KNHB-voorzitter Erik Cornelissen heeft op de Algemene Vergadering op 24 november zijn zorg uitgesproken over de toename van excessen op en om het veld. Het gaat onder meer over de toename van het aantal gegeven kaarten, maar ook geweld tegen scheidsrechters en tussen spelers en supporters onderling.
Cornelissen sprak zijn expliciete zorg uit over sportiviteit en respect, een thema dat al jaren op de agenda van de hockeybond staat. Het aantal gegeven gele kaarten neemt toe vooral onder jeugdcoaches, een verontrustende ontwikkeling. Het aantal rode kaarten neemt over de gehele linie toe. Daarnaast zijn er dit jaar 50 meldingen gedaan van wangedrag. Een dieptepunt is de mishandeling van een scheidsrechter in oktober.
Strenger of anders straffen?
De voorzitter van de bond riep de aanwezige clubvoorzitters op aandacht te blijven geven aan dit onderwerp en ouders, publiek en vrijwilligers daar actief bij te betrekken. Daarnaast is de afdeling Tucht van de KNHB bezig met een onderzoek naar de huidige straffen. Cornelissen: ‘Wellicht moeten die strenger of anders’.
5 Reacties
GabyvanHout
Het gedrag van coaches, spelers en ouders valt niet goed te praten. Voor sommige clubs is het resultaat en/of het halen van landelijke competities van zo'n groot belang. Er worden continu, jaar in jaar uit thuis fluiters op de jeugd gezet. Ik heb dat al eerder aangegeven. En het afkeuren van doelpunten, voordeel wegfluiten, alles tegen geven etc. kan voor veel irritatie leiden. Het is dan blijkbaar moeilijk om je in te houden als je niet tegen onrecht kunt. Zeker als het om kinderen gaat. Hier heeft de bond toch wel laconiek op gereageerd. Oftewel nooit iets aan gedaan. En nu loopt het uit de hand. Wat raar zeg.
LennardFranken
Van harte eens met de vorige reactie. Er wordt van jongeren dan wel erg veel zelfbeheersing gevraagd, terwijl we recent in de hoofdklasse gezien hebben dat volwassenen dat zelfs niet altijd kunnen opbrengen.
p1968
Laten alle verenigingen eerst beginnen met het goed opleiden van jonge scheidsrechters en deze dan ook onder begeleiding van een ervaren scheidsrechter de eerste potjes leren fluiten. Hiermee ik niet wil zeggen dat dat nergens gebeurd maar mijn inziens nog veel te weinig. Vervolgens bij het aanstellen van scheidsrechters GEEN ouders, broers of zussen wedstrijden van familieleden laten fluiten. Hiermee neem je in ieder geval enige betrokkenheid weg en wordt "thuis fluiten" in ieder geval minder in de hand gewerkt. Binnen onze vereniging hebben wij dit inmiddels voor de wedstrijden van D1 ingevoerd en we krijgen hierover positieve reacties. Nog beter: beide verenigingen zorgen voor één scheidsrechter. Dit doen we al jaren in de zaal en in het verleden was dit ook op het veld gebruikelijk. Waarom is dit überhaupt afgeschaft???
peterdenhartog
Uiteraard valt het (wan-)gedrag van spelers, coaches en ouders niet goed te praten. Aan de andere verdient het wellicht ook aanbeveling dat de Bond iets gaat doen aan het niveau van de (club-)scheidsrechters, want dat niveau houdt geen gelijke tred met de ontwikkeling van het niveau dat wij als trainers/coaches nastreven. Je maakt het tegenwoordig zelfs in oefenwedstrijden mee dat voor elk wissewasje kaarten getrokken worden, terwijl dat ook op een andere manier opgelost kan worden. Helemaal eens met de opmerking van Gaby van Hout.
K.IJker
Bestuur maakt zich zorgen over wangedrag? Besturen is afgeleid van het woord STUREN. STUREN IN DE JUISTE RICHTING welteverstaan. Als het KNHB bestuur zich echt grote zorgen maakt over wangedrag op en rond het veld, hoe kan het dan dat bondscoach Alyson Annan Willemijn Bos gewoon meeneemt naar Zuid-Amerika? Annan ziet geen reden om Bos niet te selecteren. Nou ik wel! Door het gewoon selecteren van Bos toont bondscoach Annan zelf ook een flink staaltje wangedrag. Zij negeert de mening van de bondsvoorzitter dat hij zich grote zorgen maakt over wangedrag op en langs het hockeyveld. Sterker nog, zij schoffeert door de selectie van Bos de bondsvoorzitter door zijn woorden te negeren. Maar omdat het bestuur niet stuurt (lees: ingrijpt) komen Bos en Anna ermee weg. Althans dat denken ze... Mark my words: de droom van het Nederlands damesteam, een gouden plak in Rio, is verder weg dan ooit.