Als er een teamfoto gemaakt wordt is het in ieder geval zeker dat Marloes Keetels niet vooraan staat. Sterker nog, de 23-jarige centrale middenveldster is zeer bescheiden en spoort zichzelf stilletjes aan om verbaal meer aanwezig te zijn in het veld. Mondjesmaat gaat dat steeds beter voor de stille kracht van Oranje. ‘Ik vind het moeilijk om iets hard over het veld te roepen. Als het fout is, hoort iedereen dat. Maar ik moet het gewoon vaker doen. Dat is mijn volgende uitdaging.’
‘Ik dacht nog, toen ik hierheen liep, om een verhaal op te houden dat ik graag op de voorgrond sta,’ lacht Keetels in het clubhuis van hockeyclub SCHC, tussen de trainingen van het Nederlands Elftal door. Het is Keetels in een notendop. ‘Ik op een teamfoto vooraan, met een beker? Nee. Waar anderen juist een stapje naar voren doen, doe ik een stapje naar achteren en daar voel ik me goed bij.’
Keetels is bescheiden, maar wel een jonge tophockeyster uit het Brabantse Schijndel, die op 19-jarige leeftijd debuteerde in Oranje en vorig jaar als 22-jarige in Argentinië tijdens de Hockey World League de aanvoerdersband droeg. Zó belangrijk was de verdedigende middenveldster al geworden.
‘Ik moest voorop lopen in de line-up tegen Korea. Ik vond dat heel spannend, want de camera’s richten zich als eerste op jou,’ vertelt ze. ‘Dat voor het toernooi duidelijk werd dat ik ook mee zou doen in het roulatiesysteem van aanvoerders, vond ik positief. Het is niet dat het niet bij me past, maar ik was toch wel heel jong. Ik zie het ook meer als een rol die ik in de toekomst kan vervullen.’
Haar psychologisch profiel volgens de Myer Briggs Indicator – een systeem dat onder andere in de topsport wordt gebruikt om de verschillen tussen personen aan te duiden – is ‘ISFJ’. Het profiel van de ISFJ wordt ook ‘Verdediger’ genoemd:
‘ISFJ’s zijn ware altruïsten die vriendelijkheid beantwoorden met nog meer vriendelijkheid en zich met enthousiasme en vrijgevigheid voor het werk en de mensen waar ze in geloven inzetten.’
Het lijkt goed aan te sluiten bij de persoon die Keetels is. Ze hockeyde en tenniste, maar voelde zich naar eigen zeggen nogal eenzaam op de tennisbaan en functioneert veel beter in een team. ‘Mijn teamgenoten zijn alleen wat drukker dan ik,’ zegt ze. ‘Soms durfde ik echt niets te zeggen in het veld. Het praten in het veld is begonnen bij mijn club Den Bosch. Toen ben ik dat ook gaan doen in het Nederlands Elftal. Ik probeer iets meer op de voorgrond te treden, omdat ik in de as van het veld sta en tactisch redelijk goed ben. Als we met z’n allen naar voren moeten stappen, moet ik dat ook communiceren, maar dat is wel uit mijn comfortzone. Ook mijn stemgeluid is niet zo hard dat ik het hele veld over kan schreeuwen.’
‘Links, backhand, doorstappen!’ zijn de kreten die Keetels op het middenveld naar haar spitsen moet schreeuwen. Ze doet het steeds vaker en ze is het hockey dankbaar voor deze versnelde assertiviteitscursus. ‘Zonder tophockey was ik niet zo snel gegroeid als persoon. Het is niet altijd even leuk, want soms voel je je dan gespannen en in je hemd gezet. Maar er is nooit iets fout. Je moet gewoon keuzes maken.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.