De strijd van Mascha Sterk: ‘Een 24-jarige hoort zich niet zo te voelen’

Een ontstoken evenwichtsorgaan, oorsuizen, blaasontsteking, huiduitslag, slapeloosheid, langdurige hoofdpijn en een flink verval in conditie. Voor Mascha Sterk (24) was 2021 een jaar vol fysieke ellende. Een jaar nadat ze besmet raakte met het coronavirus worstelt de middenvelder van SCHC en zaalinternational van Oranje nog steeds met haar gezondheid. ‘Het spelen van het EK en WK in 2022 was en is nog steeds een droom voor mij, maar ik heb er een streep door gezet. Gezond zijn hoort geen droom maar werkelijkheid te zijn.’

Ze was afgelopen weekend in de frisse blaashal van Laren weer een aantal minuten te bewonderen in het shirt van SCHC. Net zoals ze bij de start van de Hoofdklasse Zaal op 12 december meespeelde in het duel met Victoria. Veel meer dan dat zit er voorlopig niet in voor Mascha Sterk, die de afgelopen maanden vaak ontbrak als vaste kracht in de hoofdmacht van de Bilthovense club. De gevolgen van een coronabesmetting die ze in december 2020 opliep maken het bedrijven van topsport, zoals ze dat gewend was, onmogelijk.

‘Het is zwaar. Een uurtje hockeyen, veel meer kan ik nog niet’, zegt de openhartige Sterk. ‘Ik wissel veel door. Na vijf minuten spelen moet ik echt even rusten en herstellen. Over mijn grens heengaan kan niet meer. Dan heb ik de dag erna meteen een terugval. Ik moet rustig opbouwen. Dat is anders dan ik gewend ben, maar ik ben al blij dat dít kan.’

Mascha Sterk kijkt in de koude blaashal van Laren toe hoe haar ploeggenoten van SCHC met 5-1 verliezen van Den Bosch. Rechts ploeggenote Ginella Zerbo, links Yibbi Jansen. Foto: Koen Suyk

Naar het plafond kijken

Sterk had vorig jaar december niet kunnen bevroeden dat ze een jaar later nog steeds met de naweeën van het virus geconfronteerd zou worden. Het is een realiteit die maar moeilijk te accepteren is voor de doorgaans topfitte en energieke middenvelder.

‘Ik kreeg corona in de periode dat ik zelf in quarantaine zat omdat een vriendin van mij besmet was geraakt’, verhaalt Sterk. ‘De ellende begon nadat ik van mijn besmetting hersteld was. Ik was vrij snel klachtenvrij en ben meteen gaan hardlopen. De dag erna was het mis. Ik heb een chronische aandoening waarbij ik vlekjes op mijn huid krijg. Tien jaar lang had ik daar weinig last van gehad, maar toen ineens kwam dat weer tot uiting en kreeg ik veel huiduitslag. Een duidelijke reactie op iets in mijn lichaam.’

Sterk deed het rond de feestdagen een weekje rustig aan om in januari vol energie aan de trainingen met SCHC te kunnen beginnen. Althans, dat was het plan. De nacht na de eerste training van 2021 was er een die ze niet snel zal vergeten. Om de verkeerde redenen. ‘Ik werd wakker met een ontsteking aan mijn evenwichtsorgaan. Ik kon mijn hoofd niet naar links of rechts bewegen. Het enige wat ik kon was op mijn rug liggen en naar het plafond kijken. Als ik mijn hoofd teveel bewoog, moest ik meteen overgeven van misselijkheid.’

Mascha Sterk in betere tijden: als speelster van HDM tijdens een zaalwedstrijd in 2019. Foto: Koen Suyk

Niet vooruit te branden

Eenmaal hersteld van de evenwichtsstoornis en voldoende in staat om weer een stick vast te houden, pakte Sterk het trainen weer op. Niet veel later kreeg ze opnieuw een terugval. Die kwam tijdens een oefenduel met Den Bosch, half januari. ‘In de rust van die wedstrijd ben ik eruit gestapt. Letterlijk. Ik heb de tweede helft niet meer gespeeld. Het ging gewoon niet meer. Ik was helemaal op.’ In de week erna bleek tijdens een medische keuring dat Sterk geen hoge hartslag meer kon halen. De zogenaamde aerobe conditie was flink toegetakeld. ‘Dat was bizar om te horen. Ik herkende mezelf niet meer. Zat vol met vragen over hoe en waarom dit allemaal gebeurde.’

Het was de start van een nieuwe periode vol fysiek ongemak. Deze keer manifesteerde die zich via een blaasontsteking. Wéér een aanslag op haar fysieke conditie. Sterk: ‘Ik kon ’s ochtends niet eens mijn bed uitkomen, was niet vooruit te branden. Ik voelde me moe en wilde alleen maar liggen. In die tijd heb ik Lucas (Judge, coach van SCHC) gebeld en gezegd dat het steeds slechter met me ging. Pas nadat ik de huisarts had gesproken drong het tot me door dat dit allemaal met die coronabesmetting te maken had. Toen pas besefte ik dat het virus meer schade aan mijn lichaam had gebracht dan ik in eerste instantie vermoedde.’

