Ze ging bungeejumpen in Zuid-Afrika. Beklom een vulkaan in Guatemala. En zwom in grotten in Mexico. Ondertussen gaf ze ook nog skiles in Oostenrijk. De agenda van Ivy Tellier leek drie jaar geleden totaal niet op die van een aankomende topsporter. Ze onderbrak haar weg naar de top voor een wereldreis van een jaar. Morgen staat ze in een WK-finale met Jong Oranje. ‘Zie je wel, dat het ook op deze manier kan!’
Om meteen maar met die laatste opmerking te beginnen: ze ondervond wel wat weerstand toen ze in 2022 een heel wild plan had. Tellier was net klaar met de middelbare school. Was aanvoerder bij HDM Meisjes A1 en Nederlands Onder 18. Deed al mee bij Dames 1 van haar club. En had de meetrainuitnodiging voor Jong Oranje al in de pocket.
‘Klopt allemaal. En toch deed ik het’, klinkt het een beetje gespeeld eigenwijs. ‘Hockeyend ging het allemaal heel lekker. Precies zoals ik hoopte. En daarom snapten sommige mensen helemaal niets van mijn keuze. Waarom zou ik een jaar het hockey onderbreken? Wist ik wel wat voor risico’s er allemaal aan zaten? Kon ik dit niet doen als ik dertig was of zo? Andere meiden gingen gewoon studeren. Sommigen namen een tussenjaar en gingen werken en feesten. Maar niemand wilde zoiets geks als ik.’
Tellier ploegt zich er doorheen tegen Engeland. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo
In een Formule 1-pakje om de reis te betalen
Ze moet er nu om lachen. ‘Maar zelf twijfelde ik ook, hoor. Natuurlijk. Gaf ik alles wat ik deed op? Reizen vinden we in mijn familie allemaal te gek. Mijn ouders hebben mij vroeger ook al veel plekken in de wereld laten zien. Het zit in mijn bloed. Ik wilde het wel. Maar durfde ik het ook echt? Daar heb ik wel heel lang over nagedacht. Uiteindelijk was ik te nieuwsgierig. Iedereen mocht er allemaal wat van vinden, maar ik ging. Omdat voor mij de timing helemaal klopte, zo vlak na de middelbare school.’
Haar lijstje met bestemmingen in dat jaar is imposant. Een reisjaar dat op haar achttiende begon in Thailand. Daarna ging ze naar Zuid-Afrika, om vrijwilligerswerk te doen. Daarover zo meer. Vervolgens naar Oostenrijk – om skiles te geven -, terug naar Tanzania. Weer naar Oostenrijk. Om vervolgens het vliegtuig te pakken naar Midden-Amerika en Costa Rica, Panama, Mexico en Guatemala te zien. ‘Ik ben tussendoor een dag thuis geweest. Vind je mijn route random? Dat zegt iedereen. Ik vond het juist wel leuk om anders te zijn dan de rest.’
Ze liep al een jaar rond met de gedachte om alleen op pad te gaan. ‘Maar dan moet je er ook voor zorgen dat het je lukt. Daar heb ik hard mijn best voor gedaan. Ik heb allerlei bijbaantjes gehad. In de horeca en als hostess. Maar ook als verkeersleider, op straat met zo’n bord in je hand. Ik heb in een winkelcentrum Autodrop uitgedeeld in een Formule 1-pakje. Het zag er niet uit. Er zijn vast foto’s van, maar die krijgt niemand te zien.’
Op haar wereldreis, met kinderen uit Zuid-Afrika.
Zwemles geven in Zuid-Afrika
‘Ik had ook een beetje geluk. Een sportmerk wilde dat ik wat klusjes voor hen deed als influencer, waarmee ik mijn opleiding als skileraar betaalde. En nog net wat langer op reis kon. Weer een paar weken bij verdiend.’
