Uitblinker Blaak na taaie periode: ‘Goud halen voor die kleine’

In de euforie na winnen van de halve finale van de Olympische Spelen, waarin Oranje Spanje met 4-0 declasseerde, sneeuwde het moment na afloop bijna onder. Die reuzenkans van de Spanjaarden in de openingsminuten. Waarbij Marc Reyne plots voor doelman Pirmin Blaak op dook en zo maar de 0-1 voor Spanje had kunnen maken. Blaak, dit hele olympische toernooi al in geweldige vorm, voorkwam een vroege achterstand met een katachtige reactie.

‘Ik maakte me heel groot. Ging zo naar voren’, vertelt Blaak, terwijl hij ten overstaan van de pers zijn armen wijd doet. ‘Het was eigenlijk een soort handbalactie. Die aanvaller dacht dat ik ging liggen. Ja, dat is het spel. De ene keer ga je naar de grond, de andere keer blijf je staan.’

De redding was cruciaal, weet ook Blaak na afloop. In de poulefase moest hij in het eerste kwart wel twee keer vissen en was er een inhaalrace nodig om met 5-3 te winnen. ‘Maar dat was op veld 2. Niet mijn veld. Nu ben ik blij dat die goal niet valt, anders kan het zo maar zijn dat je met natte billetjes de rust ingaat.’

Taaie periode

Blaak glundert. Geniet na. Het zijn dit soort duels die dit toernooi elke keer in het voordeel van de doelman uitpakken. Het is geen geluk meer. De voorbeelden zijn legio. Kansen, corners, ballen van dichtbij, vanaf de kop van de cirkel. Keer op keer komt er, als de spreekwoordelijke stofwolken zijn opgetrokken, een in het geel gestoken doelman als winnaar uit de strijd. Is Blaak de luid bejubelde held. ‘Het komt dit toernooi allemaal samen. Ik heb vertrouwen in mezelf, krijg vertrouwen van de coach en van het team. Andersom is dat ook zo. Ik kan vertrouwen in mezelf hebben, maar als die gasten voor mijn neus staan te kranten, heb ik ook niks. We groeien in de wedstrijden. Ik zie de emotie naar mij toe. Dat is genieten.’

Pirmin Blaak in een mooie omhelzing met Koen Bijen. ‘Je mag best weten dat ik het pittig heb gehad. Dat er momenten zijn geweest dat ik heb getwijfeld of ik überhaupt wel naar de Spelen zou gaan.’ Foto: Willem Vernes

Genieten deed de 36-jarige keeper de afgelopen maanden niet. Hij kreeg te horen dat hij moest vertrekken bij zijn club Oranje-Rood (hij heeft inmiddels onderdak gevonden bij het Belgische Braxgata) en ging ook privé door een ’taaie’ periode. ‘Je mag best weten dat ik het pittig heb gehad. Dat er momenten zijn geweest dat ik heb getwijfeld of ik überhaupt wel naar de Spelen zou gaan. Ik heb daar met familie, vrienden en ook ploeggenoten over gesproken. Zij hebben mij geholpen. Dat zorgt er wellicht ook voor dat er iets onoverwinnelijks bij me naar boven is gekomen. Ik ben echt ontzettend trots dat ik hier sta. Dat ik de finale ga spelen. Dat is al een mooie beloning, maar ik hoop dat er nog een mooiere beloning in zit.’

Eén kans op goud

Blaak laat even een stilte vallen. Je ziet hem terugdenken aan die ’taaie’ periode, waarin zijn wereld even op zijn kop stond. Nu gaat hij donderdag in zijn 153ste interland de grootste wedstrijd uit zijn leven keepen. ‘We komen alleen voor die ene medaille. We hebben nu één kans op goud.’

Pirmin Blaak strekt zich. Foto: Willem Vernes

De doelman weet al wie hij die medaille om de nek gaat hangen: bij zijn zoontje Keje. Die werd vorig jaar rond het EK geboren, waardoor Blaak dat toernooi aan zich voorbij liet gaan. ‘Ik zou graag een gouden medaille voor die kleine meenemen.’

‘Zal hij dan trots zijn? Ja toch!?’