Mascha Sterk in duel met de Wit-Russische Darya Belavusava tijdens de finale van het EK Zaal in Minsk van 2020. Foto: Willem Vernes

Explosieve cocktail

In die weken sloeg de twijfel toe, bekent Sterk. Toenemende zorgen, negatieve gedachten. ‘Voor het eerst heb ik toen drie weken lang niets gedaan. Ik was verschrikkelijk moe, maar ik kon niet goed slapen. Tussen januari en mei heb ik gemiddeld zo’n drie uur per nacht geslapen. Dat zijn geen leuke nachten. Je gaat echt over van alles te piekeren als je om vijf uur ’s ochtends nog steeds wakker in je bed ligt. Op een gegeven moment weet je: dit gaat niet meer om hockeyen, dit gaat om mijn algehele gezondheid. ‘

Tussen januari en mei heb ik gemiddeld zo’n drie uur per nacht geslapen. Dat zijn geen leuke nachten.

Maandenlang niet van een fatsoenlijke nachtrust kunnen genieten en toch maar steeds proberen om in de flow van een topsporter te blijven, in combinatie met de eerste stappen in een maatschappelijke carrière. Het klinkt alsof Sterk onbewust een explosieve cocktail voor zichzelf had samengesteld.

Sterk: ‘Ik had mezelf dit jaar veel doelen gesteld: ik wilde afstuderen, een goede stage als diëtiste lopen, wilde blijven sporten en samen met de fysio aan mijn herstel werken. Achteraf bezien was dat niet wenselijk in mijn situatie. Maar ik vind het te gemakkelijk om te zeggen dat ik het anders had moeten doen. Doordat ik heb doorgezet op mijn stage heb ik nu een vaste baan als diëtiste. En doordat ik ben blijven doortrainen met de fysio heb ik nog in de play-offs kunnen spelen met SCHC. Ik heb die doelen gehaald, al heeft het me wel wat gekost.’

Streep door EK en WK

Sterk zegt dat het accepteren van haar algehele fysieke terugval de moeilijkste opgave is geweest. ‘In de eerste maanden na mijn besmetting kon ik dat niet. Een drukke studie, vijf keer trainen in de week, een wedstrijd spelen en ook nog een sociaal leven leiden: ik deed dat altijd vol overgave en zonder erbij na te denken. Het heeft even geduurd voordat ik besefte dat dat allemaal niet meer kon. Die eerste maanden van dit jaar, die wil ik niet nóg eens meemaken. Elke keer als ik over mijn grens was gegaan, was ik een dag later doodmoe. Dan had ik hoofdpijn, last van mijn ogen, oorsuizen en schrikreacties op geluiden om me heen. Ik heb me in die periode wel eens afgevraagd hoe ik ooit uit deze situatie kon komen. Een 24-jarige hoort zich niet zo te voelen.’

Mascha Sterk tijdens de EK-finale zaalhockey van 2020 in Minsk, haar voorlopig laatste wedstrijd in Oranje. Foto: Willem Vernes

Natuurlijk zijn er voor Sterk momenten geweest dat de tranen rijkelijk vloeiden. Ondanks de steun en zorg die ze van haar ouders, haar vriend en de begeleiding en teamgenoten bij SCHC krijgt, blijven de onzekerheid en zorgen over haar gezondheid de kop opsteken. ‘Ik vind het heel lastig dat ik geen zekerheid heb op een volledig herstel. Ik heb nog steeds de hoop dat het allemaal goedkomt, maar voor dit seizoen moet ik eerlijk naar mezelf zijn. Ik heb me daarom twee weken geleden al bij de bondscoach afgemeld voor het EK en WK zaalhockey van 2022. Het is een droom van mij om die twee toernooien te spelen, maar mijn gezondheid staat altijd voorop.’

Hockey is even bijzaak

Vanwege het grillige verloop van haar herstel wil Sterk niet te ver vooruit kijken. ‘Ik kan niet roepen dat ik over een maand weer vijf keer in de week kan trainen. Zo’n doel is nu niet het juiste voor mijn gezondheid. Ik heb nu met mijn fysio een schema met oefeningen voor de komende twee weken. Veel verder kijken we niet.’

‘Hockey is superleuk, maar even niet meer dan een bijzaak’, vervolgt Sterk. ‘Dát accepteren is belangrijk voor me. Dat kan ook positief uitwerken op het geduld dat ik moet hebben. Als ik teveel van mezelf vraag nemen mijn klachten meteen weer toe. Dan komt de hoofdpijn terug, de slapeloosheid, de vermoeidheid… Dat wil ik ten koste van alles voorkomen.’