Oranje voorkomt blamage met zeer moeizame zege op Amerikanen

Het kostte veel meer moeite dan gedacht, maar de Oranjevrouwen hebben hun ook tweede Pro League-ontmoeting met de Verenigde Staten gewonnen. Na een verrassende 2-0 achterstand keerde Nederland in Londen na rust het tij. Het werd uiteindelijk 3-2, waardoor een blamage werd voorkomen. Een zege die niet tot stand kwam dankzij goed spel, maar via vechtlust.

Het was wennen. Heel erg wennen. En dan zeker voor de kijkers die Nederland zaterdag ook in actie zagen tegen de Verenigde Staten. Toen ging het in de eerste twee kwarten niet vanzelf, maar rolde Oranje de Amerikanen na rust nog op met 6-0. Nu stond de olympisch kampioen binnen tweehonderd tellen op achterstand. Dat gebeurde door Abigail Tamer, die drie keer het doel van Anne Veenendaal onder vuur mocht nemen. Die laatste poging leverde uiteindelijk succes op.

Een daverende verrassing, omdat Amerika niet bepaald een hoogvlieger is in het hockeylandschap. Ze ontbraken op de laatste Spelen en het afgelopen WK en zijn de hekkensluiter in de Pro League, waarin ze dit seizoen vooralsnog maar één keer wonnen. Nederland zocht vooral via strafcorners naar een antwoord op die vroege achterstand. Maar vier corners leverden allemaal hetzelfde resultaat op: een mislukte poging.

Foto: Frank Uijlenbroek

De sterren die rust kregen

Natuurlijk gingen de gedachten snel naar de thuisblijvers. De grote namen die rust kregen. Felice Albers, Xan de Waard, Yibbi Jansen en Frédérique Matla om er maar een paar te noemen. Zij werden niet geselecteerd voor de dubbel in Londen. Dit was hét moment bij uitstek om die cultuurdragers even te sparen. De twee wedstrijden tegen Amerika moesten ook wel lukken zonder deze sterren.

Zaterdag was dat ook zo. Maar maandag niet.

Nederland, waar Rosa Fernig uit voorzorg aan de kant bleef, kreeg in het tweede kwart echt wel grip op de wedstrijd en liet zien dat het beter was. Die overmacht was in aanvallend opzicht alleen te zien aan het aantal corners, dat gestaag opliep. Daar op de kop van de cirkel bleek wel de afhankelijkheid van een echte sleepspecialist. Jansen en Matla zullen met jeukende handen hebben toegekeken hoe maar liefst acht inzetten vanaf de cirkelrand om zeep werd geholpen.

De eerste acht corners van Nederland leverden geen resultaat op. Foto: Frank Uijlenbroek

Opeens een hele moeilijke exercitie

Veldkansen waren er amper. Marijn Veen, Freeke Moes en Pien Dicke – gewezen schutters in de Tulp Hoofdklasse – konden zich alleen onderscheiden door overtredingen mee te krijgen binnen de cirkel. Daardoor stond na dertig minuten nog steeds die zeer onverwachte tussenstand op het bord. Het werd dus niet opnieuw een doelpuntenfestijn, maar opeens een hele moeilijke exercitie.

Een echte test. Een daarmee ook een hele interessante middag. Want dit was een ideaal moment om op te staan. Om boven het maaiveld uit te stijgen en daarmee een gooi te doen naar de EK-selectie. Want ja, er moeten nog een aantal speelsters af richting het toernooi dat over twee maanden in Mönchengladbach plaatsvindt.

Amerika hield ondertussen het hoofd koel, liet Oranje uitrazen en combineerde zelfs fraai naar de 2-0 via Megan Rodgers. Die stond helemaal vrij voor het doel van Julia Remmerswaal, die in de rust Veenendaal afloste. De opdracht voor Oranje werd nog wat moeilijker. Uit corner nummer negen was het dan eindelijk raak. Een variant aan de rechterkant, via de inglijdende Joosje Burg leverde de 2-1 op. Blijdschap was er amper. Iedereen in het oranje shirt wist het: dit is nog niet goed genoeg.

Foto: Frank Uijlenbroek

Burg geeft visitekaartje af

Twee minuten later stond de glimlach wel op het gezicht van Burg. Dat was vlak nadat ze de 2-2 had binnen getimmerd uit een zeldzame veldkans van Oranje. Een fraaie uithaal met haar backhand, waarmee de WK-reserve haar visitekaartje afgaf aan Van Ass: in tijden van nood sta ik op. De eerste nederlaag voor Van Ass als vrouwenbondscoach leek daarmee wel voorkomen.

Zes minuten voor het einde leek Nederland de bevrijdende de 3-2 te maken, uit een volgende corner. De treffer van Pien Sanders – alweer een variant – werd echter afgekeurd vanwege obstructie. Vlak daarop, we waren inmiddels aan de twaalfde corner toe, kwam de winnende goal er alsnog. Renée van Laarhoven flatste ‘m vanaf cirkelrand binnen. Die 3-2 werd gevierd alsof er echt iets was gewonnen. Met eergevoel was er geknokt en gestreden. Bondscoach Van Ass zag het vanaf de zijkant lachend aan. Deze wedstrijd had ‘m veel meer informatie gegeven dan een zoveelste monsterscore.