Van tribune naar WK-goal: de bizarre dagen van Katerina Langedijk

Ze heeft de meest bizarre dagen van haar jonge loopbaan achter de rug. Katerina Langedijk belandde in een rollercoaster. Vrijdag was ze nog tribuneklant, maandag maakte ze tijdens haar Jong Oranje-debuut haar eerste WK-goal. ‘Tijdens de wedstrijd zat mijn familie in het vliegtuig.’

Het verhaal van Katerina Langedijk begint afgelopen vrijdag. Ze zit op de tribune tegen Maleisië, in de laatste groepswedstrijd. Zoals ze ook tegen Chili en Japan op de tribune zat. Samen met Babs Reijnen, de andere reserve, valt ze op als twaalfde (en dertiende) man. 

De twee reserves verstoppen zich allerminst. Lopen op wedstrijddagen hard en toegewijd hun rondjes op het tweede veld, om net zoveel inspanning te leveren als hun teamgenoten. Natuurlijk baalden ze eerst heel hard van hun reserverol. Maar die knop is in Chili omgezet. 

Vaak komen de twee in beeld als ze staan te swingen bij een van de vele goaltunes van hun ploeg. Nooit mokken ze. Altijd zijn ze die extra fans, in hun trainingspakkie. Als enigen van hun team zitten ze in de bloedhete zon. Op de tribunes is namelijk overdag geen centimeter schaduw.

Het gespannen gezicht van Langedijk voor de kwartfinale. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo

Gedachten die alle kanten opgingen

Terug naar vrijdag. Het moment hebben we al vaak benoemd: de harde smakkerd die Lieve Wijckmans maakte op haar Maleisische tegenstander. Langedijk zag het vanaf de tribune gebeuren. ‘Ik zag dat ze veel pijn had’, zegt ze drie dagen later. ‘Lieve is een goed vriendinnetje van mij. We zijn even oud. Wonen bij elkaar in de buurt in Amsterdam. We maakten samen de stap van Onder 18 naar Jong Oranje. Ik werd een beetje emotioneel, omdat ik zag hoe zwaar ze het had. Ik baalde en hoopte echt dat het mee zou vallen.’

Maar het viel niet mee. Wijckmans moest naar het ziekenhuis. Langedijk haar hoofd begon te tollen. Ze maakte zich zorgen om haar vriendinnetje, maar was bewust van haar eigen rol. En wat de eventuele consequenties zijn van een blessure binnen de groep. ‘Je gedachten gaan dan alle kanten op. Want iets in je hoofd zegt ook dat je er klaar voor moet zijn. We wisten eerst niet wat er zou gebeuren.’

Dat veranderde zaterdagavond. In de groepsapp van het team stuurde bondscoach Kai de Jager een berichtje. Er kwam een ingelaste teammeeting. Vlak daarna kreeg Langedijk een persoonlijk appje. Of ze langs wilde komen bij de staf. ‘Toen hadden ze al met Lieve gesproken. En ook met Babs. Kai vertelde wat hij ook op hockey.nl heeft gezegd. Dat Lieve herstelde, maar dat ze het niet aandurfden. Ik werd weer emotioneel, ook omdat ik doorhad wat Lieve doormaakte. Het doet iedereen veel. Ik heb haar nog even apart gesproken. Ze zei alleen maar lieve woorden. Van: ga ervoor, geniet ervan. Dat was een heel bijzonder gesprek.’

Langedijk kreeg in de slotfase uiteindelijk haar doelpunt. Foto: Wolrdsportpics/Rodrigo Jaramillo

Bloednerveus en invliegende familie

Ineens zat Langedijk in het toernooi. Ging ze maandag haar debuut maken in Jong Oranje. Speelde ze een kwartfinale. ‘Ik sliep slecht, nadat ik het had gehoord. Had spanning in mijn lichaam. Ik ging opeens spelen. Dat verwachtte ik niet. Ik ben beelden gaan terugkijken. Ik wilde alles weten. Ze moesten niet merken dat ik niet had gespeeld dit toernooi. Ik was er volop mee bezig. En dat terwijl ik een week eerder nog treurde langs de kant. Het was zo vet in die openingswedstrijd, dat ik het heel lastig vond om niet te spelen.’

Natuurlijk was ze bloednerveus. ‘Maar het team was lief voor mij. Dat ik niet te streng voor mezelf moest zijn. Was ik wel, haha. Ik baalde dat mijn eerste schot niet richting de goal ging. Daar kan ik nu nog steeds mee zitten. Gelukkig maakte ik vlak voor tijd alsnog een goal. Een intikker bij de tweede paal. Maar eerlijk gezegd zijn dat soort ballen bij mij geen zekerheidjes. Ik heb er bij Amsterdam een paar op die manier gemist de laatste tijd.’

Het enige minpuntje aan die bijzondere avond was dat Langedijk haar moeder en zusje haar goal gemist hebben. Daar hadden ze overigens wel een goede reden voor. ‘Die waren tijdens de wedstrijd onderweg naar Chili. Ze hebben geboekt nadat bekend werd dat ik in mocht vallen. Vanaf de halve finale zijn ze erbij. Ongelooflijk toch, allemaal?’