Van Ede naar Amsterdam, talent Luke Dommershuijzen doet het

Luke Dommershuijzen is de nieuwste en misschien wel onbekendste naam in de selectie van Amsterdam. Met zijn achttien jaar is hij de jongste van de ploeg en bovendien de nieuweling met de bijzonderste overstap: van overgangsklasser Ede naar playoff-kandidaat Amsterdam. ‘Dit is voor mij een droom die uitkomt.’ 

Dommershuijzen herinnert zich nog goed wanneer hij zich bij Amsterdam in de kijker speelde. Dat was in februari, toen Amsterdam op teamweekend was in zijn woonplaats. De overgangsklasser werd uitgedaagd voor een oefenwedstrijd. Voor Dommershuijzen achteraf zijn enige selectietraining. Maar zonder knikkende knieën. ‘Er was onwijs veel publiek, dat gaf het een ander randje. Zenuwachtig was ik niet. Het was tof om mee te maken. Als je even niet oplette, was je de bal meteen kwijt. Het was wennen.’ Ede verloor de wedstrijd uiteindelijk nipt: het werd 3-4 voor de bezoekers. De jongeling blikt maar wat graag terug op het duel: ‘We speelden de sterren van de hemel.’

De middenvelder speelt al sinds zijn vijftiende bij de mannen van Ede. Eerst in de Eerste Klasse, later in de Overgangsklasse. De club waar hij op zijn zesde begon met hockeyen. Op zijn twaalfde verruilde hij tijdelijk Ede voor Wageningen, maar keerde drie jaar later weer terug, om op piepjonge leeftijd in het eerste van de club te spelen. Bij de provinciegenoot sloot hij voor het eerst aan bij district Oost-Nederland, ging vervolgens door naar Opleidings B en kwam later in U16. Inmiddels speelt hij in U18 en was hij onder meer actief tijdens de Six Nations, vorig jaar bij Oranje-Rood.

Archiefbeeld van Luke Dommershuijzen, tijdens de Six Nations, vorig jaar bij Oranje-Rood. Oranje onder 18, tegen Duitsland. Foto: Willem Vernes

Dommershuijzen de laatste Amsterdamse versterking

‘Hockeyen tegen jongens als Billy en Mirco was al een droom die uitkwam’, klinkt Dommershuijzen enthousiast. Inmiddels staat hij samen met hen in het Wagener Stadion. ‘Ik heb een aantal trainingen gehad. Dat was even wennen. Het spel is intensiever en sneller. Ik vond het mooi, maar vooral heel gek. Misschien dat ik het nog niet helemaal besef.’

Je gaat van een dorp naar het grote Amsterdam. Maar het gevoel zat goed. Luke Dommershuijzen

Dommershuijzen is niet de enige versterking van de hoofdstedelingen. Ook Daan Dekker en Valentijn Charbon (allebei Almere) komen over naar de ploeg. Met het vertrek van Boris Burkhardt, Wiegert Schut (samen naar hdm), Justin Reid Ross (nog onbekend) en Rik van Kan (stopt) is de selectie van coach Santi Freixa compleet.

Foto: Amsterdam

‘Volwaardig onderdeel van het team worden’

Het talent uit Ede heeft altijd ambitie gehad om in de Hoofdklasse te spelen. Hij kreeg de afgelopen jaren dan ook diverse telefoontjes van ploegen uit de Hoofd- en Promotieklasse. Of hij geïnteresseerd was in een overstap? Maar Dommershuijzen is blij met de weg die hij heeft bewandeld. ‘Ik heb me verder kunnen ontwikkelen bij Ede. Ik heb veel geleerd en denk dat ik er nu klaar voor ben.’ Toch duurde het even voordat hij zijn besluit maakte. ‘Je gaat van een dorp naar het grote Amsterdam. Maar het gevoel was goed.’

‘Dit is voor mij een droom die uitkomt’, gaat hij verder. Dan is het even stil. ‘Misschien is een halve droom beter’, klinkt het. ‘Ik wil volwaardig onderdeel van het team worden. Veel speelminuten krijgen. Ik ben de jongste, dus hoop meer dan alleen waterdrager te worden’, grapt hij. Stiekem droomt hij af en toe al verder: ‘Ik wil zoveel mogelijk uit mijn carrière halen’, klinkt hij verstandig. ‘Het Nederlands Elftal is een doel.’

De marketing- en communicatie student van de Young Talent Academy verlaat zijn club, waar zijn ploeggenoten enorm trots op hem zijn. Die bleken achteraf getuige van de oorsprong van zijn overstap. ‘Iedereen is blij voor me. Ze kennen mijn ambitie.’ Ook zijn familie is maar wat trots en pendelt straks graag op en neer van Ede naar Amsterdam, een rit van zeker 80 kilometer. ‘Ik heb alleen een groot deel van mijn familie in Rotterdam wonen’, met een knipoog: ‘dus dat gaat misschien nog lastig worden.’