Het publiek telde ‘m praktisch al. De 3-1 van Derck de Vilder, zes minuten voor tijd in de EK-finale van Oranje. Het Engelse doel was leeg, de weg niet meer zo lang. Maar De Vilder miste. En daardoor werd het spannend in Mönchengladbach. Heel erg spannend.
‘Ik mag Maurits wel even bedanken.’
De Vilder besefte zondagmiddag zo’n half uur na de wedstrijd dondersgoed dat zijn team in een penibele situatie zat. En hij wist ook dat hij degene was die de bizarre slotfase had kunnen voorkomen. We gaan even terug naar de kans. Het moment waarop hij een strik kon doen om de EK-bokaal.
De pass was schitterend en splijtend van de stick van Joep de Mol. Over een meter of zestig. Niet al te hard, maar fraai op maat voor De Vilder. Die liep de bal niet tegemoet, maar sprintte even vooruit en temporiseerde. Hij ging nog steeds in de richting de verlaten goal van Engeland. Dat had al twee minuten eerder z’n keeper gewisseld voor een extra veldspeler.
Van vervelend naar paniek
Toen De Vilder de bal ontving, had-ie nog amper tijd om te schieten. Want de Brit Brandon Creed, een boom van een vent, dook met z’n hele hebben en houden voor de bal. Hij blokte het schot, dat veel te pover was. Weg kans. Weg mogelijkheid om de Europese titel veilig te stellen.
‘Het was een wereldbal die Joep gaf’, haalt De Vilder de situatie terug. ‘Ik wist dat de verdediger kwam. En ik wilde de bal aan me voorbij laten rollen. Daarna was het de bedoeling dat ik onder de bal zou komen. Een kapflatsje over de verdediger van Engeland heen. Maar ik raakte ‘m niet goed. De bal kwam niet omhoog. Hij werd van de lijn gehaald.’
Vervelend. Onnodig. Maar nog geen reden tot paniek. Die ontstond ‘pas’ een dikke minuut later, toen Engeland dankzij een bizarre videocall een strafbal kreeg, die ook nog eens opnieuw moest worden genomen. De Vilder had het niet meer. Wist niet wat hem en zijn team overkwam.
De Vilder in extase na zijn goal. Foto: Willem Vernes
Ongeloof
‘Ik kon alleen maar hopen dat Baas – al jaren de bijnaam van Visser – ‘m zou pakken’, stamelt De Vilder. De idiote laatste minuten schieten aan hem voorbij. ‘Het erge was…Dan pakt-ie de eerste en dan wordt de beslissing teruggedraaid. Gaat-ie alsnog vallen? Het was afwachten. Ik ben opgelucht. Heel opgelucht. Als die 2-2 alsnog erin was gegaan en we hadden op shoot-outs verloren, dan was ik daar nog wel een aantal keer wakker van geworden.’
Hij zucht vol ongeloof. Kan amper bevatten wat er op het veld allemaal is gebeurd in die minuten die zo ontiegelijk lang in beslag namen. ‘Voor mijn gevoel duurde deze wedstrijd wel anderhalf uur. En dan was er ook nog die regenpauze. We hebben met het team maar een muziekje opgezet en probeerden warm te blijven.’
Door de hectiek in de slotfase en de break voor het noodweer, zouden we er bijna aan voorbijgaan dat De Vilder ook nog de openingsgoal maakte. Dat gebeurde al na tien minuten. ‘We wisten dat we beter moesten beginnen dan in de afgelopen wedstrijden. We maakten die goal na een mooie aanval door de as. Floris Wortelboer gaf ‘m aan mij en via Terrance Pieters en de paal kon ik ‘m intikken. Inderdaad, een beetje een spitsengoaltje.’
Hij schudt nog maar eens het hoofd en lacht een beetje om zijn curieuze misser. Een moment dat niet fataal is geweest. ‘Gelukkig niet. Over een jaar zijn we het hopelijk allemaal weer vergeten. Lachen we erom. Ik moet Maurits echt even bedanken. Die gozer heeft ons gered.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.