Jeugdtrainer Van Geffen: ‘Margot ging voor niemand aan de kant’

In de rubriek ‘Mijn favoriete jeugdtrainer’ vertelt een international over zijn of haar meest geliefde hockeytrainer in de jeugd. Verdedigster Margot van Geffen (26) is de derde in deze rubriek na Carlien Dirkse van den Heuvel en Constantijn Jonker. De favoriete jeugdtrainer van de rappe en bikkelharde Van Geffen is hockeykeeper Hidde Ooms. Ooms was met zijn twee vrienden Paul de Kanter en Wouter Egberts coach van Van Geffen, toen zij in meisjes C1 van het Tilburgse Forward (nu HC Tilburg, red.) speelde. ‘Margot ging voor niemand aan de kant. Zij was niet de meest technische, maar wel rete fanatiek. En altijd gezellig.’

Eigenlijk moet Van Geffen best wel lang nadenken, als we haar vragen naar haar favoriete jeugdtrainer. Grappig genoeg kiest zij niet voor een jaar dat haar enorm vooruit hielp in haar ontwikkeling, maar een jaar waarin zij misschien wel het meeste plezier beleefde. Meisjes C1 van Forward was dat jaar, waar 3 jonge gasten haar coach waren en ze maar niet begreep, waarom die jongens elke zaterdagochtend aan de friet zaten…

Willem II

‘Forward zat vroeger achter het stadion van voetbalclub Willem II. Als ik er nu langs fiets, staan er alleen nog maar huizen’, vertelt Van Geffen met lichte weemoed. ‘De oude hockeyclub is helemaal weg. Al mijn jeugdherinneringen. Gewoon weg. Ik heb nog 2 jaar hoofdklasse met Forward gespeeld. Toch is er 1 jaar wat me echt is bijgebleven en dat is meisjes C1. Die 3 jongens waren toen 18 jaar oud, wij 12. Dat was voor ons wel echt ‘wauw’. Wij waren wel helemaal fan van ze. Het was echt een loljaar. Het was altijd gezellig.’

‘Margot stak er met kop en schouders bovenuit. Zij was bij ons de aanvoerster,’ zegt Hidde Ooms, die met veel plezier reageert vanaf zijn vakantieadres in Italië. Hij hockeyde samen in Heren 1 van Were Di en Paul de Kanter en Wouter Egberts speelden in lagere teams van die hockeyclub in Tilburg. Coachen deden ze bij Forward. ‘Zij was duidelijk de sterkste. Een echte leider die bij ons altijd voorstopper of laatste vrouw stond. Zij had overzicht. Ze liep met die lange stelten niet per se heel mooi, maar wel heel hard. Altijd was er bloed aan de paal als zij meedeed. Ik kan me nog herinneren dat ze op een gegeven moment met 1 ander meisje een partijtje speelde tegen de rest van het team. Dat wonnen ze.’

Keeper Hidde Ooms bij zijn afscheidswedstrijd van overgangsklasser Breda

Palmares

Ooms wil niet als haar ontdekker te boek staan, maar ontkent niet dat Margot altijd bijzonder voor hem was. ‘Ik ben wel een soort van trots natuurlijk. Zij was populair in het team en ze had altijd plezier. Ik zei altijd tegen haar dat als ze deze instelling zou behouden, ze de hoofdklasse zou halen. En nu heeft ze het Nederlands Elftal gehaald. Ik vind het altijd leuk om iets over haar te lezen en dan merk ik dat ze niet echt veranderd is. We hebben ook nog weleens contact. Een tijdje terug vroeg ik haar of ze het allemaal volhield. Toen had ze even een dipje, het ging even wat minder goed, maar ondertussen is dat volgens mij alweer goed. Dat is logisch. Als je in het Nederlands Elftal zit, word je geleefd. Je bent er 4 tot 6 dagen per week mee bezig, maar je krijgt er ook veel voor terug.’

Via meisjes C1 belandde die jonge bikkel van Forward al snel in meisjes B1 en meisjes A1. Toen ze de leeftijd van 14 had bereikt, trainde ze al mee met Dames 1. ‘Wauw, die mensen hadden het gewoon al over samenwonen en huizen kopen,’ herinnert ze zich die periode nog levendig. Daarna speelde ze met Forward Dames 1 hoofdklasse, ging ze naar Rotterdam om uiteindelijk de overstap naar Den Bosch te maken, waarmee ze al 5 keer landskampioen werd. Geffen debuteerde in 2011 in Oranje, speelde 110 interlands en heeft de gouden medailles van het Europees Kampioenschap in 2011, de Olympische Spelen van Londen en de WK in 2014 in Den Haag op haar palmares.

Den Bosch – Nederland – Belgie Dames, Interland, Rabo Super Serie. 09-07-2016, Nederland – Belgie 6-0 @ KNHB/Willem Vernes

‘Loljaar’

Nu Van Geffen 26 jaar is, overziet ze het jaar in Meisjes C1 uiteraard een stuk beter, dan toen ze er zelf nog speelde. ‘Achteraf denk ik: er was geen rolverdeling. Het leek voor hen niet serieus,’ vertelt ze. ‘Het had ook voor ons serieuzer kunnen zijn. We speelden ook net geen topklasse, dat was jammer. Het ging er anders aan toe dan hoe het nu gaat in de jeugd.’

Alleen maar plezier maken was voor haar toen minimaal zoveel waard als alleen maar presteren. Zeker in de C-leeftijd. ‘Zij waren soms een beetje aan het aanklooien met z’n 3en. Maar weet je: het was altijd gezellig met ze. Het is toch het jaar dat me wel echt is bijgebleven, op de een of andere manier. En dat komt niet omdat hun manier van coachen zo indrukwekkend was.’

‘Wij probeerden het vooral leuk te houden voor die jonge meiden. Op die leeftijd staat plezier op de 1e plaats,’ beaamt Ooms. ‘Iedereen betaalde contributie, dus we wilden ook iedereen laten spelen. Behalve Margot mocht niemand wisselen. Zelfs al had Margot pijn, dan mocht het niet van ons. Als zij eruit ging, viel het hele team uit elkaar.’

De zaterdagochtendfrietjes

En het verhaal van die frietjes op de vroege zaterdagochtend? Dat laat zich uiteraard raden. Van Geffen: ‘Ik dacht altijd: hè, heb je nou echt ’s ochtends al zin in friet? En waarom waren ze zaterdagochtend altijd zo rustig, in vergelijking met de training? Nu weet ik het natuurlijk.’

Ooms doet hier niet moeilijk over: ‘Vaak kwamen wij dat clubhuis op zaterdagochtend gewoon nog brak binnen van een avond stappen op vrijdagavond. Verder waren wij wel bloedserieus en gaven we gas met dit team. En Margot was zo heerlijk spontaan. Zij was altijd aan het giebelen. Altijd Brabants gezellig, een beetje gek, met een totaal gebrek aan ego.’