OR is wel klaar met de lieve woorden: ‘Hockey is toch geen jurysport!?’

Nog niet zo lang geleden waren de vrouwen van Oranje-Rood de grootste uitdager van de traditionele top drie. Maar vorig seizoen viel OR hard terug. Dit hockeyjaar willen ze weer een stapje omhoog zetten, om uiteindelijk weer terug te keren in de bovenste regionen.

‘Daar willen we de komende twee jaar naar toewerken’, vertelt Stefan Duyf, de coach van de Eindhovense vrouwen, na de 2-1 nederlaag tegen Amsterdam. ‘Dat komt nu nog veel te vroeg. Dat is geen gebrek aan ambitie, maar de realiteit. Voor dit seizoen hebben we geen eindklassering als doelstelling. Maar het is duidelijk dat we niet meer naar beneden willen kijken.’

Eerst die wedstrijd tegen Amsterdam. Eentje die spannender was, dan dat-ie vooraf op papier leek. De play-off-finalist had in eigen huis namelijk alle moeite met de nummer negen van vorig jaar. Die nam voor rust brutaal via de teruggekeerde Sian Keil – mooi bediend door Oranje-potential Fiona Morgenstern – de leiding in het Wagener. In het laatste kwart bracht Amsterdam de bezoekers toch aan het wankelen. Dankzij doelpunten van Sosha Benninga, die later uitviel met een op het oog zware knieblessure, en een rake flats van Sabine Plönissen bleven de punten in de hoofdstad.

OR-coach Stefan Duyf in het Wagener Stadion. Foto: Koen Suyk

Het zorgde voor een dubbel gevoel bij Duyf. ‘Aan de ene kant ben ik trots, als ik zag hoe we voor de dag kwamen. We hadden vandaag recht op een punt. Misschien wel op drie. We waren bij machte om Amsterdam pijn te doen. Natuurlijk, ze misten flink wat kwaliteit (Lauren Stam en Felice Albers, red.). Dat scheelde nogal. Maar we deden het goed. Waren op de juiste manier agressief en durfden hoge druk te zetten. Dat deden we knap.’

Ik hoef die mooie woorden na afloop niet Stefan Duyf

Maar? ‘Ja, er is dus ook een andere kant’, zegt Duyf. Fanatisme en irritatie klinken door de telefoon. ‘We houden er niets aan over. Aardige opmerkingen en complimenten van de tegenstander. Dat we zo’n leuke ploeg hebben. Daar ben ik wel klaar mee. Dat heb ik na afloop ook direct gezegd. Hockey is geen jurysport. Dus ik hoef die mooie woorden na afloop niet. We moeten ernaar toe dat we zo’n wedstrijd over de streep trekken. Dáár willen we naar toe.’

In het laatste kwart draaide Amsterdam dus de wedstrijd om. ‘Je weet hoe dat gaat’, verzucht Duyf. ‘Ze maakten de 1-1 en hadden daarna het momentum. We maakten het onszelf veel te moeilijk. Gaven zes, zeven corners weg in het laatste kwart. Vlak voor tijd schieten ze er eentje binnen. Onwijs balen. Ik kan er niets anders van maken.’

Sian Keil maakte zondag de openingsgoal tegen Amsterdam. Rechts Fiona Morgenstern, die de assist gaf. Foto: Koen Suyk

Het was voor OR een prachtig moment geweest om weer even de spierballen te tonen. Want die zagen we veel te weinig in het voorgaande seizoen waarin de ploeg uit Eindhoven maar drie keer won. Het vertrek van de twee beste speelsters, Laura Nunnink en Freeke Moes, liet zijn sporen overduidelijk na. De glans was weg, de spoeling bleek dun.

Te vaag

Als Duyf over het vorige hockeyjaar begint, gaat het niet over de speelstijl of effectiviteit van zijn ploeg. ‘Ik had zelf ook dingen anders moeten doen’, stelt hij. ‘Achteraf is het natuurlijk heel makkelijk praten. Maar ik vind nu dat ik directer had moeten zijn. Ik houd ervan om heel veel vrijheid te geven, maar nu waren de kaders soms te breed. Daardoor werd het wellicht te vaag voor de speelsters. Wat willen we wel en wat willen we niet? Daar zijn we als team – en dus ook ikzelf als coach – concreter in. Dat past waarschijnlijk ook beter bij een jonge groep.’

‘We hebben het dan ook bijvoorbeeld over de manier waarop we elkaar aanspreken. Kritisch zijn is prima, maar het moet wel constructief blijven. Het moet niet zeikerig worden. Die balans was vorig seizoen niet altijd goed.’

OR-talent Trijntje Beljaars vecht een duel uit met Floor de Haan van Amsterdam. Foto: Koen Suyk

Oeverloos gebrei

Een aandachtspunt op het veld blijft het maken van doelpunten. Dat klinkt cliché. Maar OR had daar absoluut problemen mee. ‘We hebben er maar achttien gemaakt. Dat is, zelfs bij de dames, veel te weinig. Ook in de cirkel mag het directer. Niet dat oeverloze gebrei’, zegt Duyf, die vroeger als speler van Push een van de beste schutters van de Overgangsklasse was.

‘Waar we ook stappen in willen maken, is om meer met het hoofd te hockeyen. Weten wat handig is in een wedstrijd. Juist snel een bal nemen of wat tijd proberen te rekken? Zelf iets forceren of rondpassen? We hebben een jonge ploeg, dus het is logisch dat dit nog niet vanzelf gaat. Maar we willen wel vooruit.’

Wonderen mogen we dus nog niet verwachten. Voor de play-offs schrijven we OR nog niet op. Maar het is wel tijd voor een volgende stap. Die stap die de ploeg dichterbij de status brengt, die het twee jaar geleden nog had. Een punt tegen Amsterdam was een absolute opsteker geweest in dat proces. Een bevestiging dat ze op de goede weg zitten, de juiste koers hebben ingezet. Een succesje waar de ploeg – die al een half jaar geen wedstrijd won – zo naar snakt.