Twee keer mocht-ie ‘m zondag laten zien. Zijn bijzondere celebration, die Europa overging na twee belangrijke goals in de poulewedstrijd van Oranje tegen België (4-2). Een gebaar dat op het eerste gezicht niets voorstelt. Totdat Terrance Pieters, want hij was het, het verhaal erachter vertelt.
Hij deed het dus na de 1-0, vroeg in de wedstrijd. En in het laatste kwart, toen hij de 3-2 in de korte hoek van het Belgische doel beukte. Eventjes weglopen van de goal, ruimte maken voor het juichgebaar. Daarna de stick achter zijn hoofd, tegen de nek aan. De borst een beetje naar voren. Stoer. Een beetje poserend. Heel even, misschien maar een paar seconden, bleef-ie staan. Leunen. Om daarna weer feest te vieren met zijn teamgenoten.
Als Pieters gevraagd wordt naar die celebration, komt er een lach op zijn gezicht. ‘Ha, daar zit wel een mooi verhaal achter. Heb je even?’ Hij gaat er rustig voor zitten op de stoeltjes op de tribune, aan de rand van het veld. Om hen heen worden allemaal interviews gehouden. Ronken de Nederlandse en Belgische camera’s nog na de enerverende 4-2. ‘Ik heb in de competitie bij Kampong ook een keer een doelpunt zo gevierd, in de tweede seizoenshelft tegen Pinoké’, zegt Pieters.
‘Daar zat dus een speciale reden achter. Ik liep de afgelopen maanden stage als fysiotherapeut. Ik behandelde daar een patiënt. Ik vind het niet netjes om te zeggen hoe hij heet. Hij komt niet uit het hockey, maar hij is een echte voetbalfan, een Ajacied. Hij weet dat ik bij Oranje zit en we hadden leuke gesprekken, ook over sport. Op een dag vroeg hij waarom zo weinig hockeyers iets bijzonders doen bij het juichen. In het voetbal is dat altijd heel normaal.’
Foto: Willem Vernes
Ik werk met mensen die keihard werken om überhaupt te kunnen sporten. Te kunnen lopen. Oefenen om de trap op te gaan. Dat doet me weleens nadenken over hoe gelukkig ik mag zijn. Dat ik gezond ben en fysiek in staat ben om dit te doen. Terrance Pieters
‘We spraken af dat hij mijn celebration mocht bedenken. Dan zou ik ‘m ooit opdragen aan hem’, zegt Pieters met een grijns. Hij ziet het zo weer voor zich. ‘We hadden daar in de praktijk geen stick, maar wel een bezem, haha. Zo hebben we het daar samen bedacht. Ik ben ook ooit zo op de foto gegaan en dat vond hij wel mooi staan. Een beetje als Cristiano Ronaldo, van wie hij ook fan is. Al hoeft het voor mij niet zo overdreven.’ Het verhaal over het juichen was bij Pieters al een beetje naar de achtergrond verdwenen, tot gisteren. ‘Toen kreeg ik een appje van ‘m. Succes deze zomer. Ik moest daardoor weer aan hem denken. En besloot ik die celebration te doen, als het zover was. Natuurlijk wist ik niet dat het vandaag al zou gebeuren. Ik vind het mooi dat er een verhaal aan vastzit.’
Het gebaar is klein, maar brengt ook een gedachte met zich mee. ‘Ik werk met mensen die keihard werken om überhaupt te kunnen lopen. Oefenen om de trap op te gaan. Dat doet me weleens nadenken over hoe gelukkig ik mag zijn. Dat ik gezond ben en fysiek in staat ben om dit te doen. Dat maakt het extra mooi om op zo’n moment even te denken aan die patiënt, die het zwaar had.’
Foto: Willem Vernes
Terug in de chaos van het EK
Hij kijkt even voor zich uit, is even stil. En komt dan weer terug in chaos van het EK. Het dagelijkse leven. Het stoeltje op de tribune. De duizenden toeschouwers, die nog in het stadion zitten. De titel die in Duitsland te verdedigen is. De net behaalde plek in de halve finales. De hoofdrol die hij daarin speelde met twee goals. Stiekem best bijzonder voor de aanvaller, die nu voornamelijk op het middenveld staat en zo vaak moest uitleggen waarom hij in de voorhoede geen doelpuntenmachine was.
‘Ik vind het heel positief dat we het dit weekend zo goed hebben gedaan. Maar ik wil wel een beetje waken voor een mega-hosanna-gevoel. Ja, het gaat lekker. Maar ik ben me er ook van bewust dat het anders kan lopen. We hebben ook vandaag momenten gehad waarop we inzakten. Dat was bij de start en in Q3. Daar werd het niveau wat minder. Durfden we elkaar niet meer helemaal in te spelen, stonden we positioneel minder goed. Dat moet beter.’
Natuurlijk kijkt Pieters alvast uit naar de halve finales, als de mooiste fase van het toernooi begint. Eerst dinsdag nog de laatste poulewedstrijd tegen het nog puntloze Oostenrijk. Een hele mooie gelegenheid om zijn speciale fan weer eens te eren. ‘Een doelpunt maken is nooit per se een doel voordat ik een wedstrijd in ga. Maar als het gebeurt, zal ik die celebration nog een keer voor hem doen.’
Dit bericht op Instagram bekijken
1 Reactie
daan
Mooi!