Stella van Gils stapt over naar ‘concurrent’ Amsterdam

De inkt is net opgedroogd. Anderhalf uur geleden zette Stella van Gils haar handtekening onder een tweejarig contract bij Amsterdam. Daarmee komt een einde aan een bijzonder tijdperk bij Pinoké. ‘Het was een emotionele keuze’, reageert Van Gils op haar transfer. ‘Ik heb bij Pinoké echt alles meegemaakt.’

Ze speelde zo’n beetje haar hele leven aan de Jan Tooroplaan. Al vanaf de F’jes leerde Van Gils hockeyen bij ‘de club waar haar hart ligt’. Jeugdfinales, degradatie naar de Overgangsklasse, promotie naar de Hoofdklasse, de opmars richting de (sub)top en haar onverwachte debuut in het Nederlands elftal – nog geen jaar geleden.

Van Gils maakte het allemaal mee als lid van Pinoké. De middenvelder is een echte Steekneus. Tot aan het einde van dit seizoen, nog minstens vijf wedstrijden.

Dan maakt ze de oversteek. Honderd meter verderop. Definitief naar de buren van Amsterdam. Een logische keus, wanneer je aan haar stormachtige ontwikkeling denkt. Minder logisch als ze zelf beseft wat ze achterlaat. ‘Het is gewoon een heel warm team’, vertelt Van Gils met waterige ogen. ‘Die meiden zijn niet alleen mijn teamgenoten, maar veel meer dan dat. Ik vind het heel moeilijk om daar afstand van te nemen.’

Na de 2-2 tegen Amsterdam in jubelstemming met haar teamgenoten van Pinoké. Foto: Bart Scheulderman

Van Gils had de grootste moeite ‘om de goede keuze te maken’, zoals ze het zelf omschrijft. ‘Pinoké betekent zo ontzettend veel voor mij. De club heeft mij zoveel gegeven. Al die tijd in mij geloofd. Ik moest mezelf echt gaan afvragen wat dan die goede keuze precies was. Als ik bij Pinoké zou blijven, zou ik meer de kar moeten trekken. Ik ben pas 22 jaar, ik vroeg mezelf af of ik dat wel kon.’

Deze week heeft de talentvolle middenvelder de knoop doorgehakt. Uitgerekend in de week dat ze met Pinoké tegen Amsterdam speelde. Gisterenavond om precies te zijn, een paar uur voordat ze haar handtekening ging zetten, stond Van Gils tegenover haar nieuwe team. ‘Vlak voor de wedstrijd had ik best een raar gevoel’, geeft ze toe. ‘De speelsters van Amsterdam hadden het nieuws natuurlijk al wel gehoord.’

En daarbij hun ouders ook, zo werd gaandeweg de wedstrijd (Pinoké maakte in de allerlaatste seconde de 2-2) wel duidelijk toen er opvallend veel wijsvingers richting die nummer 11 van Pinoké gingen. ‘Was dat zo ja?’, lacht Van Gils. ‘Daar heb ik mij niet mee beziggehouden. Ik moet tijdens een wedstrijd ook niet gaan nadenken. Gewoon hersens uit en gaan. Dat lukte me uiteindelijk ook wel. Al met al ben ik tevreden met wat ik heb laten zien.’

Vroeger not done

Terug naar dinsdag. Het moment dat Van Gils haar ploeggenoten ging vertellen over haar toekomstplannen. ‘Dat viel mij heel zwaar. Op een gegeven moment gaf Daan mij het woord.’

Daan is Daan Sabel, haar coach bij Pinoké, die voorbijloopt – alsof hij doorheeft over welk moment het gaat – en liefkozend een handkusgebaar maakt in de richting van Van Gils.

Stella van Gils in duel met Amsterdam-aanvoerder Maria Verschoor. Foto: Bart Scheulderman

‘Zat ik daar en moest ik míjn team dit nieuws gaan vertellen. Ik kon het gewoon niet. Het viel gewoon stil. Op dat moment heb ik even een traantje gelaten. De meiden reageerden superbegripvol, sommigen vonden het ook een hele logische keuze.’

‘Schrijf maar op dat we het haar allemaal heel erg gunnen’, brengt keepster Kiki Gunneman in. ‘Ja, dat is het’, straalt Van Gils. ‘Die gunfactor, die is er.’

