Argentijnen voelen zich thuis in Terrassa: ‘Lijkt net Buenos Aires’

Het was zaterdag feest bij Argentinië en iedereen moest dat weten. Na de thriller (2-2, winst na shoot-outs) tegen Duitsland kwamen de speelsters dolgelukkig van het veld. Wij zochten Agustina Gorzelany na afloop op in de mixed zone, de plek waar journalisten en spelers elkaar treffen.

Een chaos.

Dat is waarschijnlijk de beste beschrijving voor de idiote mix aan emoties die zaterdagavond – bijna nacht – in het gangenstelsel van het olympisch stadion van Terrassa ontstond. Het Argentijnse raspaardje Agustina Albertarrio fladderde de journalisten voorbij en stopte alleen als een microfoon of telefoon als een slagboom voor haar neus verscheen. Dan praatte ze maximaal een minuut en paradeerde weer verder, met de vlag van haar land achter zich aan. 

Terwijl Albertarrio quasi serieus antwoord gaf op een video-interview dook een teamgenoot lachend onder het snoer door. Ondertussen meldde ook goalie Belen Succi zich voor de camera’s, met haar immense keeperstas nog op haar rug. Terwijl zij gepassioneerd haar verhaal deed, stond de Duitse aanvoerder Nike Lorenz huilend te wachten om erlangs te mogen. Ze legde vervolgens meer dan professioneel en geduldig uit waarom haar team tekort kwam. Bewonderenswaardig.

Tranen bij de Duitse captain Nike Lorenz (op foto in het midden). Foto: Willem Vernes

Gorzelany, de sleepkoningin die goed Engels spreekt

Naast haar stuntelt een Argentijnse journalist met zijn telefoon, waardoor de speelster die hij wil interviewen door een ander wordt ingepikt. In het gangetje, met zeker dertig journalisten uit allerlei hoeken van de wereld, liep de gevoelstemperatuur op naar de veertig graden. Veel mensen, kleine ruimte, nog meer emoties.

Zoals ook bij de Argentijnse topscorer én spring-in-het-veld Gorzelany. Eén van de weinige speelsters van Las Leonas die goed Engels spreekt. De topscorer van de ploeg, bovendien. Altijd goed voor een lach, dat weten inmiddels van het Skype-interview dat we in aanloop naar de Olympische Spelen met haar hadden.

Natuurlijk scoorde ze ook in de halve finale tegen Duitsland, in het eerste kwart. Die 1-1 was alweer haar zevende goal van dit toernooi. Het zorgde voor een heerlijk begin van een fantastisch gevecht, dat alle kanten opging. Waar Duitsland zich terugknokte tot 2-2, maar waar de shoot-outserie in het voordeel uitviel van Argentinië. Beelden die uren later nog herhaald zouden worden op de Spaanse tv. Terecht. Het was een wedstrijd om geen genoeg van te krijgen.

Argentinië viert feest op de tribunes. Foto: Willem Vernes

Kolkende atmosfeer

In die broeierige ruimte, op het olympisch complex, keek Gorzelany al reikhalzend uit naar de finale tegen Nederland. ‘Dit is de droomfinale’, zegt de cornerspecialiste terwijl een groot deel van de Duitse selectie met betraande gezichten achter haar langskomt. Gorzelany ziet ze niet, denkt ook niet meer aan de dag die achter haar ligt. ‘Argentinië en Nederland zijn grote rivalen in het hockey. Dit is de mooiste finale voor de sport.’

Ze verwacht dat het een zware wedstrijd wordt. ‘Ik denk dat we aan elkaar gewaagd zijn. Fifty-fifty’, denkt de cornerspecialiste, die alle tijd neemt voor de Nederlandse pers. Ze had – net als alle andere duizenden gelukkigen in het stadion – genoten van de kolkende atmosfeer, zaterdagavond in Terrassa. ‘Er zijn veel Argentijnse fans hier. Die zijn er zondag ook. Het is net alsof we in Argentinië zijn. Dit voelt als thuis. Terrassa lijkt op dit moment net Buenos Aires.’

Los van die sentimenten lijkt Argentinië meer te swingen dan in de laatste jaren. Toen stonden Las Leonas synoniem voor wisselvalligheid. Nu vloog Argentinië door het toernooi, liet geen steek vallen in de poulefase en scoorde er – mede dankzij Gorzelany lustig op los. De ploeg is niet alleen attractiever, maar ook gevaarlijker dan bijvoorbeeld tijdens de Olympische Spelen. Toen verloren de Argentijnen in de finale van, inderdaad, Nederland.

Gekte op het veld na de winnende shoot-out van Rocio Sanchez. Foto: Willem Vernes

Vertrouwen door Pro League-winst

‘Ten opzichte van Tokio zijn wij nu een beter team. We zijn met een nieuwe coach een nieuwe weg ingeslagen’, zegt Gorzelany. Die nieuwe coach is Fernando Ferrara, de vijfde leider van de Argentijnse vrouwen in zeven jaar. Hij mag waarschijnlijk iets langer op de hot seat blijven zitten dan de meeste van zijn voorgangers. De eerste prijs heeft-ie namelijk al veroverd: de Pro League.

‘Die winst heeft veel voor ons betekend’, stelt Gorzelany. ‘We weten dat we een toernooi kunnen winnen. Het zal een compleet andere finale worden in vergelijking met de Olympische Spelen.’

Het vertrouwen bij Argentinië is er dus bij de sleepspecialiste. Ze excuseert zich. Moet door. De volgende microfoon wacht. Het is bovendien al na middernacht. Er is nog tijd voor een laatste vraag. Hoe vaak denkt ze zondag te scoren? Een korte aarzeling. Een grijns. En een antwoord. ‘Minimaal één keer.’