Lange periode zonder tophockey voor Dirkse van den Heuvel

Ze was woensdag één van de opvallende namen die ontbraken in de Oranje-selectie voor de aanstaande Champions Trophy: Carlien Dirkse van den Heuvel. De 31-jarige aanvoerder van de Oranje Dames heeft al weken last van een zogenoemde tenniselleboog. De klachten zijn zo hardnekkig, dat alleen een lange periode zonder intensieve belasting haar weer wedstrijdfit kan maken.

Dirkse van den Heuvel kampt al sinds een kleine maand met een ontsteking in haar linkerarm, bij de aanhechting van de pezen die ervoor zorgen dat de hand en pols naar boven kunnen bewegen. Het oppakken van een kop thee bleek ineens een enorme opgave. En uiteraard is het dan ook uiterst pijnlijk om met een hockeystick van een paar honderd gram over het veld te rennen.

Af en toe een wedstrijd

De routinier van SCHC liet de voorbije periode vanwege haar blessure al een paar keer verstek gaan in de Hoofdklasse. Zo miste ze begin oktober de wedstrijden tegen Groningen en hdm, maar was ze wel weer van de partij tegen Laren en Pinoké.

‘Ik voel de meeste pijn bij het slaan en het flatsen’, legt Dirkse van den Heuvel uit. ‘Pushen gaat in principe prima, maar zodra ik mijn linkerarm moet strekken wordt het een moeilijk verhaal. Ook lukt het beter om aan te vallen dan te verdedigen.  Ik kán dus wel hockeyen, maar ik kan niet alles optimaal uitvoeren én het gaat gepaard met pijn.’

Eigen schuld

‘Eigenlijk heb ik zelf schuld aan deze blessure’, moet Dirkse van den Heuvel bekennen. ‘Dit is iets wat al langer sluimerde, maar ik heb de voorbije maanden niet goed genoeg naar mijn lichaam geluisterd.’ Ze lacht er schamper om, want zoiets zou je juist van een fysiotherapeute niet verwachten.

‘Direct na de WK-winst in Londen ben ik op vakantie gegaan’, legt ze uit. ‘Daar merkte ik soms al dat ik ’s ochtends met stijve spieren wakker werd na het slapen op een dun matrasje in een camper. Eenmaal terug in Nederland heb ik het druk gehad met mijn baan en ben ik een extra studie gestart. Ik heb in vergelijking met de periode daarvoor veel meer computerwerk gedaan en kreeg vaker klachten in mijn nek, schouders en rug. Ik gunde mezelf niet de tijd om naar de fysio te gaan met die klachten en daar betaal ik nu keihard de rekening voor.’

Dirkse van den Heuvel met haar pijnlijke linkerarm tijdens het voorbije thuisduel met Pinoké. Foto: Willem Vernes.

Slimme keuze maken

Vanuit de medische staf van het Nederlands elftal kreeg Dirkse van den Heuvel afgelopen week het dringende advies een ‘slimme keuze’ te maken voor de komende maanden. Een tenniselleboog is een blessure waarmee je zomaar twee jaar kunt rondlopen, vandaar dat de 203-voudig international inmiddels al bij diverse specialisten is geweest.

Dirkse van den Heuvel: ‘Als ik binnen drie maanden van deze blessure af ben, mag ik van geluk spreken. Het is een heel irritante blessure, want je hebt geen flauw idee wanneer je er precies vanaf bent. Ik kan inmiddels in het dagelijkse leven weer van alles vastpakken zonder pijn, alleen kan ik mijn stick niet in mijn linkerhand dragen.’

Bewegen binnen de pijngrens

Dat beperkte perspectief en het risico op aanhoudende klachten maakte een deelname aan de Champions Trophy ongewenst voor Dirkse van den Heuvel. ‘Jammer, want het is een gaaf toernooi’, zegt de Oranje-captain, die sinds begin 2016 geen enkele van de 72 (!) wedstrijden van het Nederlands elftal miste.

Het is echter niet zo dat Dirkse van den Heuvel met haar blessure helemaal niet meer mag sporten. ‘Sterker, het is juist goed om aan de gang te blijven. Bij SCHC train ik al aangepast en ren ik mijn shuttles. Als ik als fysiotherapeute mensen bij me krijg met soortgelijke klachten, adviseer ik ze binnen de pijngrens te blijven bewegen. Dus dat advies moet ik nu zelf ook maar opvolgen.’

Toch in actie tegen Den Bosch

Dus kan het zomaar gebeuren dat ze zondag, ondanks haar blessure, in de Hoofdklasse-kraker in en tegen Den Bosch gewoon speelminuten gaat maken. ‘We gaan het proberen. Ik verwacht dat ik zondag echt wel aan spelen toekom. De fysio’s hebben me ook gezegd: ben niet bang om pijnscheuten te voelen. Zoiets kan het herstel soms bevorderen, hoe gek dat ook klinkt.’