De droomzomer van Oranjerookies Van der Laan en Van der Veerdonk

Ze speelden tot juni amper een rol bij het Nederlands elftal. Begonnen daarna als groentjes aan de Pro League. En waren vervolgens de verrassingen bij uitstek in de EK-selectie van bondscoach Raoul Ehren. Hun droomzomer eindigde met een gouden plak op het EK. Oranje-nieuwkomers en roomies Pam van der Laan (21 jaar, 14 interlands) en Danique van der Veerdonk (24 jaar, 11 interlands) keken de afgelopen tijd hun ogen uit. 

Zondagmiddag, rond een uur of zeven. Van der Laan en Van der Veerdonk staan langs de boarding van het EK-veld in Mönchengladbach. Ze hebben een kwartier daarvoor de mooiste prijs in hun nog korte carrière gekregen. De kersverse gouden medailles hangen om hun nek. Ze kijken er nog eens verwonderd naar, in het stadion dat nog steeds rammend vol zit. ‘Het is ongelooflijk hoe dit gelopen is’, zegt Van der Laan verbaasd. ‘We hebben allebei ongeveer hetzelfde traject meegemaakt. Het is supersnel gegaan, met ons allebei. Na de play-offs zijn we opgeroepen door Raoul. Eigenlijk was het spelen van de Pro League al bizar. En dan mag je hier ook nog staan en als winnaar vertrekken van een EK. Dat gebeurde allemaal in een paar weken tijd. Zo fokking vet.’

Naast haar staat Van der Veerdonk te knikken. ‘Er is een wereld voor ons open gegaan. Bij je eerste training denk je: even aftasten hoe dit gaat zijn‘, zegt de verdediger die al jaren in het tophockey meedraait bij Den Bosch. Zij speelde in juni haar eerste interland. ‘Behalve de meiden van mijn eigen club, kom je in een nieuw team terecht. Met een totaal andere dynamiek, waarin ik mijn plekje moest vinden. Het was even wennen. De trainingen en wedstrijden zijn harder, feller en zwaarder. Maar veel tijd was er niet. Want eigenlijk moesten we er meteen staan.’

Van der Laan met haar fans. Foto: Willem Vernes

‘De Thalys van Pinoké’

Van der Laan was de enige speelster van Pinoké in de Oranje-selectie. Drie jaar terug speelde zij twee keer voor het Nederlands elftal, dat toen met een gelegenheidsselectie in India hockeyde, in de Pro League. Ook haar interlandteller ging in de zomer weer lopen. ‘Van die wedstrijden tegen India ken ik een paar meiden. Verder had ik nooit met iemand samengespeeld.’
Van der Veerdonk: ‘Je kende mij wel, toch? Van Jong Oranje?’
Van der Laan: ‘Oh ja, bij jouw lichting heb ik ook een paar keer meegetraind. Maar dat was het ook wel, volgens mij. Met die meiden die ik een paar weken terug amper kende, sta ik nu feest te vieren. Te springen met een gouden plak. Dan maakt het niet meer uit hoelang je al samenspeelt.’

Ze waren ‘gewone’ Hoofdklasse-speelsters. Studeerden, hadden vakanties geboekt voor de hockeyloze zomer die eraan kwam. Maar de afgelopen twee maanden waren ze fulltime topsporters, die opeens ook deel uitmaakten van het beste hockeyteam ter wereld. Tijdens dit interview moeten ze hun best doen om de fanatieke Oranjefans te overstemmen.

‘Ook dat was helemaal nieuw voor ons, die aandacht. Het gegil om ons team. Je hebt zoveel meiden en jongens die opeens fan van je zijn. Dan denk ik: ik ben gewoon Pam, ik speel gewoon bij Pinoké. Tien jaar geleden stond ik er zelf ook zo schreeuwend bij.’ Ze had zelfs haar persoonlijke supporters bij zich in de finale. Een groepje teamgenoten was naar Duitsland gereisd met een een bordje, waarop ze ‘De Thalys van Pinoké’ werd genoemd. ‘Ze vinden mij een sneltrein. Supergaaf dat ze er waren.’

Van der Veerdonk, uiteraard met haar witte haarband. Foto: Willem Vernes

De lookalike van Yibbi en een interview in De Telegraaf

Van der Veerdonk: ‘Ik moest ook wennen aan het geluid. Ik probeerde in de finale mensen te roepen, maar ik kwam er niet bovenuit. Er werd zoveel lawaai gemaakt. Dacht vooral als ik op de bank zat: oh mijn God, waar ben ik in beland?’ Van der Laan: ‘Na die 2-1 voelde ik de spanning wel, hoor. Gingen al die Duitse toeschouwers nóg harder schreeuwen.’

Van der Veerdonk: ‘Soms dachten fans na afloop dat ik Yibbi [Jansen] was. Omdat ik ook een haarband draag. Kwam ik langs de kinderen en begon het geroep, haha. Toen wist ik: na de wedstrijd moet ik snel die band afdoen. Ik had heel veel mensen misschien blij kunnen maken, door gewoon een handtekening te geven of een selfie te maken. Maar het is leuker als ze dat met de echte Yibbi doen.’ Aan aandacht had de Limburgse sowieso geen gebrek. ‘Ik kreeg veel interviews bij L1, de omroep van Limburg. Dat we in Venlo verbleven tijdens het EK maakte het extra bijzonder voor hen.’
Van der Laan stond opeens met een groot interview in De Telegraaf. ‘Dat was wel nieuw, ja. Natuurlijk ben je wel een beetje media gewend. Heb ik weleens op hockey.nl gestaan en komen onze competitiewedstrijden op Viaplay. Maar dit niet. Is goed voor de sport, toch? Deze aandacht.’

Ze zaten dus twee weken in hun chique hotel in de Venlose bossen, bovenop een heuvel. Lagen bij elkaar op de kamer. ‘We houden er ook allebei van op ons bed te liggen. Hoefden niet per se de hele tijd te praten. Voelden ons op ons gemak.’ Van der Laan: ‘Was wel fijn, hoor. Je zit de hele dag met een groep. Op onze kamer konden we even de batterij opladen. Gelukkig dachten we er helemaal hetzelfde over en waren we soms lekker stil. Superfijn.’

De twee roomies vlak na het laatste fluitsignaal in de finale. Foto: Willem Vernes

Op insectenjacht in de slaapkamer

Van der Laan:  ‘Ik voelde me een beetje het mannetje in onze kamer. Als er maar een piepklein beestje was…een spinnetje, vliegje of muggetje, dan moest ik aan de slag.’ Van der Veerdonk: ‘En dan pakte ze geen papiertje… Nee, gewoon met d’r hand. Bam! Dan sloeg ze zo’n beest. Toen ik er eentje wilde pakken, viel ik van het bed. Moesten we samen hard om lachen.’

Ze kijken elkaar stralend aan. De twee nieuwkomers bij Oranje hebben niet alleen een EK-titel veroverd, maar ook een shipload aan herinneringen gemaakt. ‘Deze weken gaan we nooit vergeten. Het was super bijzonder om dit samen op deze manier mee te maken.’