Toch bijzonder, wanneer gevraagd wordt hoe ‘kleine Stella’ vroeger in de jeugd bij Pinoké naar ‘het grote Amsterdam’ keek. ‘Toen waren we nog heel erg concurrenten. Als ik in die tijd naar Amsterdam was gegaan, was het echt not done’, grijnst Van Gils.

‘Hoe leuk is het, als je zó goed bent’

Ze kan zich de playoff-finales tegen Amsterdam in de jeugd nog goed herinneren. ‘Dat was echt vuur, alles of niets. Hele toffe wedstrijden. In de senioren is het toch wel anders. Als klein meisje kwam ik op mijn zestiende in Dames 1. Dat vond ik toen heel spannend, maar ook heel gaaf. Toen speelde ik tegen de internationals en dacht ik: wow, wat zijn ze goed. Op dat moment was ik echt niemand, om het zo maar even te zeggen. Ik dacht nog: hoe leuk is het, als je zó goed bent?’

‘Zo goed’ is Van Gils inmiddels. Of in ieder geval: hard op weg. In mei debuteerde ze zeer verdienstelijk in Oranje. In de Pro League-wedstrijd tegen België (0-3 winst) strooide de debutant met heerlijke passjes en een paar schitterende acties op de midmid-positie. Een paar dagen later hoorde Van Gils dat ze mee mocht naar het EK. En tijdens dat toernooi in het Wagener Stadion klonken in alle landelijke dagbladen en op tv alleen maar lovende woorden over de middenvelder.

In mei vorig jaar debuteerde Stella van Gils in het Nederlands elftal. Foto: Willem Vernes

Van Gils ging als reserve mee naar de Olympische Spelen in Tokio, keek terug op een bizarre sportzomer, waarna de interesse van topclubs natuurlijk snel gewekt was. Voor de middenvelder was één ding duidelijk: ze vertrekt alleen bij Pinoké als het sportief een stap hogerop is.

SCHC wilde Van Gils vorig jaar al

Den Bosch meldde zich niet, maar behalve Amsterdam had ook SCHC de inmiddels 10-voudig international graag willen vastleggen. ‘Ik heb lang over Stichtsche nagedacht. Vorig jaar al, maar het is nooit zover gekomen dat ik op het punt stond om te tekenen. Achteraf gezien ben ik heel blij dat ik bij Pinoké gebleven ben. Nu ik erop terugkijk was het toen ook echt nog niet de tijd voor zo’n stap.’

Stella van Gils tijdens het duel met SCHC-speelster Laurien Leurink. Foto: Koen Suyk

Ook dit seizoen meldde SCHC zich bij Van Gils. ‘Dat maakte de keuze eigenlijk alleen maar moeilijker’, lacht ze, ‘want ik had bij allebei de clubs een goed gevoel. Ik denk ook dat het allebei goede keuzes waren geweest. Dat meen ik echt. Maar uiteindelijk heb ik mijn onderbuikgevoel gevolgd. En dat was Amsterdam.’

Dat het in de buurt ligt, is vooral een gegeven, en heeft heel licht meegewogen in haar keuze, zo benadrukt ze. ‘Ik studeer tandheelkunde aan de ACTA in Amsterdam, dus het is makkelijker. Dat is het enige. Ik vind het vooral ontzettend gaaf om voor Amsterdam te spelen. Het is een hele mooie professionele club. De klik met het bestuur was goed en ik heb daar al een paar vriendinnen. Na het gesprek met Robert Tigges en Kim Lammers fietste ik naar huis en had ik meteen een goed gevoel. Dat was fijn.’

Droomafscheid lonkt bij Pinoké

Van Gils is vooralsnog geen persoon om persoonlijke doelen op te stellen, zo vertelt ze. ‘Ik moet dat ook niet doen, dat komt misschien vanzelf wel. Nu is het nog goed te doen, want ik speel nog niet bij Amsterdam. Maar ik heb geen idee hoe dat straks in september gaat zijn.’

Stella van Gils is nog minstens vijf wedstrijden in het tenue van Pinoké te bewonderen. Foto: Bart Scheulderman

Je hebt er zin in, hè, hoort een stralende Van Gils aan. ‘Ja’, klinkt het direct. ‘Maar ik heb nog zoveel energie om met Pinoké te strijden. Ik wil zo graag de play-offs halen. Dat is echt mijn grootste doel momenteel. We zitten er al dicht tegenaan, ik wil het zo graag mooi afsluiten. Dan heb ik het hier wel echt gemaakt, hoor’, besluit ze met een glimlach van oor tot oor.