Tigges na zege: ‘Beetje troosteloos, maar blij dat we hockeyen’

Al bij het betreden van het complex van Pinoké in het Amsterdamse Bos was duidelijk dat er in een week tijd veel is veranderd op de hockeyvelden. Waar het normaal een komen en gaan is van mensen, heerst er nu een vreemd soort rust. Alle velden zijn bezet, maar het voelt leeg. Hockey zonder publiek is het toch net niet. ‘De charme van het hockey gaat er op deze manier wel vanaf’, zegt coach Robert Tigges van Amsterdam Dames 1, nadat hij de derby bij Pinoké met 0-4 heeft gewonnen.

Tigges loopt als speler en trainer al heel wat jaren mee in de top van het Nederlandse hockey. Op een dinsdagavond heeft hij heus wel eens een oefenwedstrijd voor een handvol toeschouwers gespeeld. Maar hoofdklassehockey zonder toeschouwers, dat blijft toch vreemd. ‘Publiek geeft normaal een mooie dimensie aan het spelen, zeker van een derby. Normaal wordt er veel gejoeld en geschreeuwd. Dan is het wel een beetje troosteloos als je hier staat te coachen en je hoort jezelf alleen maar praten’, zegt Tigges.

Collega Daan Sabel van Pinoké heeft hetzelfde gevoel. ‘Het lijkt wel een beetje op een oefenwedstrijd op donderdagmiddag. Heel onwerkelijk.’

Wie ben je en wat kom je hier doen.' Beveiliger tegen international Bjorn Kellerman

Dat was de sfeer zeker bij deze derby in het Bos tussen Pinoké tegen Amsterdam die deze zondag wordt aanschouwd door een paar geblesseerde spelers, een handvol fotografen en journalisten, enkele vrijwilligers en een beveiliger. Die staat voor het clubhuis geposteerd en controleert iedereen die langs het veld loopt waar Pinoké en Amsterdam hun wedstrijd afwerken. Dat levert bijzondere taferelen op als in het derde kwart de selectie van Kampong Heren 1 voor hun duel tegen Pinoké later deze middag, het sportpark betreedt en 64-voudig international Bjorn Kellerman de vraag krijgt: ‘Wie zijn jullie en wat komen jullie doen?’

Robert Tigges: ‘Een beetje troosteloos als je hier staat te coachen en je hoort jezelf alleen maar praten.’ Foto: Koen Suyk

De beveiliger heeft deze zondag een overzichtelijke taak, want ‘illegale’ supporters worden niet gesignaleerd en dus hoeft hij niet handelend op te treden. Dat was een week eerder, toen er nog wel gewoon supporters bij sportwedstrijden waren toegestaan, wel anders, zo wordt duidelijk uit een relaas van een Pinoké-vrijwilliger. ‘Toen was het niet te doen. Veel te druk. Wat dat betreft zijn we blij dat er even geen bezoekers bij de wedstrijden mogen zijn. Dit is veiliger. Maar het blijft vreemd dat het zo leeg is.’

Op het veld lijken de speelsters er weinig hinder van te ondervinden dat er geen publiek is. Vanaf het eerste moment spelen ze volle bak. Sabel: ‘Voor de speelsters maakt dit niet uit. Er zijn de afgelopen weken al zoveel gekke situaties geweest met alle regels. Ze zijn het gewend.’

Dat zorgt ervoor dat de paar toeschouwers die deze middag bij de derby zijn een vermakelijke middag hebben. Zeker de eerste twee kwarten, waarin Pinoké goed tegenspel biedt tegen Amsterdam. De thuisploeg lijkt de rust te halen met 0-0, maar vlak voor het einde van het tweede kwart slaat Freeke Moes toe. Ze lift na een afgeketste strafcorner de bal over keepster Kiki Gunneman: 0-1.

Michelle Fillet juicht na haar treffer. Foto: Koen Suyk

Als vlak na rust Michelle Fillet er uit een strafcorner 0-2 van maakt, is de wedstrijd plots gespeeld. Via doelpunten van Maria Verschoor en nogmaals Moes loopt Amsterdam uit naar 0-4.

Nare periode

Sabel baalt van de nederlaag, maar kijkt vooral uit naar het moment dat de quarantaine zondagavond om 22.00 uur officieel afloopt van een deel van zijn selectie. Sabel: ‘De afgelopen tien dagen hebben we veel speelsters gemist, vandaag ook, daarom doen er twee A’tjes mee. Ik hoop dat wij die nare periode nu achter ons kunnen laten. Een streep eronder en door.’

Tigges is blij met de overwinning en het feit dat er in ieder geval kan worden gehockeyd. ‘Het is mooi dat we gewoon competitie kunnen spelen. Maar ik hoop dat de golf van besmetting minder wordt, zodat er in ieder geval weer wat mensen langs de kant kunnen staan. We zijn inmiddels gewend aan de protocollen, weten hoe we daarmee om moeten gaan. Dus dat maakt niet uit. Maar het maakt het allemaal niet leuker.’