Haar zelfvertrouwen was voor Barentsen grootste struikelblok

De klap van het missen van het wereldkampioenschap een half jaar geleden kwam niet zo hard aan voor Marente Barentsen (26), omdat het slechte nieuws voor haar niet als een verrassing kwam. Mentaal heeft de snelle speelster van Hurley sindsdien stappen gezet. Frisser in haar hoofd richt ze haar vizier nu op het EK en hoopt ze deze week haar stijgende lijn door te zetten tijdens de trainingsstage van Oranje in Zuid-Afrika (18–30 januari).

Het is grappig om een kleine anderhalf jaar na haar debuut in Oranje het eerste interview van Barentsen als international terug te zien. Nederland heeft net tegenstander België in de Pro League met 2-0 verslagen. Barentsen is in haar eerste interland uitgeroepen tot Speelster van de Wedstrijd. ‘Een meer dan terechte uitverkiezing. Je stond er alsof je altijd staat’, complimenteert onze verslaggever haar. Maar dan zegt Barentsen plotseling: ‘Ehm…dat gevoel had ik zelf niet.’

Haar zelfvertrouwen kon in de eerste maanden dat ze het shirt van Oranje droeg wel een boost gebruiken. Haar leven lang was Barentsen opgegroeid met de overtuiging dat ze goed kon hockeyen, maar dat ze niet van de buitencategorie was. Nationale jeugdteams kwam ze nooit voor in aanmerking. In Hurley vond ze een club die haar op waarde schatte, maar het was geen echte Nederlandse topclub. Speelsters van Hurley hobbelen normaal gesproken mee in de grijze middenmoot van de Hoofdklasse en worden zelden opgeschreven in het aantekeningenboekje van de bondscoach.

Barentsen: ‘Af en toe moest ik mezelf echt in mijn arm knijpen. Ik had nooit gedacht dat ik het tot het Nederlands team zou schoppen. Ik kon het simpelweg niet geloven.’

Ik durfde geen fouten te maken. Ik wilde het te goed doen. Ik dacht te veel na. Marente Barentsen over haar eerste maanden in Oranje

Via de telefoon klinkt Barentsen zelfbewust. In aanloop naar het WK dat glansrijk door Nederland werd gewonnen, ontbrak bij haar de overtuiging om een plek in de selectie af te dwingen, concludeert ze. Internationals tegen wie ze jarenlang had opgekeken, waren nu opeens haar concurrenten. Dat ze uiteindelijk door bondscoach Jamilon Mülders werd verkozen tot reserve van de reserves, kwam zodoende voor Barentsen niet als een verrassing. Of nou ja, eigenlijk wel. Zelfs dát had ze niet verwacht, dat ze reserve van de reserves mocht zijn. ‘Dat zegt dus wel dat het mij aan zelfvertrouwen ontbrak’, vertelt Barentsen.

Sindsdien voelt Barentsen zich steeds comfortabeler in Oranje, vertelt ze. Waar ze in haar eerste maanden als international de neiging had om voor zichzelf de lat te hoog te leggen, heeft ze nu de juiste balans gevonden tussen zelfkritiek en zelfvertrouwen.

‘Die eerste maanden in Oranje was mijn zelfvertrouwen mijn grootste struikelblok’, zegt Barentsen. ‘Ik durfde geen fouten te maken. Ik wilde het te goed doen, ik dacht te veel na. Dat moest ik leren los te laten om mijn beste spel te kunnen laten zien. Dat is een ontwikkeling die uiteindelijk niet snel, maar geleidelijk is gegaan. Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn. Dat gaat nog steeds met ups en downs, die balans is er niet zomaar.’

‘Natuurlijk zijn er ook andere zaken waarop ik mezelf heb moeten verbeteren. Mijn handelingssnelheid moest echt omhoog. Ook technisch zijn er betere spelers dan ik. Maar het belangrijkste waaraan ik heb gewerkt en nog steeds aan werk, is dat het goed in mijn hoofd moet zitten.’

Marente Barentsen aan de bal tijdens haar eerste wedstrijd in Oranje, anderhalf jaar geleden. Foto: Koen Suyk

Stappen gezet in Argentinië

De volgende stap voor Barentsen is om wél selectie voor het EK in Mönchengladbach (18-27 augustus) af te dwingen en zodoende haar eerste grote toernooi in Oranje te spelen. ‘Ik streef ernaar om het EK te halen. Ik ontwikkel me gestaag, dus dat is fijn. Of ik de selectie haal, weet je natuurlijk nooit. Maar dat is wel wat je hoopt te bereiken als je in Oranje hockeyt, het spelen van een groot toernooi.’

Barentsen (dertien interlands, één goal) mocht afgelopen december twee interlands spelen tijdens de Pro League-trip naar Argentinië. Ze hoopte op speelminuten tegen de aartsrivaal, waar het thuispubliek altijd voor een heerlijke sfeer zorgt. Maar het bleef bij de twee wedstrijden tegen Groot-Brittannië. In de eerste ontmoeting met de Britten bleef haar bijdrage beperkt tot de achtergrond. Maar in het duel daarna was Barentsen nadrukkelijk aanwezig. Ze was onder meer het eindstation van de heerlijke tiki-taka-goal, haar eerste doelpunt in Oranje.

Barentsen: ‘Dan merk ik dus zelf ook dat ik de schroom van mij af moet gooien. Dat heb ik in Argentinië gedaan. Ten opzichte van de eerste wedstrijd liet ik me de tweede wedstrijd veel meer zien. Daar ben ik tevreden over. In Zuid-Afrika zet ik die stijgende lijn hopelijk door. Ik wil langzaam aan de weg blijven timmeren.’