De tieners van HDM: Het Manchester City van Den Haag 

Wat hebben HDM MO14-1 en Manchester City gemeen? Of Wiegert Schut en Pep Guardiola? Namen die normaal niet in een adem genoemd worden, maar na zaterdag wel. Toen presteerden de Haagse tieners onder leiding van Schut het namelijk om de derde prijs van het seizoen te pakken. 

Niet de Champions League, de FA Cup en de Premier League, maar de zaal, de EHL en veld-titel. Een hockeytreble. De tieners uit Den Haag pakten dit seizoen alles wat er te pakken viel. Voor het tweede jaar op rij: toen greep de groep – bij gebrek aan de EHL en zaal – de enige prijs: het landskampioenschap. 

Eigenlijk zijn de meiden van HDM dus nog beter dan Manchester City, met vier prijzen op rij. Daar moet Wiegert Schut (27), de coach van de prijzenpakkers, wel om lachen. ‘We hebben in die twee jaar tijd, vier titels achter elkaar gepakt. Dit is een groep met echt enorm veel talent’, vertelt de middenvelder, die na de zomer naar Bloemendaal verkast. Hij staat voor het tweede jaar aan het roer van de groep. Dit seizoen wordt hij geholpen door D1-speelster Pien van der Heide. ‘Pien en ik hebben ons dit seizoen wel eens afgevraagd wat er zou gebeuren als er iemand voor de groep zou staan zonder hockeykennis. Die meiden zijn namelijk zo supergoed. Dan hadden ze vast dezelfde successen geboekt. Ik denk dat de helft later wel in Dames 1 komt. Drie of vier daarvan maken zeker kans op het Nederlands elftal, als ze doorgaan hoe ze nu bezig zijn.’

Verbaasd hoe goed dertienjarigen kunnen hockeyen 

Schut is bescheiden. Wil liever ook niet dat het over hem gaat. ‘Eigenlijk moet je een van de meiden bellen, maar wie dan..’, denkt hij hardop na. ‘Ik kan er niemand uitkiezen. De groep is zo sterk. Het zijn een soort sponzen. Alles wat ik zeg, nemen ze op. Proberen ze en kunnen ze ook binnen een week of twee. Ik heb me dit seizoen wel eens verbaasd hoe goed dertienjarigen al kunnen hockeyen. En afgelopen weekend heeft helemaal indruk op me gemaakt.’

HDM MO14-1 wint de EHL. Foto: Bob Dragman

Want hoewel HDM de favoriet was voor de titel, ging het niet eenvoudig. De poulefase van het NK – een weekend eerder – verliep alles behalve vlekkeloos. Alle wedstrijden werden gewonnen (van Alliance, SCHC, Apeldoorn en Tilburg), maar het spel was niet zoals Schut gewend was. ‘Ik vroeg ze wat er aan de hand was. Ze gaven aan dat ze last hadden van druk. Dat iedereen er maar vanuit ging dat ze het wel weer zouden flikken. Daar schrok ik van. Ze zijn nog zo jong. Ik heb ze op het hart gedrukt om te genieten en te spelen met een lach op je gezicht.’

Schut had een verrassing in petto voor zijn groep. Hij had zijn goede vriend Jorrit Croon gevraagd om een videoboodschap in te spreken. ‘Ze waren helemaal verbaasd’, vertelt hij. ‘Een leuke jongen die ook nog eens in Oranje speelt die hen succes wenst.. Er zijn er wel een paar verliefd op hem hoor.’ Het hielp. Zijn ploeg haalde de finale. Toen er na zeventig minuten een gelijke stand (1-1) op het scorebord stond, volgden shoot-outs. ‘En daar kan ik een boek over schrijven’, gaat de coach verder. 

Op het moment suprême trokken er twee wit weg

‘Onze keepster Tara de Vlieg is supergoed en supertalentvol. Alleen: ze vindt dingen vaak zo spannend. Ze vond shoot-outs nemen op de trainingen al eng. Tegen haar eigen teamgenoten. Nu moest ze er ineens staan in de NK-finale. Wat was zij gestresst. Maar ze deed het geweldig. Ze pakte de allereerste’, vertelt hij vol lof. ‘En wat dacht je van onze nemers? We hebben vier zekerheden in de groep. Maar op het moment suprême trokken er twee wit weg. Wilden niet meer. Man, ik speel liever zelf dan dat ik dit zo moest meemaken.’

SCHC stond in de beslissende serie uiteindelijk op matchpoint. Toen HDM-er Elin Mantel aan de beurt was. Ze miste en barstte in tranen uit. De ploeg uit Bilthoven wilde feest gaan vieren, tot de scheidsrechter floot. Opnieuw nemen was zijn conclusie. ‘Elin was in tranen. Ik kon haar niet troosten. Of ze nou wilde of niet, ze moest nog een keer. Moest daar blijven staan. Ik mocht niemand anders sturen. Met tranen in haar ogen ging ze weer’, beschrijft hij de zenuwslopende zaterdagmiddag. ‘Ze toonde gigantisch veel karakter.’ Dit keer scoorde ze wel. In de sudden-death trok HDM ‘m uiteindelijk over de streep. 

‘De ontlading was gigantisch’, vertelt de coach. Die niet wist hoe snel hij richting zijn speelsters moest rennen. En na het springen even op adem moest komen. ‘Ik had hoofdpijn. Van de spanning, de stress en de warmte. Het was ook voor mij hard werken’, grapt hij. 

‘Tegen HDM ga je altijd verliezen’

Schut stopt op z’n zachtst gezegd op zijn hoogtepunt. De middenvelder vertrekt naar Bloemendaal. Blijven coachen in Den Haag was geen optie. En de C-tjes op ’t Kopje? ‘Daar heb ik wel over nagedacht. Maar ik wil in deze lichting geen team van een andere club. Dan weet ik namelijk dat je tegen HDM vrijwel altijd gaat verliezen.’

HDM MO14-1 viert feest.