Haar warmste herinneringen koestert ze aan Port Elizabeth, in Zuid-Afrika. En niet alleen omdat ze haar huidige vriend ontmoette. ‘Ik wilde niet alleen maar toerist zijn en feesten. Vandaar de keuze voor vrijwilligerswerk. Uiteraard werd dat het geven van hockeytraining. Maar dan in de townships, waar bijna alle kinderen in armoede opgroeien. Er was geen gras, geen goals, amper sticks. Maar niemand die klaagde. Iedereen was blij om te sporten.’ Met een lach: ‘Een paar maanden later gaf ik skiles aan soms behoorlijk verwende kinderen. Het verschil kon bijna niet groter zijn.’
In Zuid-Afrika gaf ze ook zwemles. ‘Dat was ook bizar. Ik deed het gelukkig niet in mijn eentje. Maar het was een enorme verantwoordelijkheid. Het ging er vooral om dat die kids durfden te zwemmen. Omdat ik al hockeytraining gaf, wist ik al wel een beetje hoe ik met kinderen om moest gaan. Al kun je het in Nederland natuurlijk niet voorstellen dat een net geslaagde middelbare scholier je kind even zwemles komt geven. Ik deed ook maar wat ik dacht dat goed was.’
Het moment waarop de strafbal van Tellier een shoot-out werd. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo
De hockeydroom bleef
Hockey stond dus even op een heel laag pitje. Het was even niet meer haar leven, zoals het de dertien jaar daarvoor wel was. ‘Dat vond ik heerlijk, een ander ritme. Ik heb wel altijd contact gehouden met een paar mensen in het hockeywereldje. Misschien klinkt dat nu heel raar na al die reisverhalen. Maar ik ben ook altijd over het Nederlands elftal blijven dromen. Ik wilde het ook niet totaal afsluiten. Toen ik ongeveer op de helft van mijn reis was, hing Dave Smolenaars aan de lijn. Hij coachte toen Bloemendaal en hoorde dat ik in augustus 2023 terugkwam in Nederland.’
‘Ik wist toen al dat ik in Amsterdam zou gaan studeren. Dus dat paste wel goed bij elkaar. Wat een hele grote rol speelde: hij garandeerde mij een plek in de selectie. Was ook wel fijn, want tijdens de selectietraining zat ik nog in Midden-Amerika. En een jaar uit dat ritme betekende ook dat je veel minder sport. Ik was niet zo fit, toen ik terugkwam. Er waren een paar kilootjes bijgekomen, al gingen die er gelukkig ook heel snel weer af.’
Natuurlijk had ze geluk dat ze direct weer werd opgepikt. En eigenlijk probleemloos de hockeydraad kon oppakken. Ras-optimist Tellier maakte zich daar niet druk over. ‘Dat is in ieder geval altijd mijn doel geweest. Ik geloofde erin dat me dat zou lukken. Het verbaasde mij wel dat ik na een paar maanden alweer mee mocht trainen met Jong Oranje. In de zomer die volgde had ik bijna het EK gespeeld. Alleen brak ik kort daarvoor mijn sleutelbeen, waardoor ik geen kans meer maakte op een plekje.’
Met haar teamgenoten bedankt Tellier het publiek. Foto: Worldsportpics/Rodrigo Jaramillo
Je kan ook je dromen waarmaken, als je een andere route neemt Ivy Tellier
Dat gemis is allang verleden tijd. Misschien was het meant to be. Backpacker Tellier, die sinds de zomer bij Amsterdam hockeyt, speelt haar eerste Jong Oranje-toernooi aan de andere kant van de wereld. In Chili dus. ‘En dat is ook wel weer heel vet. Dat ik hier sta, komt denk ik ook door die reis. Dat jaar heeft me veranderd. Ik ben volwassener geworden, kan beter met tegenslagen omgaan.’
Ze kan beter relativeren, omdat ze heeft gezien wat er verder in de wereld gebeurt. ‘Die kids in Zuid-Afrika, maar ook de armoede in landen als Panama en Guatemala, waar kinderen op straat spullen verkopen. En dan zeur ik omdat ik slecht heb gehockeyd? Hou effe op…’
‘Van een wereldreis naar een WK-finale. Klinkt ongelooflijk, hè? Maar het kan echt. Je kunt ook je dromen waarmaken, als je een andere route neemt.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.