Caia van Maasakker over haar afscheid: ‘Het is goed zo’

Tranen lopen zaterdagmiddag over het gezicht van international Caia van Maasakker (32), na de uitschakeling van SCHC in de play-offs. Het besef daalt in. Ze heeft haar laatste wedstrijd voor Stichtsche gespeeld.

Het is donderdag 15 april als Van Maasakker in haar eentje in de auto zit en op weg is naar SCHC om zich te laten testen voor de uitwedstrijd tegen hdm. Opeens weet ze het. Het is mooi geweest.

Wekenlang is ze aan het wikken en wegen geweest, als ze in de beslotenheid van haar auto opeens de knoop doorhakt. Het feit dat het wereldkampioenschap – deels in eigen land – nog maar één jaar weg is, maar ook de mogelijke terugkeer van volle tribunes volgend seizoen: het heeft allemaal door haar hoofd gespookt, maar kon haar niet verleiden tot een uitstel van haar afscheid.

Nu, in de lounge van het Wagener Stadion, maakt ze een opgeluchte indruk. Het hoge woord is eruit.

‘Ik heb er lang over nagedacht. Ik heb met oud-spelers gesproken, die zeiden tegen me: je voelt vanzelf wanneer het moment is aangebroken om te stoppen. Dát gevoel, dat had ik toen in de auto. Het is goed zo. Ik heb nog veel plezier in het spelletje, maar andere dingen worden ook belangrijk. Ik ben 32 jaar, ik heb zin om mezelf op maatschappelijk gebied te gaan ontdekken’, zegt Van Maasakker. Als je goed luistert, hoor je het enthousiasme in haar stem. Ze heeft een studie Bedrijfseconomie en een master Verandermanagement gedaan. ‘Ik weet nog niet precies wat ik ga doen. Na Tokio ga ik dat uitvinden.’

Caia van Maasakker met haar moeder Nettie van Maasakker, die manager, assistent en hoofdcoach van de ploeg was. Foto: Koen Suyk

Het steekt Van Maasakker niet dat ze geen landstitel gewonnen heeft

Als de vraag luidt wat ze haar teamgenoten wil meegeven, verheft de normaal gesproken ingetogen en introverte Van Maasakker opeens haar stem.

Ze roept: ‘Pak! Die! Titel!’

Het komt uit haar tenen.

Het is het verhaal dat kleeft aan haar carrière en aan de club uit Bilthoven. Nooit veroverden ze de landstitel. Natuurlijk had Van Maasakker graag landskampioen willen worden, maar het steekt haar niet dat het niet is gelukt, zegt ze. In het stempel ‘net niet-ploeg’ herkent ze zich niet.

‘Ik weet natuurlijk dat dat over ons gezegd wordt. Begrijpelijk ook, als je naar de feiten kijkt. In de tien keer dat we de play-offs haalden, stonden we twee keer in de finale’, zegt ze. ‘Maar als team zit je jarenlang in een proces. De eerste keer dat je de play-offs haalt, moet je die wedstrijden echt leren spelen. Ons eerste jaar in de play-offs gingen we er ook met 6-0 af. Later krijg je wisselingen in je team en hangt het er vanaf hoe steady je kunt blijven. Maar ik vind echt dat we meegedaan hebben. Voor mij is het niet net-niet. Dat ís het natuurlijk wel, maar voor mij voelt het niet zo.’

Kenmerkend voor Caia van Maasakker: de vuist die de lucht in gaat na het maken van een doelpunt. Foto: WorldSportPics/Frank Uijlenbroek

Ik heb nooit de behoefte gehad om weg te gaan. Er was één club waarmee ik landskampioen wilde worden en dat was SCHC.

Van Maasakker maakte de opmars van de club mee na de promotie naar de Hoofdklasse in 2004. Als zestienjarige debuteerde ze in het seizoen 2005/2006 in het eerste. De eerste jaren vocht SCHC tegen degradatie, maar al snel (in het seizoen 2008/2009) haalde de club voor het eerst in de geschiedenis de play-offs. De beste periode van Stichtsche waren de jaren van 2013/2014 tot en met 2015/2016, toen de Bilthovenaren twee keer de NK-finale haalden en de Europa Cup wonnen. Dat laatste gebeurde in het seizoen waarin SCHC-keepster Inge Vermeulen overleed.

‘De afgelopen zestien seizoenen zijn de mooiste jaren uit mijn leven geweest, waarin ik niet alleen als speler, maar ook als persoon ben gegroeid. Ik vind het bijzonder dat ik al die jaren voor dezelfde club heb gespeeld. Ik heb nooit de behoefte gehad om weg te gaan. Er was één club waarmee ik landskampioen wilde worden en dat was SCHC. In het begin speelden we in het rechterrijtje en kreeg ik dus de ruimte om te groeien. Later had ik steeds betere spelers om me heen en kon ik me dankzij hen blijven ontwikkelen. Ik ben blij dat ik onderdeel ben geweest van een groep die hecht met elkaar was’, zegt Van Maasakker, die 213 doelpunten maakte, waarvan 184 uit haar specialiteit: de strafcorner.

Nu voor Van Maasakker het boek van SCHC dicht is, sluit ze deze week weer aan bij Oranje, in voorbereiding op het EK (4-13 juni) en de Olympische Spelen (23 juli-8 augustus) in Tokio. Het worden haar laatste maanden als tophockeyster. ‘Ik heb besloten om te stoppen, maar ik bén nog niet gestopt. Ik heb zin in de komende tijd en ga er alles aan doen om mijn carrière mooi af te sluiten.’