Van der Pols stopt bij Oranje: ‘Weet dat het nu juiste keuze is’

Michelle van der Pols (27) laat weten te stoppen als international, net als Maartje Paumen, Naomi van As, Ellen Hoog, Frederique Derkx en Jacky Schoenaker dat dit jaar ook al deden. De middenvelder debuteerde al op 17-jarige leeftijd in Oranje, maar kwam mede door een aantal blessures en de ziekte van Pfeiffer tot ‘slechts’ 55 interlands. ‘Ik weet nu dat het de juiste keuze is.’

De start van Van der Pols’ carrière bij het Nederlands Elftal leek veelbelovend. Bondscoach Marc Lammers selecteerde de technisch begaafde middenvelder in 2006 voor de Champions Trophy in Argentinië, nadat ze eerder mee was geweest op trainingsstage in Zuid-Afrika waar ze debuteerde. Van der Pols herinnert zich dat moment nog goed. ‘Ik was net achttien geworden. Alles was nieuw en ik kon zonder druk spelen. Op het veld stond ik met idolen als Fatima Moreira de Melo, Miek van Geenhuizen en Minke Smabers en wonnen we meteen goud.’

Sophie Polkamp, Naomi van As, Mignonne Meekels, Michelle van der Pols met de Champions Trophy in 2006

Die Champions Trophy in Quilmes noemt Van der Pols meteen haar hoogtepunt. Tien jaar later blijkt het haar enige gouden medaille met Oranje te zijn. ‘Hahaha, ja veel zilver hè?’ reageert Van der Pols opgewekt, verwijzend naar de twee andere CT-plakken en de zilveren medaille van het WK in 2010 in Rosario in haar prijzenkast.

Werken om diploma te behouden

De belangrijkste vraag is natuurlijk, waarom komt er nu een einde aan haar interlandloopbaan? ‘Ik ben een paar jaar geleden afgestudeerd in de Geneeskunde’, vertelt de 27-jarige Van der Pols. ‘Om je BIG-registratie te halen, moet je binnen vijf jaar een bepaald aantal uren gewerkt hebben. Ik móést dus gaan werken om mijn diploma te behouden. Qua leeftijd had ik nog wel even door kunnen gaan met hockey, maar part-time werken als arts is lastig. Als ik het allemaal had kunnen combineren, was ik misschien wel doorgegaan.’

Michelle van der Pols tegen Duitsland

Dubbele peesontsteking

De door blessures geplaagde Van der Pols speelde al eerder met het idee om te stoppen als international. Na het WK in 2010 kreeg ze last van een peesblessure in haar linkerknie, waarvan ze uiteindelijk anderhalf jaar last had. Twee wedstrijden na haar rentree bij SCHC kreeg ze hetzelfde kwetsuur aan haar rechterknie. Al met al stond ze drie jaar langs de kant.

‘Het was op een gegeven moment geen kwestie meer of ik nog voor Oranje kon uitkomen. Het was meer de vraag of ik überhaupt ooit weer zou kunnen sporten. Ik was toen net afgestudeerd en er werd me een baan in het Diakonessenhuis in Utrecht aangeboden. Stoppen met tophockey leek de meest logische keuze.’

Met de nadruk op leek, want Van der Pols kwam terug op die beslissing. ‘Ik kon ’s nachts gewoon niet slapen van m’n besluit. In die tijd praatte ik veel met Janneke Schopman, die mijn coach was bij SCHC. Met haar enorme topsportmentaliteit zei ze: ‘Mies, als het nog steeds je droom is, ga er dan voor! ‘. Toen heb ik besloten nog een keer alles op alles te zetten om in Oranje te komen. Ik wilde gewoon niet later denken: had ik maar.’

Michelle van der Pols op de Champions Trophy in Londen in 2016 tegen Argentinië Foto: Frank Uijlenbroek

Het is een groot wonder dat het Van der Pols lukte zich terug te vechten in Oranje. Ze speelde een Champions Trophy in Mendoza (2014, Brons) en in Londen (2016, zilver). In Brazilië was ze reserve. Speelminuten op een olympisch toernooi, de ultieme hockeydroom, ontbreekt dus op de rijke palmares van Van der Pols. ‘Maar de laatste jaren waren zeker weten de moeite waard. Natuurlijk had ik willen spelen in Rio, maar dit was ook mooi. Dichterbij kan je niet komen. Ik zat er bovenop en heb het allemaal mee mogen maken. Daarbij is het bijzonder om met een groep naar één doel te werken. Daar heb ik ook naast het hockeyveld, veel van geleerd.’

Een decennium in Oranje

Een decennium in Oranje. ’Een eervolle periode met ups en downs’, reageert Van der Pols op die tien jaar. ‘Iedere trip. Elke wedstrijd met het volkslied. Het blijft bijzonder.’ De Spelen zaten al langer in haar hoofd als afsluiting van haar tijd bij Oranje. ‘Als het dan zover is, voelt het meteen zo definitief. Het is toch the end of an era. Maar in tegenstelling tot vier jaar geleden, toen het de juiste keuze leek, wéét ik nu zeker dat het de juiste keuze is. Ik ben heel benieuwd naar wat er nu allemaal gaat komen op maatschappelijk gebied.’

Haar toekomst bij SCHC is nog onzeker. ’Ik werk in het OLVG locatie West in Amsterdam op de afdeling Chirurgie. Het is een totaal ander leven, maar ik leer elke dag veel en vind het leuk. Na dit ANIOS-jaar moet ik op zoek naar een andere baan. Dat zal ook grotendeels bepalen of ik doorga bij SCHC. Dit seizoen maak ik in ieder geval af.’