Zo temde Jong Oranje in de WK-finale het Argentijnse publiek

In de laatste weken van 2023 blikken we terug op een bewogen hockeyjaar. Deze keer een terugblik op de prachtige comeback van Jong Oranje in de WK-finale tegen Argentinië, in Chili. Nederland kreeg het luidruchtige Argentijnse publiek muisstil.

Eén van de vaders van de internationals van Jong Oranje droeg voor de gelegenheid een oranje pruik. Hij was ook gekleed in een oranje jas. Vlak voor de WK-finale begon, haalde hij opeens een oranje vlag tevoorschijn, zo groot als een biljarttafel. De stok waaraan de vlag vastzat, hield hij met twee handen beet waarna hij driftig over de tribune heen en weer rende.

Het was de eerste keer op het WK dat hij een oranje pruik droeg. Zijn oranje jas was ook nieuw. Het hele toernooi had hij bovendien nog niet één keer met een vlag in zijn handen over de tribune gedraafd.

Andere ouders van Nederlandse speelsters op de tribune zwaaiden nu opeens fanatiek met rood-wit-blauwe vlaggetjes boven hun hoofd. Er waren plotseling ook meer oranje sjaals dan daarvoor. Dít was het antwoord van die paar tientallen Nederlandse supporters op de pak ’m beet 1.500 Argentijnen in het stadion, die straks weer een orkaan aan geluid zouden gaan produceren. Het was een dappere poging. ‘Maar wij komen echt niet over al die Argentijnen heen’, verzuchtte één van de moeders.

Een deel van het plukje Nederlandse supporters bij de finale van het WK-21 in Santiago. Foto: WorldSportPics/Frank Uijlenbroek

Het was net alsof de WK-finale niet in Santiago werd gespeeld, maar in Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië. Het overgrote merendeel van de tribune was bevolkt door Argentijnen. Estadio Claudia Schüler was op deze avond het hol van de leeuw. De WK-finale moest nog beginnen of er arriveerde alweer een groep jonge meiden in het stadion die een kabaal maakten dat zijn weerga niet kende. Terwijl ze zelfs nog op de trap stonden op weg naar hun stoel, begonnen ze alweer te springen en te zingen. Het werkte aanstekelijk op de rest van het Argentijnse publiek, dat massaal begon mee te doen. Het plukje Nederlandse ouders stond er beteuterd bij. Op dit vlak leidde Argentinië al met 1-0.

Die sfeer zwengelde tijdens de WK-finale alleen nog maar verder aan. Toen Zoe Diaz bij de tweede paal de eerste Argentijnse strafcorner direct raak tipte, ontplofte het stadion: 0-1. Vlak voor rust haalde Argentinië opnieuw een strafcorner, waarna de voeten van het Argentijnse publiek massaal begonnen te stampen. Vervolgens sloeg aanvoerder Valentina Raposo de bal steenhard tegen de plank: 0-2. Dat doelpunt bleek voor de Argentijnse supporters nog eens extra brandstof te zijn. Tot aan de rust bleven zij massaal zingen en springen. De 1.500 Argentijnen maakten een kabaal alsof ze met 15.000 waren.

Nu waren het opeens de Nederlandse supporters in plaats van de Argentijnen die begonnen te stampen

Maar met een wonderbaarlijke comeback legde Jong Oranje het Argentijnse publiek toch nog het zwijgen op. De eerste rake sleeppush van Mikki Roberts vlak na rust veranderde nog niet zoveel aan het gejoel en het geschreeuw van het Argentijnse publiek. Haar tweede verzilverde strafcorner, drie minuten voor tijd, deed dat wel. Dat doelpunt veranderde alles.

Nú toonden de paar tientallen Nederlandse brave en timide ouders opeens een bravoure die je helemaal niet bij hen verwachtte. Met nog 1 minuut 56 op de klok haalde Jip Dicke een strafcorner, een uitgelezen kans voor Jong Oranje om Argentinië de genadeklap uit te delen. Nu waren het opeens de ouders van de Nederlandse speelsters die fanatiek met hun voeten begonnen te stampen. De rollen waren plotseling omgedraaid.

Het Argentijnse publiek maakte een weergaloos kabaal. Foto: WorldSportPics/Frank Uijlenbroek

Deze keer ging de sleeppush van Mikki Roberts er niet in, maar dat veranderde niets aan de kentering die overduidelijk was ingezet. Wel leefde het Argentijnse publiek aan het begin van de shoot-outs nog op. De supporters op de eerste rij gingen opeens massaal staan. Ze hingen tegen het hek aan en schreeuwden van alles richting de spelers. Een striemend fluitconcert klonk toen Mette Winter als eerste Nederlandse speelster klaarstond om een shoot-out te nemen.

Maar nadat Sofie ter Kuile de eerste Argentijnse shoot-out had gestopt, nam het aantal decibellen dat de Argentijnen produceerden bij elke shoot-out af. Het fluitconcert dat Guusje Moes kreeg voorgeschoteld, was vergeleken bij dat van Mette Winter al ietsjes zachter. Moes scoorde en Ter Kuile redde nog een keer. Zelfs bij het fanatieke Argentijnse publiek daalde nu het besef in dat dit een gelopen race was.

Het Argentijnse publiek droop af

Terwijl Eline Jansen op de 23-meterlijn klaarstond voor haar shoot-out, klonk er wéér minder boegeroep en gefluit. Het was één van de laatste stuiptrekkingen van de Argentijnse toeschouwers. De WK-finale was feitelijk al beslist. Toen Jansen had gescoord en Jip Dicke de bal daarna via de Argentijnse keeper in het doel schoot, was de wereldtitel definitief voor Nederland. Het Argentijnse publiek droop af.

Of zoals bondscoach Dave Smolenaars het zei: ‘In het begin maakten die Argentijnen op de tribune veel kabaal. Maar aan het einde van de shoot-outs was het opeens wel héél stil.’