In de rubriek Oranje Franje belichten we opvallende en niet-alledaagse gebeurtenissen rond de vele interlands van de beide Oranje-teams. In de elfde aflevering aandacht voor Sophie von Weiler, die als beste Oranje-hockeyster aller tijden de prachtige bijnaam Maradona van het vrouwenhockey kreeg.
Het is jammer dat het internationale tophockey niet zo’n schat aan YouTube-beelden kent als bijvoorbeeld het voetbal. Want wat zouden we op deze plek graag een toffe compilatie willen laten zien van Sophie von Weiler, de beste hockeyster die de Oranje Dames ooit heeft gehad.
De Bossche linksbuiten was hét boegbeeld van de eerste gouden Oranje-generatie die in de periode tussen 1978 en 1988 liefst acht (!) van tien mogelijke hoofdprijzen veroverde: vier wereldtitels, twee Europese titels, de olympische titel en de Champions Trophy.
Onnavolgbare dribbels
De kleine Von Weiler onderscheidde zich in dat Oranje door haar neusje voor de goal, onnavolgbare dribbels, explosiviteit en jaloersmakende techniek. Ze kon op elk moment in de wedstrijd vanuit het niets iets verrassends of beslissends doen. Tijdens de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles maakte ze voor een miljoenenpubliek naam voor zichzelf door vijf doelpunten voor haar rekening te nemen.
Twee jaar later, tijdens het WK voor dames in Amstelveen, deed ze dat nog eens dunnetjes over. Doordat alle wedstrijden op dat toernooi live op televisie werden uitgezonden, konden hockeyfans van over de hele wereld genieten van de skills van de 1.58 meter kleine aanvaller. Haar goals droegen bij aan een nieuwe wereldtitel voor de Oranje Dames, de tweede op rij.
Sophie von Weiler in actie namens Oranje tijdens een interland in 1978. Foto: Hockey Sport
Paralellen met Maradona
Daar, op de perstribune van het Wagener Stadion, kijkt de 52-jarige Engelse journalist Patrick Rowley een week lang met open mond naar de verrichtingen van Von Weiler. Rowley is een zeer ervaren hockeyverslaggever, een van de bekendste in de mondiale hockeysport. Hij heeft onder meer namens de kwaliteitskrant The Guardian van ontelbare toernooien verslag gedaan. Hij is niet alleen verslaggever, maar ook archivaris: hij houdt voor zichzelf allerlei feiten en cijfers bij over de toernooien die hij bezoekt en de hockeyers die hij ziet.
Het is tijdens de tweede groepswedstrijd van de Oranje Dames op dat WK dat Rowley Von Weiler trakteert op het grootste compliment dat een hockeyer op dat moment kan krijgen. Nederland speelt een ijzersterke wedstrijd tegen Engeland, in die tijd al jaren een grootmacht in het hockey. Vanaf de tribunes ziet Rowley hoe zijn landgenoten met 5-1 worden vernederd en alle hoeken van het veld krijgen te zien.
De grootste plaaggeest aan Nederlandse kant: Sophie von Weiler, die de Engelsen met drie waanzinnige doelpunten op een hoopje speelt. De 5-1 is de grootste WK-nederlaag ooit voor Engeland. Rowley ziet hoe werkelijk alles lukt bij de energieke Von Weiler en barst als commentator voor de Engelse tv in superlatieven uit. Deze speelster doet hem in alles denken aan de grootste voetballer die de wereld dan kent: de geniale Argentijnse baltovenaar Diego Armando Maradona.
Hij noemt Von Weiler na de 5-1 oorwassing de Maradona van het vrouwenhockey en gebruikt die bijnaam later ook in zijn verslag voor World Hockey, het magazine van de Wereldhockeybond FIH.
Diego schitterde in Mexico, Sophie in Amstelveen
Dat juist een Engelse journalist met deze vergelijking komt, is bij nader inzien volkomen logisch. Twee maanden vóór het WK hockey in Amstelveen vindt in Mexico het WK voetbal plaats. Twintig jaar na de wereldtitel in 1966 acht de Engelse ploeg zich opnieuw kansrijk voor de eindzege, totdat Maradona en Argentinië de ploeg van Sir Bobby Robson de weg verspert in de kwartfinale.
Maradona tekent eigenhandig voor de 2-0 zege op Engeland met twee van de beroemdste doelpunten ooit in het voetbal: hij maakt de 1-0 door een voorzet met zijn linkerhand achter doelman Peter Shilton te tikken. Even later soleert hij vanaf de middellijn op weergaloze wijze langs vijf Engelse internationals om het Doelpunt van de Eeuw te maken.
