Hoe Marleen Jochems goud pakte op het WK dat ze niet zou spelen

Om haar nek de loeizware gouden medaille. In haar handen – en die van Noor Omrani – de kolossale WK-beker. Marleen Jochems kan het amper geloven. Want eigenlijk zou ze het toernooi met Jong Oranje in Zuid-Afrika helemaal niet spelen.

Heel even terug naar begin november. De selectie van het WK in Potchefstroom wordt bekendgemaakt. Jochems, die een seizoen eerder maanden aan de kant stond met een zware knieblessure, zit er niet bij. Buiten de eerste achttien beland. Reserve. 

Dan begint de wereld op z’n kop te staan voor alles en iedereen rondom Jong Oranje. De omicron-variant zorgt ervoor dat het toernooi wordt uitgesteld en niet in december wordt gehouden. Wanneer het wel plaatsvindt? Dat is eerst giswerk. Uiteindelijk komt de FIH met een nieuwe datum. Eind maart, begin april. Middenin in een loeidrukke hockeyperiode.

De KNHB besluit dat Jong Oranje niet meedoet. Teleurstelling alom, natuurlijk. Na een heleboel gesprekken en een aantal aanpassingen komt dan alsnog een positief bericht. Nederland is erbij op het WK-21. In de selectie, dan alsnog: Jochems.

Jochems, derde in de rij, tijdens de line-up van de finale. Foto: Frank Uijlenbroek

Even slikken

‘Ik denk wel dat dit mij typeert’, zegt de middenvelder van Hurley op het veld waar ze net wereldkampioen is geworden. ‘Nooit opgeven, altijd doorgaan. Ik heb hier zo hard voor gewerkt.’

Ze moet even slikken, als ze die woorden uitspreekt. ‘Ja, dit raakt me. Eerst kreeg ik die blessure aan mijn knie. En daarna het nieuws, dat je er niet bij zit. Ondanks alle tegenslagen is het toch gelukt. Heb ik toch gehaald wat ik zo graag wilde. Waar ik als kind van droomde. Ongelooflijk.’

Haar bijzondere aanloop heeft ervoor gezorgd dat ze bewuster heeft genoten. ‘Van iedere minuut. Van de start tot het einde. Door de weg die ik heb afgelegd was het nog intenser. Qua beleving, qua dankbaarheid. Qua alles, eigenlijk.’

Clubs vervagen, als wij hier samen staan Marleen Jochems

Dankbaarheid ‘dat het zo is gelopen’. Dat het WK is uitgesteld, Jochems geen reserve meer was, maar op het toernooi in Zuid-Afrika alles heeft gespeeld. Bovendien ze mag zichzelf ook dankbaar zijn. ‘Het heeft lang geduurd voordat ik trots op mezelf was. En nu ben ik het.’

Ze kijkt naar haar teamgenoten, die de knuffels van familie en vrienden in ontvangst nemen. Een zucht door, de beukende trance-beats van Martin Garrix die over het sportcomplex knallen. ‘We did it. Wow. Alleen maar wow.’

Jochems is niet de eerste die begint over de vriendinnengroep, die dit Jong Oranje vormt. ‘Dit is een unieke ploeg, die ook buiten het veld superhecht is. Wat mij met elkaar hebben, die connectie, die zie je ook in het veld. En dat gaat verder dan bij welke club je speelt. We hebben hier gewonnen omdat we het samen hebben gedaan.’ Ineens in die opsomming een fraaie volzin: ‘Clubs vervagen, als wij hier samen staan.’ 

Jochems, geheel rechts, sprint naar haar familie. Foto: Frank Uijlenbroek

Verrekking in de finale

Jochems moest de laatste minuten van de met 3-1 gewonnen finale tegen Duitsland vanaf de kant toekijken. ‘Het gaat wel hoor’, klinkt het vrij snel. ‘Ik kreeg een tikkie van een tegenstander. Een lichte verrekking bij mijn knie, denk ik.’

Lachend: ‘Ik wilde er eigenlijk nog wel in. Maar toen was het nog maar een minuutje. Na het aftellen werd gevraagd of ik het aankon om te rennen. Ach ja, dan zit je zo vol met adrenaline, dat laatste sprintje pers je er ook nog wel uit.’

Omdat Jong Oranje gisteravond alweer terugvloog, stonden er in Zuid-Afrika weinig festiviteiten meer gepland. ‘We gaan het in Nederland nog wel even lekker vieren. Genieten van deze mooie momenten. En deze – wijzend naar haar medaille – een goed plekje geven.’