‘Het liefst zou ik Ireen mijn hamstring geven’

Het was misschien wel de moeilijkste dag voor Margot van Geffen in aanloop naar Tokio. Donderdag hoorde ze het slechte nieuws over Ireen van den Assem. Haar hartsvriendin haakte op het laatste moment af voor de Spelen. En dat raakte Van Geffen in het diepst van haar ziel.

‘Ik kan er meteen weer emotioneel over worden’, zegt Van Geffen een dag later in het Wagener Stadion. ‘Ik vind het zo – hoe zeg ik dat netjes – rot voor haar. Het heeft ook nog iets onwerkelijks. Een nachtmerrie, dat is het. Het was gewoon haar laatste kans. En ze had het gehaald, ze zat in de selectie. Dat het dan alsnog niet doorgaat…Dat is zo hard.’

Terug naar dinsdag

Een snik in haar stem. Een paar tranen gaan over haar wangen. Ze vindt het vreselijk. De gedachten gaan naar dinsdag, toen Van den Assem op training wilde aanzetten tijdens de warming-up. Een beweging die je duizend keer maakt.

Maar deze keer had het grote gevolgen.

‘Het schoot in haar hamstring’, vertelt Van Geffen. ‘Ze was helemaal op de weg terug van haar eerdere blessure. Ik zag Ireen van het veld afgaan, naar de fysio toe. Dan weet je meteen dat er iets gebeurd is. Ze was rustig, ging de medische molen in. Onderzoek, mri-scan, kijken wat het was. Een spierblessure dus.’

Van Geffen en Van den Assem vieren hun zoveelste landstitel dit seizoen, afgelopen lente. Foto: Willem Vernes

Ik wil dat jullie goud halen, dat zei ze. Het was geen wij meer, maar jullie. Margot van Geffen over Ireen van den Assem

Donderdagochtend spraken de vriendinnen elkaar bij de krachttraining van Oranje. ‘Dat klonk al niet best. Ze was heel rationeel en had het erover dat we geen risico’s moesten nemen. Ik wil dat jullie goud halen, dat zei ze. Het was geen wij meer, maar jullie. Ze dacht niet aan zichzelf, maar aan de groep. Dat is lief. Veel te lief, voor zo’n moment.’

Kort daarop hakte de staf van Oranje de knoop door. De Spelen waren niet meer haalbaar voor Van den Assem. De laatbloeier die zo lang het Oranje-succes van haar Bossche teamgenoten vanaf de zijlijn zag. Zich na het WK van 2014 eindelijk in Oranje speelde. Alsnog alle highlights als international leek mee te pakken. Totdat haar lichaam tegenstribbelde.

In 2019 samen in het veld tijdens het Pro League-duel met Duitsland. Foto: Koen Suyk

Bondscoach Alyson Annan informeerde Van Geffen persoonlijk. ‘Zij kent onze band. Weet dat Ireen en ik al zo lang vriendinnen zijn. Man, we spelen al sinds de C’tjes van Forward samen in een team. Al twintig jaar. Later op de middag kreeg de rest van de groep het te horen. Iedereen was geschokt. Ik wilde Ireen het liefst zo snel mogelijk een dikke knuffel geven. Dit gun je niemand en zeker niet je beste vriendin. Maar het besef bij haar moet nog komen, denk ik. Ik ben bang dat ik dan Japan zit. Ik vind het heel erg dat ik er dan niet voor haar kan zijn.’

Geen seizoen zonder elkaar

Het had de kroon moeten zijn op hun gezamenlijke loopbaan, die hen van Forward via Rotterdam naar Den Bosch bracht. Geen seizoen speelden ze zonder elkaar. Na het uitstel van de Spelen moest het dit jaar gebeuren.

Zij aan zij vlammen als olympiërs.

Na de winst van de Pro League Finale in 2019. Van links naar rechts: Ireen van den Assem, Malou Pheninckx, Lidewij Welten, Margot van Geffen. Foto: Koen Suyk

Van Geffen maakte de Spelen al tweemaal mee. Voor Van den Assem zou dit dus de eerste zijn geweest. ‘Ze gaf mij een enorme brief mee naar Londen en Rio met mooie, lieve en motiverende woorden. Het was onze droom om daar samen te staan. Die droom kwam uit. Dachten we. We zouden samen op de kamer slapen…’

Pijnlijke woorden. Constateringen die ze niet wilde maken. Ze zou zo graag iets doen om Van den Assem alsnog dat vliegtuig in te krijgen.

‘Het liefst zou ik haar mijn hamstring geven. Ga maar, in mijn plek. Ga die olympische droom beleven. Ik blijf wel hier. Ik gun het haar zo. Daarom doet het ook zo’n pijn.’

Van Geffen en Van den Assem als jeugdinternationals op het gewonnen EK-21 in Lille in 2010. Foto: Privé-archief Margot van Geffen