De plak die De Goede het meeste bloed, zweet en tranen kostte

Ze legde een ongelooflijke weg af na haar kruisbandblessure. Eentje met hobbels, kuilen, onzekerheid en hoop. Eva de Goede kwam terug, zag en overwon zondag voor de derde keer met Oranje de rest van de hockeywereld.  

Het is iets na twaalven als De Goede zondagnacht de lange rij met journalisten tegemoet loopt. Om haar nek een gouden WK-medaille. Niet zomaar een. Maar een met een bijzonder verhaal. De ervaren middenvelder, tijdens het toernooi vaak spelend vanaf de linkerkant, geeft het direct aan. 

Dit is de medaille die haar het meeste bloed, zweet en tranen heeft gekost.

‘Zeker weten’, zegt De Goede. ‘Zowel voor mij persoonlijk als voor het team. Het is een zwaar jaar geweest, maar ik heb het geflikt. Wé hebben het geflikt. Ik heb vooraf niet meer aan gedacht aan mijn blessure. Maar ja, ik ben wel onwijs trots dat ik er bij was.’

De Goede tijdens de WK-finale tegen Argentinië. Foto: Willem Vernes

De knie die toch anders voelt

Tot vlak voor het toernooi wist De Goede niet zeker of ze het WK daadwerkelijk ging halen. Haar eerste groepstraining was een meetmoment. Hoe zou haar lichaam reageren? Vlak daarna, de eerste wedstrijd in meer dan een half jaar. Weer een tussenstation. China-thuis, in Rotterdam. Ook dat ging goed. Opnieuw een vinkje op die lange checklist richting het doel, dat eigenlijk – voor een normaal mens – veel te ambitieus was. 

Maar niet voor De Goede. Ze haalde dankzij een revalidatiespurt van zeven maanden het WK, al voelt haar knie wel anders dan voorheen. ‘Iedereen die dit gehad heeft zei dat al tegen me. En het klopt. Normaal voel je je knie niet als je speelt. Nu is dat wel zo. Ik ben er nog niet. Maar het was goed genoeg. Ik heb er volle bak van genoten.’

‘Eigenlijk geloof ik het nog steeds niet. Het is bizar dat we nu voor de derde keer op rij wereldkampioen zijn geworden’, stamelt de routinier. ‘Je vraagt jezelf weleens af: wanneer houdt het op? Het kan niet altijd goed blijven gaan.’

De Goede en fysiotherapeut Frank Backelandt. Foto: Willem Vernes

Uitrazen en de allermooiste aanval

‘Ik weet dat het tijdens het toernooi niet altijd lekker liep’, verzucht De Goede. ‘We hebben ook tegen elkaar gezegd dat het niet altijd mooi hoeft. Het gaat om winnen. Maar vandaag ging het fantastisch. We begonnen nog wat zenuwachtig, maar echt nerveus ben ik niet geweest. We hebben Argentinië laten uitrazen. Daarna gingen wij aan.’

Met plezier, heel veel plezier denkt zij terug aan de fenomenale derde treffer van Felice Albers. De middenvelder was het eindstation van de allermooiste aanval van het toernooi, die de derde treffer van Oranje opleverde. Een goal die begon aan de linkerkant op eigen helft, bij De Goede.

Eva de Goede met roomy Margot van Geffen en de WK-bokaal. Foto: Willem Vernes

‘Niet normaal hè? Het was so sick. Zo’n lekkere goal. Eigenlijk doe je normaal zoiets niet als je onder druk staat. Tik-tik, we kwamen erdoorheen. En toen lag het veld helemaal open. Trouwens, de 2-0 was ook mooi toch? Wat een pass van Laurien [Leurink]!’

De toekomst

Haar doel was dit WK. Veel verder heeft De Goede nog niet gekeken. Ja, ze weet dat ze sowieso nog een jaar doorhockeyt bij HGC. Maar hoe haar toekomst in Oranje eruit ziet? ‘Ik kreeg er net ook al vragen over. Ik snap ook dat ernaar geïnformeerd wordt. Maar ik was met mijn hoofd bij dit WK. Dat wilde ik meemaken. Nu komt eerst de start van de competitie. Ook daar wil ik een goede knie hebben.’

Daar gaat ze. Richting kleedkamers. Weer een gouden medaille erbij. Eentje die extra mooi schittert door alle overwonnen tegenslagen.