Jubileum én aanvoerdersband voor Van Maasakker: ‘Lief gebaar’

Caia van Maasakker werd zaterdagochtend wakker, maakte zich klaar voor het ontbijt, deed de deur van haar hotelkamer open en bleef even staan. Op de grond lag de aanvoerdersband en een briefje van haar team. Wil jij mij dragen?, stond erop. Speciaal voor haar tweehonderdste interland mocht zíj het team leiden bij de eerste EK-wedstrijd van dit toernooi.

‘Dat was heel lief’, zegt Van Maasakker direct na afloop van de soepele 4-0 zege tegen Ierland. ‘Het is een geweldig gebaar van het team. Dat maakte de dag al meteen extra bijzonder.’

Die fraaie geste van captain Eva de Goede en haar teamgenoten had niet op een mooier moment kunnen komen voor Van Maasakker. ‘Los van het feit dat dit mijn tweehonderdste interland was, had ik me heel erg verheugd op dit duel. In eigen land weer een EK spelen, met publiek in het Wagener, met mijn ouders en vrienden op de tribunes; daar had ik erg naar uitgekeken. Net als iedereen uiteraard. Fijn dat dat weer kon.’

Caia van Maasakker wordt door Jeroen Bijl, technisch directeur van de KNHB, in het zonnetje gezet na haar twehonderdste optreden in Oranje. Foto: Willem Vernes

Van Maasakker – teamspeler pur sang – is niet de persoon die graag en vaak de aandacht op zich gevestigd ziet. Vandaag was er echter geen ontkomen aan. Het gebeurt niet zo vaak dat een Oranje-international de grens van tweehonderd interlands bereikt. Slechts dertien speelsters gingen Van Maasakker voor in 95 jaar interlandhockey.

Voelbare support

Van Maasakker: ‘Iedereen zei de hele dag door ‘Caia, tweehonderd! Geniet ervan!’ Je voelt de support van je teamgenoten en de mensen om je heen. Dat maakt zo’n dag heel speciaal. Maar als de bal eenmaal rolt, is het gewoon een wedstrijd die je wilt winnen. Net als alle andere interlands. Dan gaat het niet meer om mij.’

Het jubileum van Van Maasakker komt bijna tien jaar na haar debuut. Op 14 juni 2011 droeg ze voor het eerst het Oranje-tenue, in een interland tegen Zuid-Afrika die óók in het Wagener Stadion plaatsvond. ‘Ik had toen nooit gedacht dat ik dat aantal zou halen’, aldus de 32-jarige verdediger die na de Olympische Spelen een punt zet achter haar loopbaan.

Caia van Maasakker legt aan voor haar 64ste interlanddoelpunt, haar veertiende goal op een EK. Foto: Willem Vernes

Alsof de aanvoerdersband, de omstandigheden en de plek nog niet voldoende dimensies aan haar jubileum toevoegden, kwam Van Maasakker ook nog tot scoren tegen Ierland. Ze opende de score in de negende minuut van de wedstrijd met een rake strafbal, één van haar specialiteiten. Apart, want Van Maasakker zat even in de dug-out toen de strafbal werd toegekend.

Doelpunt als extraatje

‘We hebben meer speelsters die een strafbal goed kunnen nemen, maar vanuit het veld kreeg ik een seintje dat ik ‘m mocht nemen’, legt Van Maasakker uit. ‘Dat ik scoor, past achteraf heel mooi in het verhaal van deze jubileuminterland. Maar op dat moment zelf, denk ik daar natuurlijk niet aan. Dan wil je je team alleen maar aan een voorsprong helpen.’

Het is Van Maasakker ten voeten uit. Als ze vannacht in haar hotelbed nog even de gebeurtenissen van deze dag zal nalopen, zal ze glimlachend in slaap vallen. Maar vanaf zondagochtend gaat de knop weer om. Dan zal ze met het grootste gemak uit de schijnwerpers stappen om weer louter aan het team te denken.

Een knuffel van Pien Dicke voor de jubilaris. Rechts Maria Verschoor. Foto: Willem Vernes