KZ is z’n ontgroeningsweken voorbij. ‘Nu meer lef en uitstraling tonen’

Ze waren het grootste vraagteken voorafgaand aan dit Hoofdklasse-seizoen. De vrouwen van Klein Zwitserland. De gelukkige promovendus. Zes duels heeft de ploeg van Jorge Nolte er inmiddels opzitten. Een reeks die vier punten opleverde, maar nog niet voor voldoening zorgt.

Geschrokken en deels geëmotioneerd kwamen de vrouwen van Klein Zwitserland zondag van het veld. Dat had niet zoveel te maken met de verliespartij tegen HGC (2-0), maar vooral met het ongelukkige voorval met Sabine van Silfhout. De captain van KZ kreeg een paar minuten voor tijd een stick in het gezicht, waardoor ze met een bebloede mond naar de kant ging.

Een ronduit akelig gezicht, waar iedereen even stil van werd. ‘Ze is al naar het ziekenhuis’, vertelde coach Nolte direct na de wedstrijd.

Sabine van Silfhout moest het veld verlaten nadat ze een stick op haar mond kreeg. Foto: Bart Scheulderman

Het incident, dat dus veel impact had op de KZ-speelsters, maakte op een treurige manier een einde aan het slotoffensief dat de Haagse ploeg eruit perste tegen HGC, dat achteruit ging lopen. Opeens denderde KZ wel over de achterlijn de cirkel binnen. Kwam Sophie van der Heijden – de gevaarlijkste aanvaller van KZ – in scoringspositie. Snoepte Philine Vinkensteijn – goed voor een handvol Hoofdklasse-duels – de bal brutaal af van drievoudig olympisch kampioen Eva de Goede.

Eindelijk toonde KZ wat Nolte zo graag wil zien bij zijn ploeg. Lef.

‘Hoe verder we komen in de competitie, hoe meer we merken dat we niet onderschat worden’, zegt de trainer na afloop van de nederlaag, nummer vier van dit seizoen. ‘We moeten daarom nog iets extra’s geven. Meer lef en uitstraling, laten zien dat wij hier echt de punten gaan pakken. Vandaag hadden we dat meer mogen tonen. We speelden een goede wedstrijd, maar drukten niet door.’

Tessel Huibregtsen zet de achtervolging in op Eva de Goede. Foto: Willem Vernes

Eva’s bodyguard

De individuele klasse gaf uiteindelijk de doorslag in de Haagse derby. Want het was helemaal niet zo dat HGC briljant speelde. De Goede drukte voor de verandering niet echt haar stempel op het spel. ‘Dat vind ik een compliment voor onze Tarryn Davey, die haar als een bodyguard heeft bewaakt’, stelt Nolte. Maar ja. Dan hebben ze bij HGC ook nog de Argentijnse pieldoos Milagros Fernandez. En de Britse sleepspecialiste Giselle Ansley. Fernandez haalde twee keer een corner, Ansley pushte tweemaal raak. Game over. Bedankt voor het meedoen.

‘We hebben ons goed in de competitie gevochten’, stelt Nolte nu een kwart van alle duels gespeeld is. ‘Kijk, we hoeven niet elke week te winnen. Maar we moeten het geloof en vertrouwen hebben dat het elke week kan. Dat we het iedere tegenstander zo moeilijk mogelijk willen maken. Iedereen die ons vandaag heeft zien spelen, zal verrast zijn door ons niveau. Alleen ja… tevredenheid levert geen punten op. Voor ‘we doen het zo aardig’, kopen we uiteindelijk niets. We willen meer.’

Het contrast met een week geleden was groot. Toen verloor KZ ook, van Bloemendaal, maar op een hele andere manier. ‘Na Bloemendaal dachten we vooral: wat een sukkels zijn we, dat we zo’n slechte wedstrijd spelen. Nu deden we het veel beter, maar baalden we vooral van het resultaat. Dat zij hun corners wél maakten.’

KZ-coach Jorge Nolte. Foto: Willem Vernes

Daar zit een nadrukkelijk pijnpunt bij KZ. Zondag leverde de sleep van Lotte van Dongen keer op keer geen rendement op. Dat blijkt geen incident te zijn. ‘We hebben het hele seizoen nog niet gescoord uit een corner’, verzucht Nolte. ‘We hebben er een stuk of veertien gehad.’

Na een paar tellen. ‘Nou, officieel ging er eentje in, maar die mislukte eerst. Dat voelt dus niet als een corner. Ook hier is vertrouwen het toverwoord. Als er eentje ingaat, dan gaat het lopen. Lotte heeft een hartstikke goede sleep. Florine van Grimbergen kan prima flatsen. Sabine ook.’

Een mix van trots, realisme en hoop

KZ heeft na zes duels vier punten. Dat is vooralsnog goed voor een tiende plaats. Nolte wil, vanzelfsprekend, meer. Een mix van trots, realisme en hoop klinkt in het clubhuis. ‘We laten op het veld zien dat we hier thuishoren. Maar we moeten dat ook op de ranglijst laten zien.’