Van Geffen in Australië: ‘Ik leef hier een tempootje lager’

Margot van Geffen (36) telt nu écht de dagen naar het einde van haar carrière af. De 36-jarige oud-international werd vorige week uitgezwaaid in haar laatste thuiswedstrijd voor Adelaide Fire, dat komende week nog wel de play-offs in Melbourne speelt. Reken maar dat Van Geffen daar nog één keer alles uit de kast haalt, maar inmiddels denkt ze ook al na over een leven na hockey. ‘Want ik heb geen miljoenen op de bank.’

De thuishaven van de hockeyclub ligt iets buiten de stedelijke zone van de kustplaats Adelaide. Voor een zaterdag eind november is het hier in meerdere opzichten een bijzondere dag. De warme lente in Zuid-Australië laat nog even op zich wachten, het regent flink en onder de bezoekers valt opvallend vaak de naam van Margot van Geffen. 

Het is haar laatste thuiswedstrijd voor Adelaide Fire, de club waar ze in september 2024 met open armen werd ontvangen, niet lang nadat haar carrière bij Oranje door keuzes van bondscoach Paul van Ass abrupt was geëindigd. Ze ruilde het clubhockey bij HGC in voor het avontuur Down Under.

Van Geffen op de schouders bij Adelaide Fire.

Een kartonnen Margot

Bij de ingang van het complex worden een half uur voor de wedstrijd nog de laatste kaartjes verkocht. De bezoekers krijgen niet alleen een ratel in hun handen gedrukt maar ook kartonnen portret van Margot. Supporters lopen rond in een T-shirt waarop Margot wordt bedankt voor haar inzet. Ook haar vriend Bram draagt het shirt met trots. 

‘Ze is echt een van ons geworden’, zegt een oudere supporter, die vervolgens naar de overkant van het veld schuifelt. Daar staan een paar tenten op het talud, waar de VIP’s worden ontvangen. Onder hen een handjevol Nederlanders, dat werkzaam is bij de voetbalclub Adelaide United, zoals technisch directeur Ernest Faber, oud-voetballer van PSV.

Van Geffen is dan al op het zeiknatte en in een kuil ingebedde veld bezig met de warming-up. De laatste competitiewedstrijd tegen Brisbane Blaze wordt zelfs vanwege het overvloedige een klein half uur uitgesteld.  Langs de lijn treffen we ook nog een bekend Australisch gezicht aan, Brent Livermore. De oud-international van de Kookaburras, die net na het millennium een paar seizoenen bij Oranje Zwart speelde, runt een bedrijfje dat de Australische competitie sponsort. Zijn dochter Kyra speelt bij de tegenstander van Adelaide Fire, dat de met nog één wedstrijd te gaan de play-offs met vier clubs niet meer kan ontlopen. Maar het spreekt voor zich niemand in het team Van Geffen een afzwaaiwedstrijd gunt met een vervelend smaakje.

De oud-international houdt na afloop een toespraak op het veld.

2-0, dankzij één goal

Voor de Brabantse is het verschil met haar eerste seizoen in Adelaide groot. Toen verloor de ploeg alles. ‘Maar we hebben in elke linie goede versterkingen gekregen en dat heeft goed gewerkt. We zijn nu veel meer een team geworden en het voelt geweldig om wedstrijden te winnen. Ik ben blij dat ik deze stap heb gezet. Het hele avontuur is geweldig.’

In de wedstrijd tegen Brisbane Blaze begint de thuisclub evenwel niet best. Redelijk snel komen de bezoekers door één velddoelpunt op een 2-0 voorsprong. Zo werkt dat hier. Dat verklaart waarom Van Geffen bij een strafcorner een keer aan de cirkel de bal niet stopt maar een stukje laat doorrollen om vervolgens te proberen de cirkel binnen te dringen en een vrije ploeggenoot te zoeken. De tweevoudig wereld- en olympisch kampioen is duidelijk nog altijd een van de betere speelsters, die nauwelijks op balverlies is te betrappen.

Met een velddoelpunt maakt Adelaide Fire in de tweede helft nog gelijk, maar het blijft bij 2-2. Shoot-outs bepalen daarna de winnaar. Van Geffen neemt ook een van de vijf shoot-outs maar mist. Niettemin wint de thuisclub wel de reeks en gaat de ploeg als tweede de play-offs in, die op 29 november (halve finale) en 30 november (eventuele finale) plaatsvinden.

Van oud-profvoetballer Ernest Faber kreeg Van Geffen een shirt.

Een voetbalshirt en tulpen

Niet veel later wordt ze door twee ploeggenoten onder luid applaus op de schouders genomen en door een erehaag van spelers van het veld gedragen. Er volgen toespraken, lovende woorden en ze neemt zelf ook nog even de microfoon ter hand om iedereen te bedanken en te benadrukken hoe fijn ze het heeft gehad. 

‘Ze hadden gezegd dat ze iets kleins gingen doen, dus ik had dit niet zo groots verwacht. Nee, ik ben niet zo van die poespas, maar uiteindelijk was het wel superleuk’, kijkt Van Geffen toch een beetje opgelucht terug op het eerbetoon.

Langs de lijn staat ook Faber haar op te wachten met een shirt van Adelaide United met haar naam achterop en krijgt ze een bos tulpen. Na een douche meldt ze zich even later boven in het clubhuis, waar de geboren Tilburgse nog wat handtekeningen uitdeelt en kort daarop de tijd neemt om haar periode in Australië te beschouwen. 

‘Ik ben echt heel blij dat ik deze stap heb gezet. Hopelijk sluiten we het met nog een mooie play-offs af. Het zou wat zijn als we kampioen worden, na vorig jaar niks te hebben gewonnen. Dat zegt misschien ook wel iets over het niveau. Je kunt het niet vergelijken met de hoofdklasse, maar er wordt best aardig gehockeyd.’

Een rondreis en dan terug naar Nederland

Bovendien bood het leven hier haar nieuwe inzichten. ‘Wat ik hier vandaan meeneem? Ik denk de relaxte houding. Dat hoop ik. In Nederland deed ik alles op tempo tien, maar hier zeggen ze vaak’ no worries, het mag allemaal wel wat rustiger’. Ja, daar heb ik ook aan moeten wennen. Net als dat ik eraan moest wennen dat ze in het veld zo positief zijn. Als ik een bal niet goed speelde, zeiden ze ‘unlucky’, terwijl ik dacht: nee, dat is geen goede bal Margot. Toen heb ik gezegd dat ze tegen mij wel wat eerlijker mogen zijn. Daar word ik scherper van.’

Met Bram gaat ze straks nog een rondreis door Australië en Nieuw-Zeeland maken voordat ze samen in de lente van 2026 naar Nederland terugkeren. ‘Misschien dat we na die reis hier eerst nog wat gaan werken, zodat we met wat extra geld naar huis gaan, want het reizen is niet goedkoop.’

Rijk in de zin van geld is ze in Adelaide dus niet geworden. ‘Nee, helaas staan er geen miljoenen op mijn rekening. Ik moet straks in Nederland gewoon gaan werken. Ik kijk er wel naar uit om iets te vinden dat bij me past. Sportevents organiseren lijkt me wel leuk. Dan werk je ook samen ergens naartoe, ben je samen aan het knallen om iets moois neer te zetten. Dat sluit goed aan bij hoe ik het hockey al die jaren heb beleefd.’

Tekst: Edwin Alblas