Een gebakken ei, een boterham met pindakaas en een glaasje Vifit. Toen Carlijn Vogelaar (15) vanmorgen haar ontbijt op had, kon de dag eigenlijk al niet meer mislukken. Het wekelijkse krachtvoer leverde haar de NK-titel op met vier parels van doelpunten in de finale.
Den Bosch en strafcorners. Een combinatie die al heel lang succesvol is. De kanonnen uit het verleden van clubicoon Maartje Paumen of het huidige geweld van routinier Frédérique Matla. Maar de Brabanders hebben de volgende opvolger al klaar staan. Ze is vijftien jaar en haar naam is Carlijn Vogelaar.
‘Ik ga niet naar de sportschool hoor’, is het eerste wat de tiener zegt, vlak nadat ze haar ploeg naar de NK-titel heeft gepusht. Vogelaar maakte er vier, in de met 6-4 gewonnen finale van Tilburg. Drie keer was het raak uit de strafcorner, een keer lukte het minimaal net zo hard vanuit een overtalsituatie.
Geen sportschool, maar een Fruittella
En dat allemaal zonder sportschool, joekels van bovenarmen, spinazie of ander speciaal eten. ‘Ik neem tijdens het inlopen wel altijd een Fruittella’, vertelt ze. Maar of je daar nou heel sterk van wordt, betwijfelt ze. ‘De strafcorner is echt mijn wapen’, vertelt ze. In de halve finale pushte ze al drie keer raak, maar dat ze er in de finale vier zou maken, had ze nooit verwacht. ‘Niet normaal hè’, klinkt het verbaasd. ‘Weet je dat we dit zaalseizoen nog niet van Tilburg hadden gewonnen?’

Foto: Willem Vernes
Altijd als ik mis op de trainingen, moet ik opdrukken. Maar die honderden push-ups zijn het wel waard geweest. Carlijn Vogelaar (15)
Den Bosch koos het allerbeste moment om dat wel te doen. Dankzij de kanonnen van de tiener. Ze durft haar geheim vlak na de finale inmiddels wel prijs te geven. Want dat heeft eigenlijk met haar coach te maken. Tijn van Groesen bedacht namelijk de manier om Vogelaar uit te dagen. ‘Altijd als ik mis op de trainingen, moet ik opdrukken’, vertelt ze. Ze zal ‘m vast eens vervloekt hebben, als ze weer eens met haar neus richting de grond kon. ‘Maar die honderden push-ups zijn het wel waard geweest’, is ze eerlijk.
Het is een genot om Vogelaar te zien scoren. Want met hetzelfde geweld als het binnen pushen van de goal, viert ze haar treffer. Ze springt, juicht en joelt het publiek op. ‘Dat is puur op gevoel. Ik weet dat ik het zo doe’, vertelt ze. Want hoewel ze gisteravond vroeg haar bed in kroop, keek ze eerst nog even de halve finale tegen Hurley terug. ‘Dat was heerlijk om te zien. Ik kan wel lachen om mijn manier van juichen.’

Foto: Willem Vernes
Brons, zilver en goud
‘Ik wilde zo graag winnen’, gaat ze verder. ‘Eindelijk is het gelukt. Drie jaar geleden pakten we de derde plaats. Vorig jaar werd het zilver. Dat we nu wel winnen, voelt zo goed.’ Iedereen leefde mee met Vogelaar. Zelfs als verrassing zaten zondagochtend ook haar opa en oma op de tribune. En haar hele klas keek mee via de stream. ‘Die hebben me dus allemaal zien juichen’, zegt ze. En daar is ze trots op. ‘Ik heb maandag het eerste uur vrij, maar ik heb zin om iedereen te zien. Ik ben wel benieuwd wat ze ervan vonden.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.