Het wonderlijke woestijn-avontuur van Ring Pass-coach Van Roon

Eelko van Roon is niet alleen de coach van Ring Pass Dames 1, maar ook ultrarunner. Wat vijf jaar geleden begon met halve minuutjes dribbelen om gewicht te verliezen, groeide uit tot een kilometerslang avontuur door de hitte van Jordanië. ‘Drie dagen lang renden we bepakt door de woestijn. Om daarna om vijf uur op te staan, zodat ik op tijd in Groningen kon zijn.’

Dit verhaal begint in 2020. Van Roon is dan fulltime hockeycoach, maar het spel ligt door corona stil. ‘Ik had niets te doen, dus toen ben ik gaan hardlopen. Dertig seconden rustig aan en dan weer twee minuten rennen, tot ik dat een keer of tien achter elkaar kon.’ Dribbelen werd een langer loopje en dat werd een vijf-kilometerloop. ‘Maar dat stelt nu allemaal niets meer voor. Ik raakte in een jaar 35 kilo kwijt en liep een halve marathon. En het jaar erna een hele.’

Fast-forward naar nu: naar de Marathon Des Sables, een ultraloop die in meerdere landen wordt georganiseerd en wordt beschouwd als de zwaarste voettocht ter wereld. ‘Ik zag het een keer voorbij komen en had het erover met mijn broer. Die verklaarde me voor gek, maar een maand later belde ‘ie op dat hij er toch nog eens over na had gedacht.’

Eelko van Roon (L) en broer Steven met de meetapparatuur om zijn benen.

Anderhalf uur door de hel

En dus gingen de broers Van Roon samen op pad. ‘Het zijn drie etappes en een rustdag. Je hebt alles zelf bij je: een kompas, aansteker, aanmaakblokjes en eten. Er zijn waterpunten, maar verder moet je jezelf redden.’ De eerste dag liep hij een kleine dertig kilometer. De dag erna moesten er al vroeg keuzes worden gemaakt.

‘Ga je voor 20, 40 of 60 kilometer? Dat moet je snel beslissen, bij een splitsing. We voelden ons op dat punt nog helemaal prima, dus dan ga je door op het originele plan: zestig. Nou, daarna liepen we anderhalf uur door de hel. Zacht zand, geen wind en 34 graden volle zon op je bakkes. En nog omhoog ook!’

Uiteindelijk liepen de broers Van Roon de volle 120 kilometer door de Wadi Rum woestijn, in totaal zo’n elf-en-een-half uur. ‘Het is na de Sahara de beroemdste woestijn, onder meer Star Wars en Dune werden er opgenomen. Het is echt een unieke plek. De originele Marathon Des Sables is in Marokko, maar deze wordt als zwaarder ervaren, omdat er zoveel zandkilometers in zitten. Dat klinkt misschien raar, maar ik bedoel dus echt van dat hele zachte zand waarin je wegzakt.’

De deelnemers van de Marathon Des Sables slapen tussen de etappes door in tentjes in de Wadi Rum woestijn.

Genieten van de prestatie is er na de finish niet meteen bij. ‘We werden meteen in bussen geduwd, want we moesten nog ‘even’ naar de historische stad Petra. Het is daar prachtig, maar daar hadden we op dat moment echt geen behoefte aan. Na de finishfoto en de medaille wil je alleen maar onder de douche, maar we moesten nog eens tweeënhalve kilometer op en neer richting dat complex. Het is niet zo dat je een lekker koud colaatje krijgt toegeschoven en in een bubbelbad stapt.’

Inmiddels is het nagenieten wel begonnen. ‘Het is surrealistisch. Heel bizar om te bedenken dat ik 120 kilometer door een woestijn heb gerend. Ineens is het ook voorbij, terwijl we al met al anderhalf jaar met de voorbereiding bezig zijn geweest.’

‘Ik koos nooit voor mezelf’

Want een flink proces was het. ‘Ik heb het daar ook met Ring Pass over gehad, toen ze mijn contract wilden verlengen. Dat wilde ik ook, maar ze moesten het wel oké vinden dat ik er even niet zou zijn. Gelukkig gaven ze me zonder enige twijfel die ruimte. En de meiden ook trouwens.’

Ploeteren door de Wadi Rum woestijn: ‘Het is van dat zachte zand waar je helemaal in wegzakt, echt heel zwaar.’

‘Gewoon door’ naar Groningen

Uiteindelijk miste hij één wedstrijd, de 4-1 gewonnen pot tegen HIC. ‘En de trainingsweek richting Groningen dus. Maar ik heb niet getwijfeld.’ Ook niet nu zijn dames van Ring Pass aan kop gaan in de Promotieklasse? ‘Nee. Ik heb veel geleerd van de afgelopen jaren. Hockey stond altijd op één, ik koos nooit voor mezelf. Na mijn ontslag bij Victoria (begin 2020, red.) ben ik meer gaan relativeren en erachter gekomen dat je soms voor jezelf moet kiezen. En trouwens, als het alleen op mij aan zou komen, dan hebben we sowieso een probleem.’

Zondag, bij de uitwedstrijd tegen Groningen – die met 1-5 werd gewonnen – stond Van Roon weer langs de lijn. ‘Ik stond zaterdag om vijf uur ‘s ochtends op, pakte om half elf het vliegtuig en om half zes ’s middags waren we in Groningen. Ik had wel zondagochtend drie uur lang in mijn eentje in de auto kunnen zitten, maar dat is ook niets, dan liever in één keer door.’

Toch was het even schakelen. ‘Meteen weer naar de problematiek van die week, een blessure, twee zieken. Maar de meiden waren allemaal superenthousiast.’ Voor een aandenken aan zijn bijzondere ultra-avontuur heeft hij keepster Robin Stam ingeschakeld. ‘Zij maakt kunst van groenten en fruit met gips. Binnenkort ga ik even met haar zitten om te kijken wat we kunnen doen met de medaille. Ik heb ook een zakje zand meegenomen, het zou mooi zijn als we daar ook iets mee kunnen.’

Ondertussen denkt Van Roon allang weer aan zijn volgende race. Over de vraag hij nog eens zoiets wil doen, hoeft hij niet lang na te denken: ‘Absoluut. Dit was een ‘halve’ Marathon Des Sables. Je hebt ook de Legendary, van 250 kilometer. Dat wil ik binnen nu en vijf jaar lopen. En de 120 in Marokko. En ook nog eentje in Peru.’

De medailles en de finishfoto na 120 kilometer ploeteren.