In de halve finale speelt Maradona België op een hoopje en scoort hij opnieuw twee keer, om vervolgens met een assist bij te dragen aan de winst in de finale tegen West-Duitsland (3-2). Argentinië is wereldkampioen en dankt dat succes grotendeels aan de genialiteit van zijn nummer tien.
Zoals Maradona in Mexico-Stad de harten van de Engelse voetballiefhebbers verscheurt met zijn weergaloze optreden op 22 juni 1986, zo dompelt Von Weiler de Engelse hockeyliefhebbers in diepe rouw met haar galavoorstelling in Amstelveen, twee maanden later. En er zijn meer paralellen: behalve de wereldtitel krijgt Maradona de prijs voor Beste Speler van het toernooi en eindigt hij met vijf treffers als tweede op de topscorerslijst van het WK. Von Weiler is met haar zeven goals ook tweede op de topscorerslijst van haar WK en wordt ook uitgeroepen tot Speelster van het toernooi.
Sophie von Weiler, de Maradona van het vrouwenhockey. Fotobewerking: Ramon Min.
Eervolle vergelijking
‘Ik heb nooit geweten dat een Engelsman die bijnaam had bedacht’, zegt Von Weiler als we met haar terugblikken op dat WK. Hoewel de 154-voudig international (82 goals) wars is van kapsones, snapt ze wel waarom ze in één adem met de Argentijnse sterspeler werd genoemd. ‘Ik was net als Maradona klein van stuk, maar wel zeer beweeglijk en wendbaar. Dat heeft altijd in mijn voordeel gewerkt, want het maakte me onvoorspelbaar in mijn acties. Ik was niet de snelste op de honderd meter, was soms zelfs gewoon lui op het veld. Maar ik kon wel explosief reageren in de kleine ruimte.’
Von Weiler scoorde gemakkelijk en vaak, ook een overeenkomst met Maradona die net als zij in 1977 voor de nationale ploeg debuteerde. ‘Ik koos altijd de kortste weg naar de goal. Alle acties deed ik op intuïtie, het gebeurde allemaal in een split second. Ik heb heel wat doelpunten gemaakt door een soort prikbeweging met mijn stick, op momenten dat de keeper van de tegenstander het niet verwachtte. Ook scoorde ik regelmatig direct uit voorzetten van Marieke van Doorn, die de bal met een sliceslag diagonaal naar mij in de cirkel chipte. Dat soort spectaculaire doelpunten valt natuurlijk op.’
‘A true joy to watch’
Von Weiler vond en vindt de vergelijking die Rowley maakte tussen haar en Maradona ‘zeer eervol’, al is ze blij dat ze vandaag de dag met haar rustige leventje in alle opzichten verschilt van de gevallen Argentijnse ster.
We hebben nog contact gezocht met Rowley zelf, maar de beste man is inmiddels 86 jaar, sukkelt wat met zijn gezondheid en laat ons weten dat zijn geheugen hem tegenwoordig flink in de steek laat. Hij kan ons helaas dus geen aanvullende details geven, maar zegt aan de telefoon nog wel dit: ‘Sophie was altijd zo’n energieke speelster, daar heb ik altijd van genoten. She was a true joy to watch.’
Lees hier de eerdere afleveringen in deze rubriek
5 Reacties
Runa Honig
Wat goed dat er nu eens aandacht is voor zo’n buitencategorie speelster. Door het gebrek aan beelden raken dit soort fantastische hockeyers uit het verleden in de vergetelheid en blijven ze onbekend voor nieuwe generaties. Van het spelen tegen sophie van weiler als heel jong meisje heb ik zelf nog de nodige trauma’s en ik ben vast niet de enige die totaal is overklast. Zo beweeglijk en wendbaar, gewoon niet af te stoppen.
stekel
Toen spitsen nog spitsen mochten zijn! 👍
anonymus
Sophie von Weiler is de enige vrouw die tegen mijn vader heeft gescoord en wel op het Palmtoernooi op Upward met een tip - in . Mijn vader kwam haar ook nog tegen op Kampong tijdens de Nederlandse Kampioenschappen voor Veteranen Team , zij speelde toen bij AHC Veterinnen A .
SophievonW
Beste Rhonig, ik weet niet wie je bent maar sorry voor het jou aangedane leed! Nooit geweten......Ik hoop oprecht dat je er toch er overheen bent gekomen..... :) Benieuwd waar jij speelde toen ik bij MOP meisje S begon.....
Runa Honig
Ah wat grappig dit en wat aardig van je. Maak je geen zorgen, lang geleden. Het was volgens mij tijdens een districtstoernooi of zoiets. Maar je zult ongetwijfeld meer tegenstanders hebben dolgedraaid!