seizoen naar Den Bosch.
Freeke Moes en Fay van der Elst zorgden er in de eerste tien minuten al voor dat de spanning in de finale al behoorlijk verdwenen was. Hoewel Mannheimer binnen drie minuten twee keer aan mocht leggen voor een strafcorner, was het Amsterdam dat de score opende. Dat gebeurde allemaal zonder Marijn Veen. De international kreeg tegen SCHC in de halve finale een handvol speelminuten, maar keek nu vanaf de zijlijn toe. Ze was niet fit genoeg. Ook Noor de Baat keek toe. Zij komt dit seizoen niet meer in actie vanwege een knieblessure.
Uit de eerste echt goede aanval van Amsterdam was het direct raak. Ilse Kappelle bracht de bal de cirkel in richting Fay van der Elst. De spits was niet zelfzuchtig en zag haar collega Freeke Moes nog beter voor het Duitse doel staan. Het was een koud kunstje voor de Brabantse aanvaller om de bal over de doellijn te werken.
Binnen tien minuten op 2-0
Het was later Van der Elst die de eerste corner voor Amsterdam forceerde. Ze kreeg de bal in de cirkel hoog op haar lichaam gespeeld. Direct verscheen er een grote glimlach op haar gezicht. Wat de spits niet wist, was dat het ook meteen raak zou zijn. Uit de eerste corner – een sleep van Michelle Fillet – volgde direct de tweede mogelijkheid. Een variant via Floor de Haan, werd door Van der Elst – al liggend op de grond – raak getipt: 2-0. Zo begon Amsterdam heerlijk aan de Europese finale. En stond het dus binnen tien minuten op een prettige voorsprong.
Mannheim bleef in het eerste kwartier in leven, toen videoscheidsrechter Rebecca Edwards een goal van Felice Albers terugdraaide. Zij vond namelijk – net als Mannheimer – dat de assist van Maria Verschoor gevaarlijk hoog was. Daardoor ging een streep door de 3-0. Omdat die genadeklap niet werd uitgedeeld, bleef de finale een wedstrijd.
Carolin Seidel kreeg nog een goede kans met haar forehand, maar het schot van de Duitse spits ging hard voorlangs. Dat was ook meteen het enige speldenprikje voor rust van Mannheimer, dat het vooral van verdedigen moest hebben. Het mocht later van geluk spreken dat de backhand van Amsterdam-spits Fiona Morgenstern loeihard en wat ongecontroleerd over het doel ging.
Foto: Willem Vernes
Domme en pijnlijke kaarten
Mannheimer – dat voor het eerst in een Europese finale stond – deed er alles aan om het tij te keren in de eenzijdige finale. Maar dat ging niet eenvoudig. De grootste kansen bleven namelijk voor Amsterdam. Maria Verschoor mocht na een heerlijke bal in de diepte van Van der Elst uithalen met haar backhand, maar Lisa Schneider redde met haar handschoen. Amsterdam liet het na om compleet te overklassen. Van der Elst had er twintig minuten voor het einde 3-0 van moeten maken, toen ze alleen op de Duitse goalie afging. Ze maakte haar hoek echter te klein, waardoor een schot uitbleef.
Sonja Zimmermann en Stella van Gils namen vlak voor het einde van het derde kwart plaats op het strafbankje. Ze kregen een groene prent voor een tik op de stick. Het lukte Mannheimer om in het overtal een strafcorner te halen, inmiddels de derde van de wedstrijd. De kaarten waren wat dom en bleken later extra pijnlijk: aangever Charlotte Gerstenhöfer zorgde namelijk via een cornervariant voor de aansluitingstreffer: 2-1. Zo was het ineens weer spannend in de finale.
De Duitse aansluitingstreffer. Foto: Willem Vernes
De kans op de 2-2, die toch nog kwam
Met nog acht minuten te spelen kreeg ook Amsterdam weer een strafcorner. De ploeg koos voor hetzelfde recept als dat de Duitsers eerder deden. Vanaf de kop, terug richting de aangever. Daar stond Morgenstern. Ze mikte op goal, maar haar inzet trof de legguard van de Duitse goalie. Weg kans.
Het vrij solide Amsterdam maakte de EHL-finale door die gemiste kansen onnodig spannend. Toen Mannheimer drie minuten voor tijd de keeper inruilde voor een extra veldspeler, werd het nog even penibel. Mannheimer haalde een corner, maar die werd eruit gelopen door Gabrielle Mosch, die zondag al een handvol corners van SCHC-specialist Yibbi Jansen tegenhield. De rebound die volgde werd gekeerd door goalie Anne Veenendaal.
Amsterdam kon opgelucht adem halen en de armen van coach Teun de Nooijer konden de lucht in. In zijn eerste jaar als coach bij de Bosclub heeft hij de eerste titel binnen. Hij greep al eens een prijs als hoofdcoach – de Gold Cup met Bloemendaal in 2018 – maar schreef maandag toch geschiedenis. Hij is namelijk de eerste die nu zowel in zijn tijd speler (2009 en 2013 met Bloemendaal) als coach de EHL-titel heeft gewonnen.
Foto: Willem Vernes
Amsterdam – Mannheimer 2-1 (2-0)
6. Freeke Moes 1-0
12. Fay van der Elst 2-0 (sc)
45. Charlotte Gerstenhöfer 2-1 (sc)
Lees hieronder de hoogtepunten van de finale van de EHL tussen Amsterdam en Mannheimer HC terug.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.