Schuldbewuste Van der Weerden: ‘Zo’n bal moet gewoon de cirkel uit’

Bij twee van de drie pijnlijk eenvoudig weggegeven doelpunten tegen Zuid-Afrika was het verdediger Mink van der Weerden (32) die opzichtig in de fout ging. Zelf is hij de eerste om dat toe te geven. Met een rake strafbal na 48 minuten hockeyen hielp hij Nederland uiteindelijk wel aan de bevrijdende 4-3 voorsprong in de verbijsterend slechte wedstrijd (5-3) van Oranje.

Als alle internationals van het Nederlands elftal al lang door de mixed zone heen zijn gelopen, meldt Van der Weerden zich, zeker een kwartier na de wedstrijd. Minutenlang heeft hij op het veld na staan te praten met assistent Rick Mathijssen. Van zijn gezicht druipt nog altijd het ongeloof af.

Als de eerste vraag luidt wat er deze wedstrijd met Nederland aan de hand was, laat hij een stilte vallen van zeker vijf, zes seconden. Hij denkt diep, heel diep na. Het enige dat hoorbaar is, is het getjirp van Japanse krekels.

‘Ik weet het even niet,’ merkt Van der Weerden dan maar op, om de stilte te doorbreken. ‘Het was gewoon écht niet goed.’

Mink van der Weerden duelleert met Keenan Horne van Zuid-Afrika. Foto: Koen Suyk

Verkeerd getimed door Van der Weerden

Wat Oranje tegen Zuid-Afrika op de mat legde, was in veel opzichten bijzonder matig. Vooral het eerste kwart zakten alle spelers van het Nederlands elftal door het ijs. Twee doelpunten mocht Van der Weerden zichzelf aanrekenen. Na tien minuten verkeek hij zich allereerst op een scoop van de besnorde Matthew Guise-Brown, die de 2-0 van Dayaan Cassiem inleidde.

‘Ik timede verkeerd. Ik wilde de bal voor de stuit pakken, maar ik miste hem. Dat is klote. Een megaslechte inschatting’, erkent de verdediger, die kort na de wedstrijd vrijwel altijd een realistisch beeld schetst. ‘Tot die tijd zat ik redelijk in de wedstrijd. Er waren een paar duels waar ik goed bij zat. Op veel vlakken ging er in het team een hoop fout. Dit was van mijn kant niet goed. Als ik meer diepte naar achter had gepakt, had ik hem wél gehad. Ik schatte het gewoon verkeerd in.’

De verbijstering is groot bij de spelers van Oranje, op het moment dat ze koortsachtig overleg gaan voeren. Foto: Koen Suyk

Het was gewoon écht niet goed. Mink van der Weerden

Acht minuten later raakte Van der Weerden de bal maar half, toen hij probeerde uit te verdedigen. Hij schoof hem zo in de stick van Nicholas Spooner, wiens schot uiteenspatte op de rechtervoet van Pirmin Blaak, maar vervolgens was het Tevin Kok die alsnog de 3-0 uit de rebound binnenschoot.

Van der Weerden: ‘Zo’n bal moet gewoon de cirkel uit. Daar ben ik heel duidelijk in. Hij belandt achter me, ik wil hem wegwerken, maar ik raak hem veel te zacht. Achteraf denk ik dat ik meer tijd had dan de tijd die ik nam. In de draai was ik te onrustig.’

Zowel na de 2-0 als de 3-0 staken de spelers van Oranje op het veld de koppen bij elkaar. Het waren twee momenten waarop je hun frustratie goed kon zien. Even was het nodig om elkaar de waarheid te vertellen, al hielp het allemaal niet. Vleugelspeler Nqobile Ntuli had kort daarop de 4-0 op zijn stick. Gelukkig voor Nederland schoot hij met zijn backhand net naast.

Mink van der Weerden krijgt een compliment van Thijs van Dam nadat hij uit een strafbal de 4-3 voor Oranje heeft binnengepusht. Foto: Koen Suyk

Met het nemen van de strafbal toonde Van der Weerden karakter

Toen spits Mirco Pruyser met zijn backhand de 3-1 binnenschoot, galmden er enkele krachttermen uit zijn mond door het treurig lege stadion. Dankzij goals van Thijs van Dam en Thierry Brinkman wist Oranje de schade te repareren. Toen Nederland bij een stand van 3-3 voor de tweede keer een strafbal kreeg, na de misser van Jeroen Hertzberger, zochten Hertzberger en Van der Weerden contact. Van der Weerden had bij een misser ongetwijfeld veel kritiek gekregen. Maar hij twijfelde niet, zegt hij, ging achter de bal staan en pushte hem halfhoog in de rechterhoek.

Over de vraag of het spel van Oranje hem zorgen baart, moet hij opnieuw lang nadenken. Hij zucht nog eens diep.

‘Ja en nee’, zegt hij uiteindelijk. ‘Ja, want de ondergrens moet omhoog. Dat is duidelijk. Ballen die niet aankwamen, aannames die niet goed gingen. En nee, omdat we ons herstelden. Op een gegeven moment hadden we echt wel weer een beetje ritme te pakken. Maar pas met het mes op de keel gingen we hockeyen. En zelfs toen was het nog lang niet goed genoeg. Het enige positieve is dat we in ieder geval hebben gewonnen. Meer kan ik er niet van maken.’