KZ-talent Kühne wil in babystapjes Memphis achterna

Hoofdklasse-speelster bij Klein Zwitserland, eindexamenkandidaat en eigenlijk nog eerstejaars A’tje. Het zou hét jaar worden voor de fanatieke Feliz Kühne, die vervroegd werd doorgeschoven naar Dames 1. Totdat ze haar voorste kruisband afscheurde.

Zondag 25 september was daardoor een vreselijke dag voor de zeventienjarige Feliz Kühne. Al in de zesde minuut ging het mis. ‘Ik kreeg de bal van Sabine van Silfhout op rechtsmidden. Ik wilde gaan gassen, maar de bal kwam in een stick van Pinoké. Mijn tegenstander draaide naar binnen. Dat wilde ik ook, maar mijn knie ging rechtdoor. Toen hoorde ik iets knakken. Ik wist het meteen, dit is foute boel’, vertelt ze.

Wat er precies door haar hoofd ging probeert Kühne te beschrijven. ‘Het was heel raar. Ik dacht: oh nee wat doe ik nou? Het was zo hard en onverwachts. De adrenaline hield de pijn nog een beetje tegen, maar eenmaal op de bank brak ik echt’.

Na de wedstrijd werden er al veel afspraken gemaakt voor de vwo-scholiere. Naar de orthopeed, richting een MRI-scan, naar de fysio voor nog een echo. Intussen liep ze op krukken en droeg ze een brace om haar knie.

‘De orthopeed was redelijk snel in zijn praatje. Mijn voorste kruisband van mijn rechterknie is volledig gescheurd. Gelukkig kan ik al op 20 oktober geopereerd worden. Ze halen dan een stukje uit mijn hamstring en dat wordt mijn nieuwe kruisband’, vertelt Kühne. Haar herstel gaat wel even duren. ‘Het duurt zo’n zes tot negen maanden voordat ik weer op het veld sta. Ik heb nog wel goede hoop. Afgelopen weekend heb ik de documentaire van Memphis Depay gezien. Hij herstelde binnen zes maanden. Ik hoop er zes tot zeven maanden over te doen.’

Kühne als stralend middelpunt na haar goal tegen Amsterdam. Foto: Bart Scheulderman

Heel hard werken

Onder toezicht van haar eigen fysio zit de nog altijd gemotiveerde middenvelder niet stil. Ze is zes keer in de week in de sportschool te vinden. ‘Dat doet geen pijn en is ook toegestaan. Ik wil voorkomen dat ik straks een enorme terugval krijg. Daarom train ik nu mijn bovenbenen. Het is wel vervelend dat het allemaal in babystapjes gaat. Ik wil vol gaan, maar ik moet rustig aan doen.’

Voor deze nachtmerrie begon, was Kühne goed op dreef. Ze scoorde bijvoorbeeld in de eerste wedstrijd van het seizoen tegen EHL-winnaar Amsterdam. ‘Ik had het gevoel dat ik er lekker in zat. En dat in de beste competitie van de wereld. Ik vraag veel van mezelf, want ik ben een kritisch persoon. Om er dan op deze manier uit te liggen is echt onverwachts.’

Lichtpuntjes

Na regen komt zonneschijn. Zo ligt Kühne nog steeds op koers bij Nederlands U18, begin september begonnen ze daar met een groep van drieënveertig man. Er moesten er twintig afvallen. ‘Gelukkig ben ik wel geselecteerd, want dit seizoen spelen we een EK. Ik ben gebrand om daar naar toe te werken.’

Een ander lichtpuntje is de support die ze krijgt van vrienden, familie en teamgenoten. ‘Mijn ouders zijn mijn grootste supporters. Die brengen me nu naar school, ook al mag ik wel fietsen. Daarnaast krijg ik ook veel steun vanuit het team en de club. Ik kreeg zelfs een appje van mijn oude bondscoach. Iedereen is heel erg betrokken en dat doet me goed.’